اشعار

طلـوع نـور من از کاظمین می‌بـیـنم            ز آسـمـان ولایـت سـتـاره مـی‌چـیـنم
به عشق حضرت کاظم دلم هوایی شد            در این تکاثر بی‌حد به عشق خوشبینم

حضرت موسی بن جعفر رهبر راه ولاست            باطـن نـورانـی‏اش آئـیـنـه ایـزدنـمـاست
مطلع غـیب الـغـیوب و مظـهـراللّه‏ نور            در سـماوات حـقـایق رازدار کبریاست

حلقه را کـوبـیدم و اعجاز را آغاز کرد            در به رویم حضرتِ موسی بن جعفر باز کرد
بـا تـبـسـم بـی‌گـلایـه بـا صـفـا بـی‌ادّعـا            مثل هر دفعه فقط لطف و کرم آغاز کرد

هر کس که می‌خواهد ببیند لطف حیدر را            بـاید بگـیرد دامنِ موسیَ ابنِ جعـفر را

باب الحـوائج شد که درمانده نَـمانـیم و            باب الحوائج شد بگـیرد دستِ نوکر را

تجلی داده‌ای با هر دعایت روح عرفان را            فـضیلت داده القابت تجـلی‌گاه انسان را

تو را باب الحوائج! کاظم آل عبا خواندم            عبا بر سر کشیدی جان ببخشی جسم بی جان را؟

نگاهت مبداء تاریخ انسان است آقاجان           نگاهی که قسیم کفر و ایمان است آقاجان

خدا با قصۀ پر غصۀ یوسف به ما آموخت           همیشه جای خوبان کنج زندان است آقاجان

ای که تـسبـیـحِ هـمه اهـلِ دعـایی آقا            هـفـتـمـیـن پـلّـۀ پــروازِ خــدایـی آقـا

آیـنــه دارِ رُخِ شــیـــرِ خــدایــی آقــا            پـاره‌ای از جـگـرِ خـیـرِ نـسـایـی آقـا

خورشید هر شب می‌دمد از مشرق پیشانی‌ات            وادی طور است این زمین یا خلوت عرفانی‌ات

جز یاد حق در خلوتت راهی ندارد هیچکس            وقتی که هستی هم‌قسم با سجدۀ طولانی‌ات

هفت آسمان در دست‌های مهربانت بود            هرچند عمری سقف زندان آسمانت بود

تـسبـیحی از ماه و سـتاره بین دستانت            خورشید در سجاده هر شب میهمانت بود

فلق در سینه‌اش آتش‌فشان صبحگاهی داشت            که خون‌آلود پیغام از کبوترهای چاهی داشت

طراوت در هوا از ریشۀ زنجیر می‌روید            زمین در خود سپیداری در اعماق سیاهی داشت

موسایی و صد جلوه به هر طور کنی            هر جا گـذری، حکـایت از نـور کنی
تـو بـاب حـوائـجـی و ما حـاجـتـمـنـد            مـا را نـکـنـد ز درگـهـت دور کـنـی

ای بـنـای حـرم عــدل و امـان را بـانـی            ای ز انــوارِ تـو، آفــاق هـمـه نــورانـی

ای تو در مکرمت و جود، نبی را مانند            ای تو در منـزلت و قـدر، عـلی را ثانی

هـنـوز اسـیـر نـمـاز تــوأنـد زنـدان‌هـا            و پـایـبــنـد نـگــاهـت دل نـگــهـبـان‌هـا

تو مثل یک نفس تازه حـبس می‌گـشتی            تویی که در نفـست گـم شدند طـوفان‌ها

شد غـزل آغاز در مـدح رحـیم دیگری            هفـتمین بار است مستم از نسیم دیگری

هر كجا او هست آنجا میشود عرش خدا            گوشۀ طور است در سجده كلیم دیگری

ذرّه‌ای در نزد خورشید درخشان توأیم            تشنه‌ای در حسرت یک جرعه باران توأیم

سالها نان خـورده‌ایم از سفرۀ اولاد تو            روزی ما می‌رسد چون بر سر خوان توأیم

ای دو صد موسی به طورت مُلتَجی!            آفـتـاب و مه بـه نـورت مُـلـتَجی!

نـالـۀ پـنـهـان تـو، شـمـشـیــر تـو            حـلـقـۀ وصـل خــدا، زنـجـیـر تـو

وقت برگشتن دلش را در حریمش جا گذاشت           هرکسی که آمد و در کاظمینش پا گذاشت

او همیشه حاجت هر شیعه‌ای را داده است           هر زمانی دست دنیا کار ما را وا گذاشت

مانـنـد دودمـان صبـوری که داشـتـی            ارثـیـۀ عــتـیـق شـعـوری که داشـتـی

یک عمر با جهالت شب در ستیز بود            در سیـنه‌ات اصالت نوری که داشتی

در دو عالم در دلش هرگز نباشد درد و غم            بر درِ این خانه هر کس شد عزیز و محترم

خانه‌ای که حک شد از روز ازل بر سردرَش            ذکر یاموسی بن جعـفر یا امام ذوالکرم

اشکی نمانده است که بر لب تبسّم است            حالا که آب نیست وضـوها تیّـمم است

از بس که توبه کرده و آن را شکسته‌ایم            از یـاد بُـرده‌ایم که این بار چـندم است