اشعار

دل در حـریـم امـن تو آرام تا گـرفت            عشقت به سینۀ همه عـشاق جا گرفت
تو آبـروی کـشـور ایـران زمین شدی            زان رو نوای نای نیم یا رضا گرفت

سلام ای طـبیب طبـیـبان سـلام            سلام ای غـریب غـریبان سلام

الا مـاهـتـاب شـبـسـتـان طوس            الا حضرت نور، شمس‌الشموس

خـوشـا ما که هـمـسـایه جـنّـتـیـم            به خان کـریـمـش همه دعـوتـیم
گـدای رضـائــیـم و در عـزّتـیـم            به دست کریمش چه خوش عادتیم

خورشید اگر در سایه‌ات پنهان نمی‌شد            شمع ضعـیـفی می‌شد و تابـان نمی‌شد
از آسیاب طـوس اگر احـسان نمی‌شد            گـنـدم بـرای سـفـرۀ مـا نـان نـمـی‌شـد

دور از تو نیستم که دلم در هوای توست            قـلبم به زیر تابش گـنـبد طـلای توست

تنها غـذای حـضرتی‌ات نه رئـوف من            در سفره‌ام هر آنچه که دارم غذای توست

سراغ پرچـمت را از شمیمِ باد می‌گیرم           نـشـانِ رود را از مـاهی آزاد می‌گـیـرم

حرم یعنی شفا؛ یعنی همان هوی مسیحایی           که دارم دَم‌به‌دَم از دوری‌اش غمباد می‌گیرم

ز گردون تیره ابری؛ تندگردی بر شد از دریا           جواهرخیز و گوهربیز و گوهرریز و گوهرزا
هـژبر بیـشه امکـان؛ نهنگ لجّـه ایـمـان           ولـیّ ایــزد مـنّـان عــلـی عـالــی اعــلا

به ظاهر زائرم اما زیارت را نمی‌فهمم           من بیچاره لطف آشکـارت را نمی‌فهمم
تو از من بیشتر مشتاق دیداری و من حتی           به دل افـتادن گاه و گدارت را نمی‌فهمم

مثل یک خواهش لـبریز حـیا آمده بود            از هیـاهـوی فـراگـیـر رهـا آمـده بـود
با دل ساده و باران زده‌اش نجوا داشت            که چـرا دیـر بـه حـج فـقـرا آمـده بـود

زائرانش دسته دسته خیلِ صدها توده بود            او پناه صد هزاران همچو من آلوده بود

هرچه از او دورتر گشتم، دلم آشوب‌تر            هر زمانی در حرم بودم، دلم آسوده بود

مـرغ دلـم پـر زنـد بر سر کـوی رضا           دسـت نـیـازم بـود بـاز به سـوی رضـا
آرزویـم ایـن بــود تـا دم مــردن شــود           چـشم گـنه‌کـار من بـاز به سـوی رضا

به نـام قـبـلـه ایــرانـیـان بـه نـام حـرم            به نام خادم و جـاروکش و غلام حرم

به نام پنجره فـولاد و لطف بـسـیارش            به نام این هـمه خیر علی الـدوام حرم

ای مـزار من چـراغ قـلب ایـران شما            آسـمـانی‌ها زمین بـوس خـراسان شما

سـایۀ گـلـدسـته‌هایم سـجـده‌گـاه آفـتـاب            گـنـبد زرّین من خـورشـیـد تابـان شما

ای در هـراس روز قـیـامت پـنـاه من            ای آشـنای اشک من و سـوز و آه من
دل پـیـش تو بـهـانـۀ غـربت نـمی‌کـند            ای دلـبـر هـمیـشـگی و دلـبـخـواه من

وقتی به طـوس جا به کنار تو می‌کنم            احساس وصل حق به جوار تو می‌کنم
در بـیـن خـلـق از هـمـه با آبـرو تـرم            چون کـسب آبـرو ز غـبـار تو می‌کنم

تـا یـوسـف اشـکـم سَـرِ بـازار نـیـایـد            کـالای مــرا هـیـچ خــریــدار نـیــایـد

در سوز جگر مصلحت ماست که ما را            غـیر از جـگـر سوخـته در کار نـیاید

ایـن آفـتـاب مـشـرقـی بـی‌کـسـوف را            ای ماه! سجده آر و بسوزان خسوف را

لا تقربوا الصلوة... مخوان، بر همش مزن            این سُکر اگر به هم زده نظم صفوف را

حُسن تو به هر دیده مصـوّر شده باشد            جـا دارد اگر مـهـر مـنـوّر شـده بـاشـد

عیسی‌نَفَسی جز تو ندیدیم که در طوس            نـقـش قـدمـش عـافـیـت‌آور شده بـاشـد

ساحـت قـدس تو ای آیـنـۀ «آیـۀ نـور»           هست سرچشمۀ آگاهی و شیدایی و شور

یافت چون روشنی از نور تو ای شمس شموس!           زنده شد در دل هر ذرّه تمنّای حضور

ابری که از سرابِ عَـدَم پا گرفته است            باران شده‌ست، پنجره‌ات را گرفته است

حَـبلُ‌الـوَرید، شاهدِ نبـضِ زیارت است            در سینه جای قلب، حرم جا گرفته است