اشعار

تو شعـرِ آمـده از آسـمـان، تو بـارانـی            که مصرعی به زمین آمدی به مهمانی

کویر، قبل تو با مرگ‌و‌میر قافیه داشت            سلام بر تو که این شعرِ مرده را جانی

سلام ای مرقدت از صبح بیت النور زیباتر            سکوتت از صدای خنده‌های حور زیباتر

همیشه دوست دارم بیشتر نزدیکتان باشم            اگرچه هست گاهی گنبدت از دور زیباتر

بانو دلم کبوتر صحن و سرای توست            یعنی که زائـر حـرم با صـفـای توست

گویی به سمت کعـبۀ مقـصود می‌رود            هرکس مسافـر حـرم دلـگـشای توست

دل ‌مرده است و پَر به فراسو نمی‌زند            هر کس که سر به خـانۀ بـانو نمی‌زند

جـبریل، صحـن آیـنـه را مثـل خـادمی            با هـیچ چـیز جـز مـژه جـارو نمی‌زند

قدم قدم به حضورت چکیده اشک مدامم            منم که شوق سراسر برای عرض سلامم

برای اذن زیـارت پـر از تلاطم اشکـم            برای عرض ارادت چه الکن است کلامم

در کـنـار خـوب‌ها گـمراه می‌آيد حـرم            بـا تـمـام زائـرانـش راه مـی‌آیـد حــرم

هیچ‌فرقی نیست بین زائرانش، چون‌که هم            بـنده می‌آید حـرم، هم شـاه می‌آید حرم

کویر تشنه که با خاک خود تیمم کرد            نماز خواند و خدا هم بر او ترحم کرد

به ابـرهای مـکـرم، به ما تـبـسم کرد            کریمه را چه کـریمانه راهی قـم کرد

دارد قــلــم هــوای تــو والا تــبــار را            خـواهـد بـیان کـند کـمی از اعـتبار را

بایـد بـگـویـد از تو و یـا ذوالـفـقـار را            شاعـر بـساط کرده چـنین نقـش یار را

ای بـه قـم آفـتـاب قـلـب جـهـان!            دخـت مــوسـی! ســلالـۀ قــرآن!

عمه و دخت و خواهـر سه امام!            مـــادر کــل عـــالـــم امـــکــان!

از آن زمان که قـم حرمِ اهل‌بیت شد            این شـهـر سـفـرۀ کـرمِ اهـل‌بـیت شد

آن را به «عُـش آل‌محـمـد» شناخـتـند            پـس بـین شـهـرهـا عـلـمِ اهل‌بیت شد

با نگاهت، می‌زنم با قدسیان پَر، در بهشت            می‌گذارم سر، بر این خاک معطر، در بهشت

آب سقـاخـانه‌ات را هر زمان نوشـیده‌ام            گوئیا نوشیده‌ام از حوض کوثر، در بهشت

از هرکسی به غـیر شما رو گرفته‌ایم            برگـیـم و با نـسـیم حـرم خو گرفته‌ایم

هـوهـوی باد در حرمت موج می‌زند            او را به خـدمـت تو اذان‌گـو گرفته‌ایم

کـنارِ صحـن تو دیدم تـمام باور خود را            نشانی از مـزار بی نـشان مـادر خـود را

همیشه قبل هر کاری برای رزق اشعارم            گشودم گوشۀ ایوان طلایت دفتر خود را

در آن شهری‌که بانوی بهشتی چون تو هم باشد            سزاوارست نام هر خیابانش "ارم" باشد

رسیدی تا نشان ما دهی آن قبر پنهان را            بنا این است در قم، فاطمه صاحب حرم باشد

قلب کـویـر با تو بهـشت خدا شده‌ست            قـم قـبـلـۀ ارادت دل‌هـای ما شـده‌ست

این خاک با حضور تو دارالشفا شده‌ست            اینجا حـریـم روشـن آئـیـنه‌ها شده‌ست

عطر خوشبویی که در سر تا سرِ ایران گم است            از گلاب نابِ قمصر نیست! از شهر قم است

مهربـانویی که با لبخند مهـمان می‌کـند            باز دل راهی شد و اینبار بارِ چندم است

از ادب در حرمت قامت زوّار خم است            هر که زانو زده در محضر تو محترم است

قم بهشتی است که از لطف تو رونق دارد            هر کویری که بر آن پا بگذاری «ارم» است

از لحظۀ پابوس، بهتر، هيچ حالی نيست            شيرينیِ اين لحظه‌ها در هر وصالی نيست

مهـمان درگـاهـت شدم با اين‌كه می‌دانم            اين خـانه جای هر گدای لاابـالی نيست

قــبـلـۀ هـفـتــم مـا قـبـلـۀ هــشـتـم دارد            تـا خـراسـان رضـا آیـنـه در قــم دارد

توبه شد عـاقـبت گریۀ هر زائر مست            بر زمین ریخته هر باده که در خم دارد

ای بانـویی که مظهـر ایمان و عـزّتی            معصومه‌ای و اُسوۀ فضل و شرافـتی

هم دختر کریمی و هم خود کریمه‌ای            هم ابـر رحـمـتـی و سپـهـر کـرامـتی