اشعار

بر شیعیان حلول تولی مبارک است            صبحِ طلوع نورِ فَـتَحنا مبارک است

پیغام حق زِ عرش معلّی: مبارک است            عـید امـامت گـل طاهـا مبارک است

قیامتـی است گمانم قیامت مهدی است            جهان محیط وسیع کرامت مهدی است

زمان زمان شروع زعامت مهدی است            غدیـر دوم شیعـه، امـامت مهدی است

تو آفـتـاب یـقـیـنـى، بـهـار رویـایى            طراوت گل سرخى، نسیم صحرایى

تو ابـر منـقـلب چـشم‌هاى پرهـیزى            تو قـطره قـطرۀ بـاران ناشکـیـبایى

مژده بیداردلان پیک سحر در راه است            شب دلـواپسیِ منتـظـران کـوتاه است

همه‌جا صحبت درمان تب سختی‌هاست            همه‌جا حرف سرِ نسخۀ خوشبختی‌هاست

هر کوچه و هر خانه‌ای از عطر، چو باغی‌ست           در سینهٔ هر اهل دل و دلشده داغی‌ست
آویخته بر سر درِ هر خانه چراغی‌ست           بر هر لبی از موعد و موعود، سراغی‌ست

ای مسیحای دل حضرت زهرا برگرد           آه ای مــاه؛ بـه آه دل تــنــهــا بــرگـرد

بی‌تو هر روز هوای دل ما بارانی‌ست           بی‌تو تا صبح فرج خیر در این دنیا نیست

گفتم به دل، که وقت نیایش شب دعاست           پرواز کن که مقصد من «سُرّ من رآ»ست

آنجـا که هـست، آیـنهٔ شـادی و سـرور           اشراق عشق و عـاطفه و جلوه‌گاه نور

برگشتنت حتمی‌ست! آری! رأس ساعت            هرچند یک شب مانـده باشد‌ تا قـیامت

می‌آید آن صبحی که آغاز جهان است            آن روز روشـن، آن طـلـوع بی‌نهـایت

اگرچه زود؛ می‌آید، اگرچه دیر؛ می‌آید           سوار سبـزپوش ما به هر تقـدیر می‌آید

همان خورشید موعودی که در روز طلوع او           حدیث صبح صادق می‌شود تفسیر، می‌آید

اگرچه غـائبى، امّا حضورِ تو پيداست            چه غيبتى‌ست؟ كه عطرِ عبور تو پيداست

مقام گـلشنِ اشراق، نافه‌خيز از توست            بلى! شفاعت انسان به رستخيز از توست

بــایـد بـنـویـســد قَـــلَـمِ بــاورم از تــو           تا رنـگ نـشـیـنـد به تـنِ دفـتـرم از تو
تـا قـدرت پـرواز بـگـیـرد پَـرم از تـو           تـا حِـسّ تَـعـلُّـق بـپـذیـرد ســرم از تـو

ز عمق حنجره بر بام شب اذان می‌گفت            حـدیث درد زمین را به آسـمان می‌گفت

صدا چه پاک به شب می‌چکید و روشن بود            که از حکومت خورشید در جهان می‌گفت

همین است ابتدای سبز اوقاتی که می‌گویند            و سرشار گل است آن ارتفاعاتی که می‌گویند

اشـارات زلالـی از طلـوع تـازهٔ نرگـس            پیاپی می‌وزد از سمت میقاتی که می‌گویند

در این بهار چهره دم از گل نمی‌زنیم            با نغـمۀ تو خـنـده به بـلـبـل نـمی‌زنـیم
معراج می‌رویم چو شبنم نه مثل رود            یـعـنی قـدم به خـاک تـنـزل نـمی‌زنـیم

یا دَمِ هـوی کـسی یا دم تـیـغ دو سری            بر دل خـستـه‌دلان می‌کـند آخـر اثـری

سـال‌هـا حـلـقـه زدم بر در مـیخـانۀ تو            که مگر بوسه زنم دست تو را پشت دری

منتظر مانده زمین تا که زمانش برسد            صبح همراه سحـرخـیز جـوانش برسد

خواندنی‌تر شود این قصه از این نقطه به بعد            مـاجـرا تـازه به اوج هـیجانـش بـرسد

بـیا به خـانه که امّـیـد با تو برگـردد            هزار مرتـبه خـورشید با تو برگردد

بیا شکوه شکـفـتن که باز در نَفَـسی            بهـار رفـته به تـبـعـید با تو برگـردد

هوا بهـاری شوقت، هوا بهاری توست            خروش چلچـله لبریز بی‌قراری توست

چه ساقه‌ها که سلوکش به صبح صادق توست            چه باغ‌ها که شکوهش به آبیاری توست

ای تـاج امـامت به سرت یوسف زهرا            وی خَلعت عصمت به برت یوسف زهرا

شک نیست که سلطان جهانی تو پس از این            از بـعـد وفـات پـدرت یــوسـف زهـرا

شد امـامِ آخـرین و دل بـرایش بـیـقـرار            سامرا شد ریسه بندان! از یمین تا به یسار

جان فدایِ آن عبا که تار و پودش حیدری‌ست            بر تنش زیبا نشـسته؛ با کمال و با وقار