اشعار

اگر گفتم که خوشبختم در عالم، علتی دارد            که دل با حبِّ آقای خراسان قیمتی دارد

امان از نار می‌گردد نصیبش بی‌برو برگرد            هر آنکه در حریم طوس برگِ دعوتی دارد

از بس محبت را به ما تکـرار کردی            دل کندن از این عشق را دشوار کردی
هـربار پـشـت پـنـجـره فـولاد رفـتـیـم            مـا را شـفـا دادی ولـی بـیـمـار کردی

وانشد روی من آخـر دری از این بهتر            که نـدارد احـدی دلـبـری از این بـهـتـر

از غـبار حـرمش حاجت خود می‌گـیرم            نیست در ذهن کسی باوری از این بهتر

به پائیزم زدم عـطر بهاری خـراسان را            به امیدی که فروردین کند مهر تو آبان را

خراسان دل ما تـشنۀ باران لطف توست            که حاصل خیز کردی با قدم‌هایت بیابان را

اشتباهی رفته‌ام راهی که‌ اصلاً راه نیست            دستگیری کن ز پا افتاده را گمراه نیست
آمـدم تـا که دخـیلِ این حـرم باشـم فـقـط            هیچ جایی بهرِ من بهتر از این درگاه نیست

من که با گرد و غبارت هم برابر نیستم            از همه کمتر منم از هیچ کس سر نیستم

زائرانت جای خود، حتی به کفترهای تو            غبطه خواهم خورد، حالا که کبوتر نیستم

ذكر پابوس شما از لب باران می‌ریخت            ابر هم زير قدم‌های شما جان می‌ريخت

هـرچه درد است به امـيّـد دوا آمـده بود            از كفِ دست دعای همه درمان می‌ريخت

بـخـوان هـشـتـمـیـن جـلـوۀ ربّـنـا را            امـــام قـــدر را، امــیـــر قــضــا را
تــبــسّـم تــبــسّــم رضــای خـــدا را            علی بن موسی الرضا المرتضی را

الـمـنـت لله کـه شـدم شـیــعـه ایــران            تنها کـس و کارم شده آقای خـراسان

فخرم شده همسایگیِ حضرت سلطان            یک عمر نشستم سَرِ این سفرۀ احسان

نیـمۀ شب شده و وقـت دعـا آمده است            در زدم بـاز کـنـی بـاز گـدا آمـده است
باز با کوله‌ای از جرم و خطا آمده است            درِ این خـانـه به امـیـد عـطا آمده است

ای که سر از فضل و کـرَم بی انتهایی            دارالامـــان و کــعـــبــۀ اهــلِ ولایــی

ایران گـلستان گشته از یمنِ حضورت            از لطف و احسانِ تو و از فیضِ نورت

سـلامٌ عــلـی سـیــد الـمــقـتـدی            علی ابن موسی الرضا المرتضی

شـهـنـشاه مُـلک سـیادت کـز او            شده نور حق در جهان بـرمـلا

شاید عـیار دل به خلوص قـدیم نیست            عـقـلم برای درک مقـامت فهـیم نیست

ریزه‌خـور مـرام تو هـستیم گر چه دل            لایـق برای نـوکـری این حـریم نیست

ذکرِ یا ذَالکـَرم که یادَت هست            اِزدِحـامِ حـرم که یـادَت هـست

هِق هِق مـادرم که یادَت هست            این دو چشمِ ترم که یادَت هست

روزی که نام عـشق بـازان را نوشتـند            این قوم را مجـنون، تو را لیلا نوشتند
آنـگـاه مُـلـکِ عـاشـقی تـقـسـیـم کردند            این سـرزمین را مـالِ تو آقـا نـوشـتـند

قطعاً خدا می‌خواست تا جانان تو باشی            تا هـشـتـمـیـن آئـیـنـۀ قـرآن تـو بـاشـی
هرکس تو را دارد یقین اهلِ نجات است            گویا خدا می‌خواست که میزان تو باشی

سلام حضرت والا سلام حضرت سلطان            سلام رحمت پروردگار حضرت باران

قسم به نان تـنوری خـانه‌ات که همیشه            به دستهای گدا داده است دست شما نان

هَرکس دهـان به مـدحِ شُما باز می‌کند            عـیـسی مسـیح می‌شود، اِعجاز می‌کند
یک بار زائری که به مهمانی‌اَت رسید            هنگـامِ رفـتَـنَـش به جَـنـان ناز می‌کـند

لـبریز عـشق و بـاورم در مشهـد تو            از خـانـه‌ام راحـت ترم در مشهـد تو

مـثـل کـبــوتـرهـای جـلــد آسـمـانـت            قـدری به دنـبـال پَـرم در مـشهـد تـو