اشعار

مسیر من به سوی خانه‌ات افتاد در باران            ورق می‌‌زد زیارت‌نامه‌ات را باد در باران

چنان آغوش گرمت را دل هر صحن حس می‌کرد            که هر آئینه‌ای حتی صدا را منعکس می‌کرد

دوبــاره آمــده‌ام تـا دوبـاره در بــزنــم            کـبـوتـرانـه در این آسـتــانـه پـر بـزنـم

به نا امیـدی از این در نمی‌روم هرگز            اگر جـواب نـگـیـرم دوبــاره در بـزنـم

از دور سلامی به تو ای شاه خراسان            ای پـشـت و پـنـاه هـمـه مـردم ایران

ما ریزه‌خـور سفـره احسان تو هستیم            ای واسطه فیض خدا، حضرت باران

احساس می‌کـنم که هـمین‌جاست جـنّتم            هـر وقت در حـریـم تـو گـرم زیـارتـم

هرگز به جز تو از تو نمی‌خواهم ای رئوف            این است آرزوی من این است حاجـتم

به اُمیدِ گوشه چشمت چقدر گدا نشـسته            نه فقط گدا که حتی، صف اغنیا نشسته

منِ بنده را ز خـیل حـشمت سوا مفـرما            که به خوان لطف و جودت همه ماسوا نشسته

همین که می‌دهی در بارگاه قدسی‌ات راهم            به چشمم می‌نهم چون توتیا خاک حرم را، هم

صراط المستقیم عالمی، غیر از تو راهی نیست            مسیرم هر کجا باشد به جز این خانه، گمراهم

نـور بـاشد سائـلی در ظـل دیـوار شما            کـور بـیـنـا می‌شود با یـاد دیـدار شـمـا

با کلاف جان به بازار محبّت بسته صف            گشته صدها یوسف مصری خریدار شما

طلبـیـدی و به پابـوس رسـیدم با اشک            چشم خود را وسط صحن تو دیدم با اشک

خـیـره بر آیـنـه‌کـاری شـدم و آب شـدم            از خجالت! که چرا دیر رسیدم با اشک

با هر مقام و منـصبی در چـاه افتاد            هر کس که پیـش پات با اکراه افتاد

شب غرق تاریکی شد از آن لحظه‌ای که            دسـتـش ز دامان رُخت کـوتاه افتاد

آب و جارو می‌کنم با چشمم این درگاه را            ای که درگاهت هوایی کرده مهر و ماه را

چشم‌هایی را که حیران‌اند پشت «لا اله»            در خـراسان تو می‌بـیـنـند «اِلّا الله را»

گاهی دلـم به سـمـت خـدا می‌بـرد مـرا            یـعـنـی به آسـتـان رضـا مـی‌بــرد مـرا

مثـل کـبـوتـری که به پـرواز آمـده‌ست            تا کـوی دوست، بـال دعـا می‌بـرد مرا

تـا بـر حــریـم امـن حــرم پــا گـذاشـتـم            انـگـار ســر بـه دامـن دریــا گـذاشـتــم

موج عـطـوفت تو رسـیـد و مرا گرفت            انـدوه را به عـشـق تـو، تـنـهـا گـذاشـتم

نـام تو پـنـاه است، نـگـاه تـو امـان است            آغـوش تو دلبـازتـرین جـای جهان است

با نغـمۀ نقـاره‌ات ای حضرت خـورشید!            نبض دل‌ ما، دم همه دم در ضربان است

آرام گشته هر کس، شد بی‌قرارِ این در            شأن بهـشت دارد، گرد و غـبارِ این در

خورشید سر برآرد هر صبح از حریمش            گـردد مـدار عـالم، هم بر مـدارِ این در

آب و جارو می‌کنم با چشمم این درگاه را            ای که درگاهت هوایی کرده مهر و ماه را

چشم‌هایی را که حیران‌اند پشت «لا اله»            در خـراسان تو می‌بـیـنـند «اِلّا الله را»

به خاکش سجده کن، روح‌الامین گسترده بال اینجا            بیا تا عرش بالا بر ملائک هم ببال اینجا

بیا در روضۀ رضوان بخوان یاسین و الرحمان            ببین انوار «یَبقی وجهُ ربِّک ذوالجلال» اینجا

هرچند حال و روزِ زمین‌ و زمان بَد است            یک قطعه از بهشت، در آغوش مشهد است

حـتـی فـرشـتـه‌ای کـه به پـابـوس آمـده            انگـار بین رفـتن و مـاندن مـردد است

وا می‌کـنم سوی تو تا بال و پـرم را            حس می‌کنم شیـریـنی طعـم حـرم را

تا که حـواسـم پـرت این و آن نـباشد            خالی کن از غیر خودت دوروبرم را

پـرچـم مـطـاف حلـقـۀ حـیران باد بود            خـورشید، شمع گـنبد شمس‌المراد بود

پـیچـیده بود عطر تلاوت میان صحن            نزدیک "الَّـذِينَ طَـغـَوْا فِي الْبِلاد" بود

اين جا رهِ امـيـدِ كـسـی سـد نـمی‌شـود            كس نا امـيـد از حـرمـت رد نمی‌شود

اين جا دعا به مرز اجابت رسيده است            راه دعــای اهـل دعـا سـد نـمـی‌شــود