اشعار

چنان شیرینی دنیای ما شـورانده دنیا را            که از ما وام می‌گـیـرند آئـین تمـاشـا را

به شوق دیدن صبح دل‌انگیزی که ما داریم            هر آئیـنه به مغرب می‌برند آئـیـنۀ ما را

حرم دارد مقامی برتر از بیت‌الحرام اینجا            که ابـراهـیـم‌ها یابـند ترفـیع مـقـام اینجا

«فَمِنهُم مَن قَضیٰ نَحبَه»، فدای آن‌که در این ره            سر تـسلیم دارد پـای پـیـمـان امـام اینجا

دنیا به چشم زاهـد تو، دارِ محـنت بود            دلجویی از مردم برایت عین نعمت بود

وقتی به روی کارگرها می‌زدی لبخند            شادی خریدن بهترین نوع تجارت بود

آن شب که ابر و بارشِ باران بود            آن شب که در دل همه طوفان بود

آن شب که دیده‌ها همه گریان بود            او میهمان حضرت سلطان بود

از امامِ خود شهادت خواست، حاجت را ببین            حاجتش هم داده شد، راه شهادت را ببین
خاکِ مردمدار بودن بر عبایش می‌نشست            شال سبزش سهم جنگل شد، سیادت را ببین

به تن کردی عبای مشکی و شال سیادت را            ردای خدمت و تن‌پوش اخلاص و عبادت را
تمام عمر خود را وقف دین و مردمت کردی            کجا دیده است دنیا این‌همه عشق و ارادت را؟

دل که یکپارچه امّید و سراسر بیم است            منجـنیـقی‌ست که گهوارۀ ابراهـیم است
زندگی عطر خوشی بود که از شیشه پرید            شاهدم آن گل سرخی‌ست که در تقویم است

ای نسل تو فـاطمی، تبارت عـلـوی            این شـرط وفـا نـبـود، بی ما بـروی

مهـمـان رضـا شدی! مـبـارک باشد            ای خـادم آسـتــان قــدس رضــوی!

جز ردّ قـدم‌هـای تو اینـجا اثـری نیست            این قلّه که جولانگه هر رهگذری نیست

یک لحظه در این معرکه از پا ننشستی            گفتی سفر عشق به جز دربه‌دری نیست

نامت همیشه ورد زبان است قهرمان            داغت هنوز در دل و جان است قهرمان

دارد غــم تـو شـهـرۀ آفــاق مـی‌شـود            ابلیس از همین نگـران است قهرمان

در سـایـۀ بـیـرق و عـلم بـاید گـفت            با هـمـت و یـاری قـلـم بـایـد گـفـت

از غیرت و قـدرت عجـم باید گفت            تا صبح ظـهـور دم به دم باید گفت

عمری‌ست بی‌قرار، به سر می‌بریم ما            بـر این قـرار تا نـفـس آخـریـم مـا

همراز روضه‌ها و نواخوان نوحه‌ها            دمساز سوز سیـنه و چشم تریم ما

گمان بردی نوای نای و بانگ تار و چنگ است این            تو در خواب و خیال بزمی و... شیپور جنگ است این

به چشم نیمه‌بازت تار دیدی در کف مطرب            ولیکن دشمن است ای دوست! در دستش تفنگ است این

خادم شاه خراسان مزد خدمت را گرفت           وقتی از آقایش امضای شهادت را گرفت

هرکسی عیدی گرفت از محضر شمس الشموس           او هم از مولای خود قول شفاعت را گرفت

ای مرد! در میانه میدان چه می‌کنی؟!            در لابلای جنگل و باران چه می‌کنی؟!
میز ریـاست تو چه کم داشت از رفـاه            در ورزقان و در مه و بوران چه می‌کنی؟!

ایران شده یک دست، بیـائـید و ببـینید            این اوج وفـاق است، بیـائـید و ببـیـنید

آن می که زلال و علویّ و رضوی بود            کـرده همه را مـست، بیائـید و ببـیـنید

اینچنین پرواز در اوج رهایی عزت است            آسمانی رفتنت ای مرد خاکی حسرت است

از امامت خادمی را با شهادت خواستی            روز میلادش گشود آغوش، وقتِ بعثت است

در ما قـیامت کن قـیامت سید ابراهیم            ای صاحب جود و کرامت سید ابراهیم

ما را خبر از خویش بی خود کرده اما تو            اما تو راحت باش راحت سید ابراهیم

دست او در آسمان دست شهادت را گرفت            بال در بال شهادت مزد خدمت را گرفت

دیشب از هرجا خبر می‌آمد از پرواز او            رفته رفته این خبر‌ رنگ حقیقت را گرفت

به آسمان زد و چون نور بی‌نهایت شد            پرنده پر زد از این خاکدان و راحت شد

کسی که پاک و شهیدانه زندگی می‌کرد            عجـیب نیست اگر لایـق شهـادت شد