اشعار

گـاه‌گـاهـی نـگـاه مـا را بَـس            بـوسـه‌ای گـاه‌گـاه مـا را بَس

گرچه از دستِ یار ممکن نیست            جـگـری روبـراه مـا را بَـس

گرچه از غم، شکسته بالِ من است            اشک من شـاهـد ملالِ من است
همه‌شب این زبان حالِ من است            یــا جـــواد الائــمّــه ادرکــنــی!

اگر دینی‌ست باقی در جهان بی‌شبهه دین توست           یداللهی که می‌گویند خود در آستین توست

تو حتی قادری خورشید را زیر نگین آری           که «نِعمَ القادِرُ اَلله» خود نقش نگین توست

بر شانه دارد بیـرقِ شـاهِ خـراسـان را            با هر نگاهش می‌کند تصویر باران را

از کودکی حکـمِ ولایش می‌شود اِمضا            در خردسالی می‌کند او کارِ مردان را

بسته‌ام دل را به آقایی که خیلی آشناست            حامی اِبنُ السبیل و یاورِ هر بیـنواست

نهمین خورشیدِ تابان ست در عرشِ خدا            نهـمین آئیـنه‌دارِ حضرت خیرالوراست

هرکه راهی در حریم خلوت اسرار داشت           دل بُرید از ماسوا، سر در کمندِ یار داشت

چند روزه نوبت هر کس به پایان می‌رسد           ای خوش آن رهرو که ره در خلوت اسرار داشت

ای ریـخـتـه نـسـیـم تو گـل‌های یاد را            سـرمـسـت کرده نـفـحـهٔ یاد تو باد را

افـراشـتـه ولای تو در هـشت سالـگی            بـر بـام آســمـان، عَـلَـم دیـن و داد را

بُـرونِ در بِـنـه این‌جـا هـوای دنـیا را            درآ به محـفـل و برگیر زاد عـقـبا را

بـگـیـر سـاغـر پُـر از مـیِ ولایت را            گذار بر دگران خوان « منّ و سلوی» را

به مسکینی قناعت کرده بودم کرد سلطانم           امیـرم چون اسـیرِ طُرِّۀ گـیسویِ جانـانم
فـقـیرِ دیـدنِ کـویِ نگـارم که پـریـشانـم           همه دنبالِ دیوانند و من مجنون و دیوانهَ م

امام مستجاب الدعوه، دلها را هوایی کن            نوای از نفـس افـتادگان را نیـنوایی کن

مرا بر سفرۀ احسان خود بنشان تمام عمر            ولی ذکر لبم را یا علی موسی الرضایی کن

لطف تو بی‌واسطه، دریای جودت بی‌کران            عـالـمی از فهـم ابعـاد وجـودت نـاتـوان

صورت و سیرت، نه اصلاً عمرت از مضمون پر است            ماه گندمگون! غریب خانه! مولای جوان!

در حـریمت یافـتم شورِ صداقت بیشتر            آمـدم انــدوخــتـم حُـبِّ ولایت بـیـشـتـر

مایه ای اصلاً نبود ای نهمین سالارِ عشق            من گرفـتم زیرِ پاهای تو قـیمت بـیشتر

می‌شـناسند تو‌ را اهـلِ ولا اِبنِ ‌رئـوف            می‌رسد از درِ این خانه عطا ابن رئوف

بابِ حاجاتِ خلایق شدنت شُهـره شده            پس دخیل اند همه شاه و گدا ابن رئوف

ای وجودت جود را معـنا جواد            ای مـریـد لطف تو دسـت مراد
نـورِ مـهـرت دائـمـا در ازدیـاد            خـانـه‌ات شد قـبـلهٔ خـیرُ الـعـباد

ای حجره‌ات غریب‌ترین جای این جهان            در قتلگاهت، آه کسی نیست روضه‌خوان

جز مادری جوان که ز جان آه می‌کشد            هنگـام دست و پا زدنت با قـدی کـمان

عشق تو خورده گره با جگر خیلی‌ها            بـارش رحمت تو خورده سر خیلی‌ها

حضرت شاه خراسان بخودش می‌بالد            فـرق دارد پـسـرش بـا پـسـر خـیلی‌ها

به نام تو بهـشـتی می‌کـنم حال جهـنّم را           خدا را شکر که آموختم من اسم اعظم را

بدون جلوه‌ات در کودکی، باور نمی‌کردند           تـکـلـم‌های در گـهـوارهٔ فرزند مـریم را

تو از ازل جـوادی و ما از ازل فـقـیر            یا ایـهـا الجـواد تـصـدّق عـلـی الـفـقـیر

حس کرده است ثروت عالم به دست اوست            وقتی گرفته است تو را در بغـل فـقیر

تو هم شبـیه حسن یک کـریم مـمتازی            امـامـزاده جـوادی و دست و دلـبـازی

نـدیـده سفـرۀ بـاز مـضیـف خـانه یـتان            اسـیـر یا که یـتـیـم و گـدای نـاراضی

امـام ارض و سـما یا محـمّد بن علی            محـیط جـود و سخا یا محمّد بن علی

چراغ هشت سپهر و یم سه گوهر پاک            سـرور قـلب رضا یا محـمّد بن عـلی