اشعار

کیست این طفل های و هوی حسن            آخـریـن بــرگِ آرزوی حـسـن

هر زمان شـانه می‌‌زدش زینب            بینِ آن شـانه بـود مـوی حـسـن

پامـال شـد بـا چـکـمـه وقـتـی آرزویـش            پای برهـنـه، با ادب، می‌رفـت سـویـش

او بـاقـیـات الـصـالـحـات مـجـتـبـی بود            یا بـاقــیــات خـیــمـۀ ســبــز عـمــویـش

خدا کند به عشق تو خراب و دربدر شوم            برای من پدر شـوی، برای تو پسر شوم

یتیم هستم و اگر اسیـر هم شـوم بد است            به فکر خواهر توأم، مخواه دردسر شوم

پـرچـم سـبـز افـتـخـار حـسـن            نـور در نــور یـادگـار حـسن

روح بی‌بـاک ذوالـفـقار حسن            مردِ رزمِ جـمـلْ شکـار حسن

آن حور که در کوچه شکـستند پرش را            آن خـانـه کـه آتـش زده بـودنـد درش را

آن مرد که شمشیر به هم ریخت سرش را            چـشـمان حسن دید و شـنـیدم خـبرش را

نـوبت عـشق است عـشقـم با حـسن            سـفره را وا کرده این شب‌ها حسن

صبر او رزم‌ است گرچه بی‌صداست            صـلـح او روح قــیـام کــربـلاسـت

وارث دست رحـیم حسن است            صاحب خلق عظیم حسن است

از شـکـوه جـلـواتـش پـیـداست            به خدا سیب دو نیم حسن است

ابن الـکـریـمـم و پـسـرِ شـاهِ بی‌حـرم            از خـیـمـه آمـدم به تـمـاشـایِ دلـبـرم

من از تبارِ شیرِ جـمل هستم ای سپاه            ده ساله‌ام ولی ز رگ و خونِ حیدرم

دیـدم زمـانـی کـه رسـیـدم پـای گـودال            شمشیر و تیر و سنگ، در هر جای گودال

می‌ریخت خون از بین نای نیزه خورده            باید شنید این روضه را از نای گودال

عشق فـرمود ندارم خبری بهتر از این            نیست گـشتیم، ندیـدیم دری بهتر از این

حرف هفتاد و دو دلداده میان است، فقط            در کجا داشت کسی همسفری بهتر از این

رفت بی‌صبـرانه و ناگاه، کـنج قـتلگاه            شد رصد با چشمِ صد گمراه، کنج قتلگاه

تا که فهمیدند نور چشم‌های مجتبی‌ست            تا شـدند از کُـنـیه‌اش آگاه کـنج قـتـلگاه

پروانه شد تا شعـلـه‌ور سازد پَـرش را            پـیچـیـد در شـوق شـهـادت بـاورش را

داغ گـلـویـش تـازه شـد از قـحـطی آب            وقتی به خنجـر داد زخـم حـنجـرش را

گفت رنجور دلش از اثر فاصله‌هاست            آن که دلتنگ رسیدن به همه یکدله‌هاست

از چه در خـیـمه بـماند اگر او می‌داند            چشم در راه غـزالان حـرم آبله‌هاست؟

دُرّ یـتـیـمـم و به صـدف گـوهـرم بـبین            در بحر عشق، گـوهر جان‌پـرورم ببین

هـفـتـاد و دومـیـن صـدف سـاحـل تـوأم            ای روح آب، رشحه‌ای از کـوثرم ببین

دست خود را بُـرد تا کـاری کند            خواست چون سقا عـلمداری کند

از مـیـان دسـت و پـای اسـب‌هـا            مـی‌رود اربـاب را یــاری کـنــد

نـرو عـمه، برگـرد اگر می‌تـوانی            تـو خـیـلی بـرای نَـبَـرد نـوجـوانی

ببـیـن حـمـلـۀ نـیـزه و سنگ‌ها را            مـرا تا کجـا با خـودت می‌کـشانی

طاقـت نـدارم لحـظـه‌ای تـنهـا بمانی            من باشـم و در حـسـرت سـقـا بمانی

من عـبـد تو بـودم که عـبدالله گــشتم            نـعـم الامـیـری، عـالی اعـلا بـمـانی

هـوای پـر زدن دارم‌ عمو ‌جان            زره نه پیرهن دارم عـمو جان
بـرادر زاده‌ات را هـم بغـل کن            نیابت از حسن دارم عـمو جان

در بـند زلف او دل باد و نـسیـم‌هاست            کوچک‌ترین دلیـر ز نسل کـریم‌هاست
او کـه طـلایـه دار خـیـام یـتـیـم‌هـاست            نذرِ”حسن” برای “حسین” از قدیم‌هاست

دیدم ز روی تل که دورت را گرفتند            راه عــبـور زادۀ زهــرا گــرفــتــنــد

می‌آیم از خیـمه به امدادت عـمو جان            این گرگ ها سرتا سرِ صحـرا گرفـتند