اشعار

بر این آیات روشن باز کن چشم تماشا را            بخوان والیل را، والفجر را، انا فتحنا را

به «والعصر»ی که گل کرده‌ست در آئینۀ آفاق            نخواهد دید ظالم روشنای صبح فردا را

دید استکـبـار حـالا قـدرت سِـجّـیـل را            سرنگـون کـرده سپـاه ما سپـاه فـیل را

خواب و رؤیای سپاه کفر را بر هم زدیم            بیخ گوش دشمنان یک سیلی محکم زدیم

نمی‌فهمند ما را عقل‌های بی‌جنون هرگز            بگو سید نباشد راه ما بی‌فتح خون هرگز

نشستن را نمی‌دانیم در سوگت به پا خیزیم            که طوفان نسبتی هرگز ندارد با سکون هرگز

خبر آورده داغی تازه را؛ داغ برادر را            خبر اینک شهادت می‌دهد اندوه خواهر را

خبر پرواز ققنوس است از میدان خاکستر            خبر سوزانده از هرمش دل سرور و صنوبر را

هم غـزه، هم لبنان، هم شام، هم ایران            یک آرمان داریم، یک روح، یک پیمان

در جـادۀ بـیــروت، هـم‌راه "مُـغـنـیّـه"            پای جـبـل عـامـل، هم‌گام با "چمران"

آرام از ســواحــل بــیــروت رد شـدی            بی‌اخـتـیار باعث این جزر و مد شدی

دریـا نـداشت طـاقـت دیـدار بـا تـو را            رودی که رو به سوی فلک می‌رود، شدی

بگـذار قـلب دشمنان از کـیـنه پُر باشد            بـگـذار اسـرائـیـل دنـبـال تـرور بـاشد

مارا که از این دشمنی کردن هراسی نیست            جز ما کسی که در مسیر حق‌شناسی نیست

باغ ما این است؛ طوفان شد، صنوبر ایستاد            سروی از پا اوفتاد و سرو دیگر ایستاد

روی نی می‌رفت بی‌سر آفـتاب کـربـلا            باغ شاهد بود از آن پس نخل، بی‌سر ایستاد

در پیش روی ما خیابانی که باریک است            پر می‌زنی اما جهان پشت ترافیک است

اخبار صبح شنـبه از خـون تو می‌گـوید            خون تو یعنی جمعۀ دیدار نزدیک است

دلی که بر ندارد چشم از آن دلخواه، پیروز است            قدم تا پایمردی می‌کند در راه پیروز است

زمان پلکی زد و بانگ رحیل آمد سواران را            هر آن‌کس زنده شد زین فرصت کوتاه، پیروز است

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پائیز! نصرالله!            خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر، از انفجار قـلب‌ها و خـانه‌ها دادند            خبر، بمب است و ویران کرده ما را نیز، نصرالله!

شصت وسه سال اهل بکاء و نبرد بود            در اوج این زمـانـۀ نـامـرد، مـرد بود

شصت و سه سال مثل نبی، مثل مرتضی            مانـند حـاج قــاسـم مـا، اهـل درد بـود

خادم شاه خراسان مزد خدمت را گرفت           وقتی از آقایش امضای شهادت را گرفت

هرکسی عیدی گرفت از محضر شمس الشموس           او هم از مولای خود قول شفاعت را گرفت

ای مرد! در میانه میدان چه می‌کنی؟!            در لابلای جنگل و باران چه می‌کنی؟!
میز ریـاست تو چه کم داشت از رفـاه            در ورزقان و در مه و بوران چه می‌کنی؟!

ایران شده یک دست، بیـائـید و ببـینید            این اوج وفـاق است، بیـائـید و ببـیـنید

آن می که زلال و علویّ و رضوی بود            کـرده همه را مـست، بیائـید و ببـیـنید

اینچنین پرواز در اوج رهایی عزت است            آسمانی رفتنت ای مرد خاکی حسرت است

از امامت خادمی را با شهادت خواستی            روز میلادش گشود آغوش، وقتِ بعثت است

در ما قـیامت کن قـیامت سید ابراهیم            ای صاحب جود و کرامت سید ابراهیم

ما را خبر از خویش بی خود کرده اما تو            اما تو راحت باش راحت سید ابراهیم

دست او در آسمان دست شهادت را گرفت            بال در بال شهادت مزد خدمت را گرفت

دیشب از هرجا خبر می‌آمد از پرواز او            رفته رفته این خبر‌ رنگ حقیقت را گرفت

به آسمان زد و چون نور بی‌نهایت شد            پرنده پر زد از این خاکدان و راحت شد

کسی که پاک و شهیدانه زندگی می‌کرد            عجـیب نیست اگر لایـق شهـادت شد

عـزیـز ملت ایـران خـدا نـگـهـدارت            شهید طعـنه و بـهـتـان خدا نگهدارت

امیر بودی و دورت پر از امیران بود            بـرو عـزیـز فـقـیـران خدا نگهدارت