اشعار

خاک، لب‌تـشـنۀ بـاران فـراگیر دعـایت            پلک بر هم نزند باد صبا جز به هوایت

تا که آمیخته از عطر نفس‌های تو گردد            شهر کاشان شده هر خاک که افتاده به پایت

عطر تو به گـل‌هـای جهـان داد تکـانی            هر گـل غـزلی گـفت بـرایت به زبانی

چـشـمان تو با نـامـۀ وحی آمـده بـودند            چه دعـوت زیـبـا و چه پـیـغـامـبـرانی

با نـفی عـشق، مرجع اعـلـم نمی‌شوید            در جهـل خویش مانده و آدم نمی‌شوید

تا آن زمان که دور از این خانـواده‌اید            سُـسـتـید در عـقیده و محکم نمی‌شوید

بعـد از هـزار نقـل حـدیث و مطالـعـه            حـجـت تـمـام، حـل شـده سـِرّ مـعـادله

آمـد نـدا که یـکـسـره ایـمـان بـیـاورید            مـدح عـلـی‌سـت شـأن نـزول مـبـاهـله

میان قـوم مسیـحـا چه ولـولـه پیداست            قسم به «زلزلت الارض»، زلزله پیداست

مراد «لـوکـره الـمـشرکـون» قـرآنـنـد            میان این همه مشرک که هلهله پیداست

به‌جز رحمت پیمبر از دری دیگر نمی‌آمد            ولـو نـجـرانـیـان را تـا ابـد بـاور نـمی‌آمد

از آن لبخند در لبخند، از، آن لطفِ بی‌پایان            از آن احـساسِ ‌بی‌اندازه نـفـرین برنمی‌آمد

میان باطل و حـق، باز هم مجادله شد            گذاشت پا به میان عشق و ختم غائله شد

مـحــمــد آمـد و اهـل کـســاء را آورد            ورق‌ورق کـتب کـفر، برگِ باطله شد

محمّد، با خودش آورد، محبوبش، حبیبش را           حسن، آن باغ حُسنش را، حسین و عطر سیبش را

زنی از راه می‌آید، که دارد آرزو مریم،           به رویش وا کند، یک لحظه چشمان نجیبش را

روزی‌که از وجود، دو عالم معاف بود            نـور شما به عـرش خدا در طواف بود

ارواح و نور و طینت‌تان پاکِ پاکِ پاک            یعنی وجودتان ز ازل صافِ صاف بود

زهی بهـار که از راه می‌رسد، این‌بـار            که ذکر نعت رسول است بر لب اشجار

هزار چـشمه خـطـابش کـنـند در اوراد            هزار شـاخه سـلامـش دهـند در اذکـار

بـاران مـی‌آمـد بـا دعـای دسـت‌هـایت            در دشـت می‌روئـید گـل از ردّ پـایت

هوهو زنان باد از حریمت ذکر می‌چید            می‌شد تنفس کرد «او» را در هوایت

زمان از لحظۀ آغـاز او چیزی نمی‌داند            زمین از کهکشان راز او چیزی نمی‌داند
مَلَک از وسعت پرواز او چیزی نمی‌داند            بشر از قدرت اعجاز او چیزی نمی‌داند

ز قاب چـشم پیـمبر، نگاه کُن به جهان            قدم بزن به رهش تا که پَرکِشی به جنان

چه خوب می‌شد اگر می‌شدیم شاگردش            شبـیـه شاپـرکـان می‌شـدیـم بر گِـردش

ای حُـسن بی‌پـایـان و مـمـتـد یا محـمد            در بـنـدگی هـسـتی سـرآمـد یا محـمـد

از برکـت لبـخـند تو جـریـان گـرفـتـه            مِهـر و محـبت‌هـایِ بـی‌حـد یا محـمـد

تا نگـردیده‌ست خورشید قیامت آشکـار            مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشک‌بار

در بیابان عدم، بی‌توشه رفتن مشکل است            در زمین چهـرۀ خود دانۀ اشـکی بکار

خط به خط احبار در تورات، سرگردان تو           راهبان‌ هر واژه در انجیل، بی‌سامان تو

ای اشارت‌های موسی! یک جهان دیوانه‌ات           ای بشارت‌های عیسی! یک جهان حیران تو

و انسان هرچه ایمان داشت پای آب و نان گم شد           زمین با پنج نوبت سجده در هفت آسمان گم شد

از آن روزی كه جانت را، اذان جبرئیل آكند           خروش صور اسرافیل در گوش اذان گم شد

شده عـالـم مـنـوّر از جـلـوات محمـدی            به جـمـال جـمـیل او صلـوات محـمدی

عجب از حُسن روی او، عجب از رنگ و بوی او            شده جـنّت معـطر از گـل ذات محمدی

کـيستی ای خنده‌هايت رحـمةٌ للعـالمين            گـيسوانت ليـلةالقـدر سمـاوات و زمین

ای اشارت‌های ابروهای تو لا ريب فيه            مهربانی‌های چـشمانت هُـدیً للمـتـقـين

از روی توست ماه اگر این‌سان منوّر است            از عطر نام توست اگر گل، معطّر است

آن چهـرۀ مشـعـشع و آن دیـدۀ پـر آب            شأن نزول سورۀ والشّمس و کوثر است