اشعار

شکر حق هستم گدایی بر سر کوی علی            دوست دارم هرچه را که می‌دهد بوی علی

باز کردم من زبان با نـام دلجـوی عـلی            آمـدم دنـیـا به عـشـق دیـدن روی عـلـی

خـبر دهـیـد که یـاران رفـته برگـردند            پـیـادگان و سـواران رفـتـه بـرگـردنـد

خبر رسید به نقل از سبو، به نقل از خُم            شراب ناب رسیده، به‌هوش ای مردم!

بیابان بود و قطره قطره دریای جماعت‌ها            و روی پـله‌های آسـمان کـوه فـضیلت‌ها

عرق‌ریز غدیر و داغ ریگ و سایهٔ سوزان            چه معنا دارد این الفاظ جز اتمام حجت‌ها

ذی‌الحجه، روزهای سپیدی که دیدنی‌ست            لبخـندهای روشن عیدی که دیدنی‌ست

فصلی‌ست عاشقانه از این فصل غافلیم            غرق فـروع مانده و از اصل غـافـلیم

مانده عالم از ازل بر عهد و پیمانِ علی            جان به عالم داده و جانم به قربانِ علی

عقل، از درکِ مقاماتش کماکان عاجز است            هست غیرِ قـابلِ تـوصیف، ایـمانِ عـلی

خـدا جـلال دگـر داد ای امـیــر تـو را            که داد از خم کـوثر، میِ غـدیـر تو را

امیر! دست تو را دست عشق بالا برد            که اهل کوفه نـبیـنـند سربه زیر تو را

به زمین نبسته‌ام دل، به هوای آسمانش            زده‌ام گـره دلـم را، به پـر کـبـوتـرانش

شده‌ام اسیر لطـفـش، شده‌ام گدای نانش            همه عمر برندارم، سر خود از آستانش

سلام بر تو که نوری و ذکری و ایمان            سـلام بر سـخـن حـق سـلام بـر قـرآن

به هـفـت آیـۀ سَـبعُ المَثـانی‌ات سوگـند            تمام رحمت محضی، قسم به «اَلرّحمان»

صدای کـیـست چـنـین دلـپذیر می‌آید؟            کدام چـشـمه به این گـرمـسیر می‌آید؟

صدای کیست که این‌گونه روشن و گیراست؟            که بود و کیست که از این مسیر می‌آید؟

رو به حجاج به آوای جلی گفت رسول:           نـیـسـت حـج احــدی بـی‌ ولـی‌الله قـبـول

جانشینْ خواند علی را به صراحت آن‌ روز           خـوانـد او را پـدر دیـگـر امـت آن روز

غـدیـری هستم و عبدم امام المتقـینی را            که پیمودم به حُب او مسیر راستـینی را

نبی روز غدیر خم، کمال بعثتش رو شد            به امر حق بیان فرمود امر جانشینی را

اگـر نـوبـهــارم، اگـر زمـهـریــرم            اگــر آبــشــارم، اگــر آبــگــیـــرم

اگـر تـیـره مـانـنـد شـب‌های ابری            اگر مثل خـورشید، روشن‌ضمـیرم

شخص نبى مدينۀ علم است و در علی‌ست            يعنى كه از زمين و زمان با خبر علی‌ست

در كهـكـشان روشن تـوحـيد و معرفت            خورشيد شد محمد و قرص قمر علی‌ست

غدیر، خاطری از گل شکـفـته‌تر دارد            غدیر، یک چـمـن آلالـه زیر پـر دارد

غـدیـر، از سـفـر حجّـة الـوداع هـنوز            هـزار خـاطــرۀ نـاب در نــظــر دارد

آیات محـکـمات خـدا مدح حـیدر است            ذکـر لـب پـیـمـبـر ما مـدح حیدر است

هر روز ما به مدح علی می‌شود شروع            هوهوی صبح باد صبا مدح حیدر است

آفـتاب ای آفـتاب ای آفـتـاب ای آفـتـاب            روشنی داری به عمق سینه‌هامان بی‌نقاب

مهر تو جاری به دشت سینه‌های خشک شد            مهر تو دریای رحمت بود از عهد سراب

علی بر خاتم هستی نگـین است            مـدار آسـمـان‌هـا و زمـین است

نوشته دست حق بر قـلب زهرا            فقـط حیدر امیـرالمـؤمنین است

در همان عصری که فرمان بُرد خورشید از علی           چشمه‌چشمه، اشک غربت خیز جوشید از علی

خـطبۀ بی‌نقـطه را کـوفه شنید اما دریغ           خـطبۀ با آه را جز چاه، نـشـنید از علی

مرمت می‌کـند سرمایۀ ویـران امت را            بنای عدل محکم می‌کند ارکان امت را

پس از فقدان پیغمبر خیال خلق آسوده‌ست            اگر در دست می‌گیرد علی سُکان امت را

کسی که رشتۀ گیسوی او حبل‌المتین باشد           پس از خلقش سراسر عرش، غرقِ آفرین باشد

که حیدرآفرین حقا که خیرالخالقین باشد           چه در هیبت چه در غیرت چه در عشق اولین باشد