اشعار

خدا را مغفرت خواهی، بیا در مکتب باقر           نبی را هر صفت خواهی، بیا در مکتب باقر
علی را مرحمت خواهی، بیا در مکتب باقر           زلالِ معرفت خواهی، بیا در مکتب باقر

روشـن جـهـان ز نـام تو یا باقرالعلوم            نشناخـت کـس مـقـام تو یا باقـرالعلوم
هـستـیـم مـا غـلام تـو یا بـاقـرالعـلـوم            مـؤمـن به هر کـلام تو یا باقـرالعـلوم

ای‌که چشمت بحرِ لطف و ابروانت گلشن است           فصل فصل زندگی‌ام در طلوعت روشن است

سروی و بر قلهٔ قافی تو ای منصور عشق           بلبلِ شوقم که بنیانِ من از گل گفتن است

قـلبی که در آن، نور خدا خواهد بود            در راه یـقـین، قـبـلـه‌نـما خـواهـد بود
آن‌کـس که اطـاعـت از خـداونـد کـند            او شـیـعۀ راسـتـیـن مـا خـواهـد بـود

والا بـود مــقــام تـو یـا بـاقـرالـعـلـوم            جـانـم فـداى نـام تـو یـا بـاقـر الـعـلـوم
اى پنجمین امام که چشم خواص است            دائـم به لـطـف عـام تو یا باقـرالعـلوم

اى ز سرو قدّ رعنا بر صنوبر طعنه‌زن           وى ز ماه روى زیبا مهر را رونق شکن

همچو من هر کس رخ و قد تو بیند تا ابد           فارغ است از دیدن خورشید و از سرو چمن

پُر از سـتـارهٔ دانـش شـد آسـمـان دلـت           تـمـام علـم نـهـفـتـه‌سـت در مـیـان دلت

به محضر تو همه هسته‌های علم شکافت           خرد چـو گـوهـر دریای بی‌کـران دلت

آفـتـاب بن عـلـی بن حـسـيـن بن عـلی            راوی نــور، شـكـافــنـدۀ عــلــم ازلـی

مـادرش آيـنه، فـرزند فـرستادۀ عـشق            بـنـدۀ خـوب خـداونـد، خــداونـد جـلـی

یک لحظه هم از غیب، نگاه تو جدا نیست           این دانش بی‌حد مگر از سوی خدا نیست

در محضر تو پاسخ هر عالم و عارف           جز آیۀ « سُبحانَکَ لا عِـلمَ لَنا» نیست

اعـمـاق آیــه‌هـای یـقـیـن را شـکـافـتـه            نور است و آسـمـان برین را شکـافـته

او راز آفرینش هر جوی و جنگل است            او چشمه‌ای که قـلب زمین را شکافـته

معلوم شد می از هیجان دور بوده است            دور از لبت مكدر و مخمور بوده است

ایـن آفــتــابِ در پـی تـحــقـیــق، آمــده            در بُعـدِ نـاشـناخـتـه‌ات كـور بوده است

باطنش هر لحظه در روی محمّد ظاهر است           در امام غایب این عصر،علمش حاضر است

مادر از نسل حسن، بابایش از نسل حسین           خلقـتی اینگونه در بین خلایق نادر است

شبیه نور؛ بی‌پایان خصالِ حضرتِ باقر           قلم شرمنده شد از وصف حالِ حضرتِ باقر

چه خورشیدانه روشن کرد تکلیف خلایق را           احادیث گوهر بار و زلالِ حضرتِ باقر

کـمیت قافـیه لـنگ و زبان شاعر لال            چرا که وصف امام است در قصیده محال

صدای پـای مسیـحا حـیـات می‌بخـشد            به عشق او فوران کرده ذوق رو به زوال

مـولای هر سرا تویی یا باقرالعلوم            از نـسل هـل اتی تویی یا باقرالعلوم

یک جلوه‌ات به ظاهر و باطن بیانگر است            پیـدای هـر کجا تویی یا باقرالعـلوم

سیلاب می‌شـویم و به دریـا نمی‌رسیم            پـرواز می‌کـنـیـم و به بـالا نـمی‌رسـیم

ایـن بــال‌هـا شـبـیـه وبـالـنـد، اَبـتــرنـد            وقـتـی به سیـر عـالم معـنـا نـمی‌رسیم

رسیده ماه رجب در سرم هوای مدینه            نـوشـته‌اند دوبـاره مـرا گـدای مـدیـنـه

گرفـته است بـهـانه دلـم بـرای مـدیـنه            فـدای چـار امـام گـره گـشـای مـدیـنـه

ای پنجـمین امام که معـصوم هـفـتمی            از ما تو را ز دور «سلامٌ علیکـمی»

بر درد جهـل خلق، ز عـالم طبـیب‌تر            نامت غریب و قبر، ز نامت غریب‌تر

ای آنکه قبرت بی‌چراغ و سایبان است!            روضه نمی‌خواهی! مزارت روضه خوان است

گـلدسته‌ات سنگی ست  روی تربت تو            گـنبد نداری ... گـنـبـد تو آسمان است

شيعه كند مرا صدا كه حجت خدا منم            آنكه شده به كـودكى شاهد كـربـلا منم

ز بعد مرتضى على پس از حسين و مجتبى            از پس زين العـابـدين ولىّ كـربلا منم