اشعار

اگرچه عـاشق تو در بدی زبانزد بود            ولی همیشه به من خوبی تو بی‌حد بود

من آن کبوتر هر جایی‌ام که بر بامت            به شوق دام، دلم گرم رفت و آمد بود

ما جز به نگاهت به کسی دل نسپاریم            در دل گرهی جز سر زلف تو نداریم

جز خاک تو بر جای دگر سر نگذاریم            بی‌زمزمه‌ات یکسره بی‌صبر و قراریم

ای جـلـوۀ لـطـف خـدا بـاب الحوائج            یا حضرت مشکل گشا باب الحوائج

مشکل ندارد، کار و بارش رو به‌راه است            هرکس که شد همراه با باب الحوائج

قـبله شد تنـظـیم با قـبـله‌نـمایت هفت بار            کعبه میگردد به دور خاک پایت هفت بار

برده دل از حضرت داوود هر صبح و غروب            آیـه‌هـایِ صوتِ قـرآنِ صدایت هفت بار

این عـشق آخر می‌کـند کار خودش را            این دیـدۀ تـر می‌کـنـد کـار خـودش را

با دست خـالـی بر نـمی‌گـردیم، یـعـنی            موسی‌بن جعفر می‌کند کار خودش را

حاجتش را خواست و یکبارِ دیگر نذر کرد           با دلی آشفته و با حالِ مضطر نذر کرد

بردمش با خود حرم، یک لحظه گنبد را که دید           با سلامش زیر لب چندین کبوتر نذر کرد

اسـمِ تـو آمــد و گِــره وا شـد            دلِ ما مُرده بـود و اِحیاء شد

با تو هـرگـز نـشد ندارد کار            هر محالی در این حرم‌ها؛ شد

همانگونه که شب را روشنایِ ماه می‌بخشد           خـدا در ظلمت دنـیا چراغ راه می‌بخشد

به حکم"البلاء للولاء" است اینکه در تاریخ           خدا به دوستان خود غمی جانکاه می‌بخشد

طلـوع نـور من از کاظمین می‌بـیـنم            ز آسـمـان ولایـت سـتـاره مـی‌چـیـنم
به عشق حضرت کاظم دلم هوایی شد            در این تکاثر بی‌حد به عشق خوشبینم

حضرت موسی بن جعفر رهبر راه ولاست            باطـن نـورانـی‏اش آئـیـنـه ایـزدنـمـاست
مطلع غـیب الـغـیوب و مظـهـراللّه‏ نور            در سـماوات حـقـایق رازدار کبریاست

حلقه را کـوبـیدم و اعجاز را آغاز کرد            در به رویم حضرتِ موسی بن جعفر باز کرد
بـا تـبـسـم بـی‌گـلایـه بـا صـفـا بـی‌ادّعـا            مثل هر دفعه فقط لطف و کرم آغاز کرد

هر کس که می‌خواهد ببیند لطف حیدر را            بـاید بگـیرد دامنِ موسیَ ابنِ جعـفر را

باب الحـوائج شد که درمانده نَـمانـیم و            باب الحوائج شد بگـیرد دستِ نوکر را

تجلی داده‌ای با هر دعایت روح عرفان را            فـضیلت داده القابت تجـلی‌گاه انسان را

تو را باب الحوائج! کاظم آل عبا خواندم            عبا بر سر کشیدی جان ببخشی جسم بی جان را؟

نگاهت مبداء تاریخ انسان است آقاجان           نگاهی که قسیم کفر و ایمان است آقاجان

خدا با قصۀ پر غصۀ یوسف به ما آموخت           همیشه جای خوبان کنج زندان است آقاجان

ای که تـسبـیـحِ هـمه اهـلِ دعـایی آقا            هـفـتـمـیـن پـلّـۀ پــروازِ خــدایـی آقـا

آیـنــه دارِ رُخِ شــیـــرِ خــدایــی آقــا            پـاره‌ای از جـگـرِ خـیـرِ نـسـایـی آقـا

خورشید هر شب می‌دمد از مشرق پیشانی‌ات            وادی طور است این زمین یا خلوت عرفانی‌ات

جز یاد حق در خلوتت راهی ندارد هیچکس            وقتی که هستی هم‌قسم با سجدۀ طولانی‌ات

هفت آسمان در دست‌های مهربانت بود            هرچند عمری سقف زندان آسمانت بود

تـسبـیحی از ماه و سـتاره بین دستانت            خورشید در سجاده هر شب میهمانت بود

فلق در سینه‌اش آتش‌فشان صبحگاهی داشت            که خون‌آلود پیغام از کبوترهای چاهی داشت

طراوت در هوا از ریشۀ زنجیر می‌روید            زمین در خود سپیداری در اعماق سیاهی داشت

موسایی و صد جلوه به هر طور کنی            هر جا گـذری، حکـایت از نـور کنی
تـو بـاب حـوائـجـی و ما حـاجـتـمـنـد            مـا را نـکـنـد ز درگـهـت دور کـنـی

ای بـنـای حـرم عــدل و امـان را بـانـی            ای ز انــوارِ تـو، آفــاق هـمـه نــورانـی

ای تو در مکرمت و جود، نبی را مانند            ای تو در منـزلت و قـدر، عـلی را ثانی