اشعار

از شهر من تا شهر تو راهی دراز است            اما تو را می‌بیند آن چشمی که باز است

در عکس‌ها دیدم مزارت را و عمری‌ست            شمعی به یادت در دلم در سوز و ساز است

آسمان را پهن می‌کردی به هنگـام نماز           تا که باشد کهکشان با خاک پایت هم‌تراز

دست‌هایت سفره‌ای بود از سخاوت بیشتر           می‌پذیرفتی جهان را روز و شب با روی باز

گدای لطف و جودِ مجتبی باشد، کرامت هم           فقیر و ریزه‌خوار خوانِ او باشد، سخاوت هم

حَسن صورت، حَسن سیرت، حَسن خَلق و حَسن خُلق است           که معنا عاجز است از حدّ توصیفش، عبارت هم

حَسن؛ بگو و ببین اسم محترم این است            هزار شکر مرا ذکر دم به دم این است

بگو همیـشه که یا محـسن بحـقّ حـسن            که پیش حضرت حق بهترین قسم این است

دلی که در غم و شادی همیشه با حسن است            مسیر قبلۀ او هست هر کجا حسن است

حدیث " قـصۀ ناگـفـته " را که می‌دانی            به دردهای دلِ خـسته، آشنا حسن است

از علی دَم بزن اما دَمِ مولا حسن است            که دمادم نَفَسِ حضرتِ زهرا حسن است

»ما هـمه بـنده و این قـوم خـداونـدانند            «ما همه خاک ولی عرشِ مُعلا حسن است

شعرِ من واژۀ من لُبِّ کلامم حسن است            شب سلامم حسن و صبح سلامم حسن است

با حسن زنده و با عشق حسن خواهم مُرد            حُسنِ مطلع حسن و حُسنِ ختامم حسن است

دستِ ما می‌گـیرد و بالا و بالا می‌کشد            هر گنه‌کارِ بدی را سمتِ طوبا می‌کشد

می‌رباید دل به یک گوشه نگاهی از گدا            بـاز هم افـسارِ ما را دستِ آقا می‌کـشد

بی‌تو می‌مـاند فـقط رنج عـبادت‌هـایشان           بی‌اطاعت از تو بیهوده‌ست طاعت‌هایشان

حرف‌ها در سینه داری و نداری محرمی           مردها در سـینه می‌ماند شکـایت‌هایشان

صبح ازل طلوعش با طلعت حسن بود            وَالشَّمْسِ وَ ضُحَاهَا در صورت حسن بود

یک ذرّه خاک او ماند ما را درست کردند            گویا که خلفت ما از خلقت حسن بود

دو جــلـوۀ ابـدی از درخـشـشـی ازلـی            به خُلق و خو، دو محمد؛ به رنگ و بو دو علی

دو آسمان که زمین ممـلو از ارادتشان            دوشـنـبـه‌های جـهـان تـشـنۀ زیارتشان

شکـر خـدا با یا حسین‌جان و حـسن‌جان           روضه شده برپا، حسین‌جان و حسن‌جان

فــرش حــســیـنـــه شــده بــال مـلائـک           ذکر فـرشـته‌ها حـسین‌جان و حـسن‌جان

هـنـوز راه نـدارد کـسـی به عـالـم تـو            نسـیـم هم نـرسـیده به درک پـرچـم تو

نسیم پنجـرۀ وحی! صبح زود بهـشت!            «اذا تـنـفـسِ» بـاران هـوای شبـنـم تو

نان می‌خـوریم ما به حساب کریم‌ها            سـائل شـدیم ز عهـد و زمان قـدیم‌ها

ایل و تـبارتان همگی مونس من اند            هــمـدم گـرفــتـه‌ام ز تـبـار نـدیـم‌هـا

ای به آقـایـی مـلـقّـب، یامـُـعزّالمـؤمنین            نـامِ تو ذکـرِ مـجـرّب، یامُعـزّالمـؤمنین

نـزدِ سائل‌ها کـریم و در هیاهـویِ نبرد            از جـنم هـستی لـبالـب، یامُعـزّالمؤمنین

من کـربـلا که می‌روم یـاد تو هـسـتم            یـاد حـرم با آن ضـریـحی که نـداری

اینجا، نـشد؛ مفـهـوم و معـنایی ندارد            از بس که آقا هـستی و پر اعـتـباری

با اذن خداوند که رحـمان و رحیم است            رفـتـیـم در خـانـۀ مـردی که کریم است

در باز شد و عـطـر پیـمـبر به هوا رفت            فهمید بهشتی است که سرشار نسیم است

هـوای خانۀ دل با وجود تو عـالی‌ست            نفس بکش که هوا با تو غرق خوشحالی‌ست

مـرا خــدا بـه هــوای تـو آفــریــد آقــا            غـلامی سر کوی تو نیک اقـبـالی‌ست

ایل و تـبـار تو هـمه از سـفـره‌دارها            ایل و تـبار ما همه از ریـزه‌خـوارها

ایل و تبارت از همه خلق برتر است            قربان خـانـواده‌ات همه ایل و تبارها

نـا امـیـدی نـبـود نـزد گــدایـان حـسـن            دست ما را بـرسـانـیـد به دامـان حسن
نشنیده است کسی خواهش روزی از ما            می‌رسد روزی ما صبح و شب از خوان حسن