اشعار

مـسلـمـانی مسـلـمـان وجـودت            بـلا گــردان الـفــاظ سـجــودت

حضورت را به هرجا می‌رساندی            از آنجا کـرده‌ای رفع کـدورت

به رغم ظلمت هوچی‌‌گرِ بی‌رحمِ هرجایی            به جا مانده است از چشمت احادیثی تماشایی

به نقش شیر روی پرده جان دادی و رو کردی            برای دلـقک جادو‌گر اعجازی مسیحایی

سیاهی زینت‌ شب نیست، شب ‌را زینت از ماه است            اگر هادیِ او باشی خوشا هرکس که گمراه است

من از آئینۀ "بَل هُم أَضَل"ها خوب فهمیدم            از انسان برتر آن حیوان که از شأن تو آگاه است

شده‌ام بر آن که پری زنم به هوات یا علی‌النقی            سفری کنم و سری زنم به سرات یا علی‌النقی

به هوات تازه کنم نفس، به سرات آیم از این قفس            برسم به مأمن آسمان رهات یا علی‌النقی

روزی که بـه نـورِ عــالـم آرا            دادنــد جــوازِ وصــلِ مـــا را

اَلحـمـد، که در اَلـَست گـفـتـیـم            لــبــیــک، مــنـــادیِ خـــدا را

یــاد تـو آئـیــنـه و نــام تـو نــور            ذکر تو خیر است و کلام تو نور

شـعـر بـخـوان ای نـفـس آسـمان!            «إِنَّ مِنَ الشِّعرِ لَحِكـمَة»، بخوان

خدا را شکر در حصنِ حصینم            بـه زیـر سـایـۀ قــرآن و دیـنــم

خدا را شکـر در وادیِ تـوحـید            یکی از مسـلـمـین و مـؤمنـیـنـم

آسمان معـتکـف گـوشـه چـشمان شما            آمده تا بـشـود دسـت بـه دامـان شـمـا

نفس باد صبا مـشک‌فـشـان است اگر            حکمت این است زده بوسه به دستان شما

باید چه گفت مدحت شاهی عـظیم را؟            کو شعرتر که وصف کند این حریم را؟

کو یک گره که باز نگردد به دست او؟            کو حاجتی که خسته کند این کریم را؟

دست فهم بشر از درك شما كوتاه است            گر چه اندازۀ انفاس به سویت راه است

جز در خانۀ تو محض طلب كردن رزق            هر كه جای دگری رفت یقین گمراه است

پیـمبرزاده هستی شیـوۀ اعجـاز می‌دانی            بگو با جامعه مقداری از اسرار پنهـانی

تو مصباح‌الهدایی و کلامت نور در نور است            بهاران را نشان دادی درآن عصر زمستانی

با نگاهت، حسِ باران را روایت می‌کنی            لابـلایِ جـامـعـه، ما را هـدایت می‌کنی

تو به احسان شهره‌ای، من هم به دستانِ تهی            دستِ خالی آمدم سویت، عنایت می‌کنی؟

بر مشامم می‌رسد هر لحظه بوی سامرا            بین نوکرهاست امشب گفت و گوی سامرا

من همان عبد شما هستم که از شوق وصال            سجـده کـردم سـالـیان سال سوی سامرا

نوشته دست خدا روی لا مکان هادی            نشـسـته گوشه صحن تو آسمان هادی

خـدا چـکـیـده ز هر کـلـمه بـیان لـبت            خدای هر سخن و کـلمه و بیان هادی

دلـم بـدون تو محـکـوم بر پـریشانی‌ست            همیشه گوشه نگاهت علاج حیرانی‌ست

سـلام حـضـرت ابـن الـرضـای دوم مـا            فـدای تو چه قَـدَر رأفـتت خـراسانی‌ست

با شما عاقـبت شیعه به عزّت ختم است            آخـر و عاقـبت ما به سیـادت ختم است

از ازل چشم جهان سمت شما بوده و هست            مقـصد عـالم امکان به امامت ختم است

دهـمـیـن نـور کـبـریـا هادی            روشـنــای مـسـیـرهـا هـادی
مـقـصـد بـال‌های خـسـتـۀ ما            حــرم امـن ســامــرا هــادی

شنیدم از کراماتت حکایت‌های بسیاری           فراوان دیده‌ام از تو کرامت‌های بسیاری

هزاران بار در دنیا دل از چاله به چاه افتاد           ولی از نور تو دیدم هدایت‌های بسیاری

به نگـاه تو، خـدای تو، اشـارت می‌کرد           نور را، سوی دو چشم تو، هدایت می‌کرد

ماه اگر ذکر به لب، گِرد زمین می‌چرخید           صورت ماهِ تو را، داشت زیارت می‌کرد

ای جلوۀ حق در توعیان، حضرت هادی            ای رازق هر خُرد و کلان حضرت هادی

ای شـرط دهـم بـهـر قـبــولیِ عـبـادات            ای مظهر توحـید جهان حضرت هادی