اشعار

مدیـنـه! شهـر نـبی! تربت چـهـار امام!            به نقطه نقطۀ خاکـت ز ما سلام، سلام!

اگر چه ساکت و آرام می‌رسی به نظر            دلی نـمـانـده که گـیـرد بـه یـاد تـو آرام

کیست این حـنجـرۀ زخـمیِ تنها مانده؟            آن که با چاه در این برهه هم آوا مانده

از پی کیست؟ که چشمان یتیمش این‌سان            کم فـروغ آمده در غـربت خود وامانده

چرا زهرای اطهر امشب از جا برنمی‌خیزد؟            برای راز دل با حق‌تعـالی برنمی‌خیزد

به محراب دعا هر شب هم‌آهنگِ علی بوده            علی تنهاست امشب، از چه زهرا برنمی‌خیزد؟

مـرا به خـانۀ زهـرای مهـربـان ببرید            به خاكـبوسی آن قـبـر بی‌نـشان ببرید

اگـر نـشـانـی شـهـر مـدیـنـه را بلـدید            كــبـوتـر دل مـا را به آشـیـان بـبـریـد

چنان‌ که دست گـدایی شـبانه می‌لرزد            دلـم برای تو با هر بـهـانه می‌لرزد...

چه رفته است به دیوار و در که تا امروز            به نـام تو در و دیـوار خـانه می‌لرزد

من که از سایۀ انـدوه، حـذر می‌کردم            رنگ غم داشت به هرجا كه نظر مى‌كردم

شوق دیدار پدر بود، پس از هجرت او            آرزویى كه من سـوخـتـه‌پـر مى‌كـردم

فضای خانۀ تو رنگ و بوی ریحان داشت            صدای زمزمه‌هایت شمیم قـرآن داشت

هوای دشت قـنـوتت هـمیشه ابـری بود            قنات اشک زلالت همیشه جریان داشت

آتشی داغ تو در سینۀ من روشن کرد            باید از شعـلۀ‌ آن تا به ابد شیون کرد

قامت صبر مرا داغ تو در کوچه شکست            ماجرای در و دیوار چه‌ها با من کرد

دخترم، بی‌تو بهشتِ جاودان شیرین نبود            بیش از این دوری، سزای صحبتِ دیرین نبود

آمدی ای مهـربان، اما چرا افـسرده‌ای؟            با تو در دنیا که بودم، خاطرت غمگین نبود

كـوثـر جاری نوری و دو زمزم داری            هرچه شایستۀ عشق است فراهم داری

احمدی روی و علی خوی، عجب زهرایی!            آنچه خوبان همه دارند، تو با هم داری

جاری شده این اشک به تکرار غـم تو            عـمری‌ست دل مـاست گـرفـتار غـم تو

شد هر تـپـشـش ذکـر «عـلیّاً ولی الله»            قـلـبـی که شـده مـحـرم اسـرار غـم تـو

می‌بارد از چشم‌هایم باران اشکی که نم‌نم            شد آبشاری پریشان، رودی که پاشیده از هم

زهرای من بی تو دنیا، غربت‌سرای بزرگی‌ست            آبی ندارد به‌جز داغ، نانی ندارد به‌جز غم

سـنـد محـکـم مـظـلـومـیت حـیـدر بود            چـادر سوخـتۀ فـاطـمه، روشنگـر بود

کاش اسلام نـمی‌دیـد چـنـین روزی را            آنکه می‌سوخت، جگرگوشۀ پیغمبر بود

آخرش شرح غـمـم روی زبان‌ها افتاد            همه گـفـتـند که خـیـبرشکن از پا افتاد

آه! رفــتـی و تــمــام بـدنــم مـی‌لــرزد            پهـلـوان تو زمین خورد، وَ از نا افتاد

سرّالاسرار خدا اینجاست، پس در بسته است            راه در دنیای او چندین برابر بسته است

فاطمه در عرش مهمان خداوند است و بس            در مقام قُرب او، جبریل هم پَربسته است

چو آفـتاب رُخـت را غـبار ابـر گرفت            شکوه نام عـلی غـربـتی سـتـبـر گرفت

جهان و کُن فیکونش در اختیار تو بود            عدو چگونه فدک را ز تو به جبر گرفت؟

از غم بی دردی مردم به سینه "آه" داشت            در میان بیت الاحزان، نالۀ جانکاه داشت

گاه از چشم کبودش اشکِ غربت می‌چکید            گاه از پهلوی مجروحش شرارِ آه داشت

گلی که عالم از او تازه بود، پرپر شد            یگـانـه کـوکـب بـاغ وجـود، پـرپر شد

شب شهادت زهرا علی به خود می‌گفت:            گـل مـحـمـّدی من چه زود پـرپـر شد!

به لحظه لحظۀ دوری، به هجر یار قسم            به دیـر پـایی شـب‌هـای انـتـظـار قسم،

به باغ سبز شهادت، به خون سرخ شهید            به روشـنای سـپـیـده، به نوبـهـار قسم،

شب گـریه‌هـای غـربت مـادر تمام شد            زینب به گـریه گفت که دیگر تمام شد

امـشب اذان گـریه بگـوید بگـو، بـلال            سـلـمـان به آه گـفـت: ابـوذر! تـمام شد