اشعار

دلـم بـدون تو محـکـوم بر پـریشانی‌ست            همیشه گوشه نگاهت علاج حیرانی‌ست

سـلام حـضـرت ابـن الـرضـای دوم مـا            فـدای تو چه قَـدَر رأفـتت خـراسانی‌ست

با شما عاقـبت شیعه به عزّت ختم است            آخـر و عاقـبت ما به سیـادت ختم است

از ازل چشم جهان سمت شما بوده و هست            مقـصد عـالم امکان به امامت ختم است

دهـمـیـن نـور کـبـریـا هادی            روشـنــای مـسـیـرهـا هـادی
مـقـصـد بـال‌های خـسـتـۀ ما            حــرم امـن ســامــرا هــادی

شنیدم از کراماتت حکایت‌های بسیاری           فراوان دیده‌ام از تو کرامت‌های بسیاری

هزاران بار در دنیا دل از چاله به چاه افتاد           ولی از نور تو دیدم هدایت‌های بسیاری

به نگـاه تو، خـدای تو، اشـارت می‌کرد           نور را، سوی دو چشم تو، هدایت می‌کرد

ماه اگر ذکر به لب، گِرد زمین می‌چرخید           صورت ماهِ تو را، داشت زیارت می‌کرد

ای جلوۀ حق در توعیان، حضرت هادی            ای رازق هر خُرد و کلان حضرت هادی

ای شـرط دهـم بـهـر قـبــولیِ عـبـادات            ای مظهر توحـید جهان حضرت هادی

ای به همه هادیان تو هادی و رهبر            حـجـت حـقّ و دهـم وصی پـیـمـبر
هـم عـلـی چــارم از مـحـمّـد سـوم            هم دُرِ نُه ‌بحر نور و بحرِ دو گوهر

نوبت عشق است و کاروبار حرام است            هرچه بجز گفتن از نگار حرام است
جـبرِ تو گر هست اخـتیار حرام است            محضر خورشید سایه‌سار حرام است

ای روشـنـیِ هـر راه؛ یا هـادی الائـمّه            معـشوق ناب و دلخواه؛ یا هادی الائمّه

در آسمان و در عرش پیچیده ذکر خیرت            خـورشـید گـفـته با ماه؛ یا هادی الائمّه

نـقـی نـامـی که فـخـر آسـمان است            تـلــفـظ کـردنـش خـط دهـان اسـت

ز الــقــاب امــام هـــادی مــاســت            امـامـی که عـزیـز شـیـعـیـان است

نور تو، روح مرا منزل به منزل می‌برد            کشتی افتاده در گِل را به ساحل می‌برد

مرد صحرایی و با تو شوق باران همسفر            بوی بارانت مرا منزل به منزل می‌برد

اَلـمِـنّـةُ لـلّـه کـه نـامـت شــده هــادی            منّت به محـبانِ خود از جود نهـادی

حـقّـا که گل فـاطـمه، فرزند جـوادی            این است نشاط و شعف و برکت و شادی

باز هم سجده به پای سنگ‌ها و چوب‌ها            باراله ها پـس کجـا رفـتـنـد آدم خـوب‌ها

إهدِنـا را قوم أنـعـمـتَ عـلـیهـم گـفـته‌اند            منکر هادی وَلا الضّالین‌تر از مغضوب‌ها

دهـمـیـن چـشـمۀ جـوشـنـدۀ این آبـادی            آیـۀ نــورٌ عـلـی نــور، حـدیـث شـادی

چارمین نام علی، صبر و وقار علوی            خلق و خوی رضوی، معرفت سجادی

ای دهـم حـجّـت خدای ودود            هـادی مـلکِ خـالـق مـعـبـود

آفــریـنـش یــم عــنــایـت تـو            هــادیـان بـنــدۀ هــدایـت تـو

ای آنکه هـسـتی‌ام شـده‌ای از قـدیم‌ها            ای عاشقِ تو حـضرتِ عـبدالعـظیم‌ها

تـاریـکـیِ جـهـانِ مـرا نـورِ مُـطـلـقی            ای جان فـدایِ رویِ تو یا ایهـا النـقی

از لطف نسـیم، گـل شود گـلگـون‌تر            زیـبــاتـر و دلــربـاتـر و مـوزون‌تـر
پـاکـیـزه‌دلان هـمـیـشـه نـعـمـت‌ها را            با شکـر و سـپاس می‌کـنـند افزون‌تر

تو از تبـار بهـاران، تو از سلالۀ رودی            تویی که شعر شکفتن به گوش غنچه سرودی

تویی شکوه بهـار و به پیـشگـاه تو دارد            جوانه عرض سلامی، شکوفه عرض درودی

بـر پـایـه اصـول را بـنـا بـایـد کرد            بـر هــادی راه اقــتــدا بــایـد کــرد

پیش از نجف و قدم به وادی غدیر            تـعـظیم به سوی سـامـرا بـایـد کرد

با تو معنا می‌شود هم غصه‌ها؛ هم شادی‌ام            مـن پُـر از دلـدادگی‌هـای امـامِ هــادی‌ام

ای امامِ جامعه!؛ ای ذکرکم فی‌الذاکرین!            کاش یک جرعه از آن جامِ ولا می‌دادی‌ام