اشعار

ای گل لاله! ز تیغ و تـیرها پرپر شدی            پاره‌پاره از دم سر نیزه و خـنجر شدی

گرچه در صورت شباهت با پیمبر داشتی            با چـنـین پـهـلـو ولی آئـیـنۀ مـادر شدی

آیـنه‌دار شکـوه است عـلی جانِ حسین            همچنان سلسله کوه است علی جانِ حسین
آمده مـثـل ابـالـفـضـل پـنـاهـش بـشود            یک‌ تـنه آمـده تا اینکه سپـاهـش بـشود

کـمـرِ من پـسـرم تـا شده از تـا شـدنت            نیست امّید عـلی جان به سـراپا شدنت
آنقدر در هـمه‌جا پیـکـر تو پخـش شده            شـدنی نیست تنِ گـمـشـده پـیـدا شدنت

بـایـد که تن از راحـت ایـام گـرفـتن            دل را، ز صنـم‌خـانـۀ اوهـام گرفـتن

ناکام شد آن‌کس که به یک عمر ندانست            از سـاغـر دنـیـا نـتـوان کـام گرفـتن

علی زره که بپوشد، همین‌که راه بیفـتد            عجـیب نیست که دشمن به اشتـباه بیفتد

همین‌که اسم علی آمده‌ست در دل میدان            بس است تا گذر مـرگ بر سـپاه بیـفـتد

تنها اگر مـانـدم نـدارم غـم عـلـی دارم            حـتی اگر باشد سپـاهـم کم، عـلی دارم

شکر خدا که قلب اهل خیمه آرام است            وقتی که هم عـباس دارم هم علی دارم

اى ورق روى تو عـنوان حُـسن            خال و خطت نقـشۀ ایـوان حُسن

نسل جوان را به جهان رهـبرى            جـلــوۀ تــوحـیـد عـلـى اكـبــرى

جوشن به خاک خورد، سپر تکّه‌تکّه شد            بـابـا قـدش خـمـیـد، پـسر تکّه‌تکّه شد

هر ضربه که زدند به جان پدر زدند            اولاد تـیـغ خـورد پـدر تـکّـه‌تـکّـه شد

دلـدار و دل‌آرام و دلاور عـلـی اکـبـر            جـمـع‌انـد هـمـه آل‌کـسا در علی اکـبر

آن چیز که خوبان همه دارند در عالم            دارد همه را یک‌تنه در بـر علی اکبر

رفت و یک محشری به راه افتاد            یـک‌تـنـه لـشـگـری به راه افـتـاد
ثــانــی حــیــدری بـه راه افـتــاد            شِـبـهِ پـیـغـمـبــری بـه راه افـتـاد

تو بمان بعد تو دل منتـظـر سوختن‌ست            خـیمه‌ها بعد پدر در خـطر سوختن‌ست

لب خشک تو و ظهر و حرم و این دل من            هر کجا می‌نگـرم من خبر سوختن‌ست

مِهر او فـانـوس‌ها را ماه تـابـان می‌کند            شمع بزمش کار خورشید فروزان می‌کند

این جوان خوش قد و بالا خود پیغمبر است            روزبه را با گل لبخـنـد، سلـمان می‌کند

بـرگ بـرگی که به زیـر قـدم پـائـیزی            بـاز از هـجـمـۀ این بـاد نـمی‌پـرهیزی

شاخ و برگ بـدنت تـازه مـرتب کردم            باورم نیست که اینگـونه بهم می‌ریزی

پیش از این ای یوسف لیلا ندیده دیده‌ای            اولین بار است كه پیش پدر خوابیده‌ای

من كه از آغاز غصه خورده‌ام، غم دیده‌ام،            اولین بار است مرگم را به چشمم دیده‌ام

ز نیزه‌ای که ز دشمن به پهلویش جا شد            شکست پهـلـوی اکبر، شـبیه زهرا شد

ز کوچه‌ای که به قتلش گشوده شد دیدند            دوبـاره کـوچـۀ شـهـر مـدیـنـه پیدا شد

پای ما تا راهِ دُشوار فراقـش را گرفت            در میان هر حسینیّه سراغش را گرفت

عالَمِ ذر هر کسی ارثـیـّه از دلدار بُـرد            این دل ما هم خدا را شکر، داغش را گرفت

ممسوس ذات بوده‌ای از صبح خلقـتت            نـور پیـمـبـر است نمـایـان به طلعـتت

آن آیه‌ای که خـوانده شده لحـظۀ وداع            واژه به واژه داده گواهی به عصمتت

ای خــداجــلــوه و نــبـی‌ مــرآت            مرتضی‌خـصلت و حسین‌صفات

انـبـیـا در جـلال تـو شـده مـحـو            اولـیا بـر جـمـال تـو هـمـه مـات

مـی‌رود بـر لـبـۀ تــیــغ قــدم بــردارد            درد را یک‌تـنه از دوش حرم بردارد

مثل یک ماهِ پسِ اَبر عبورش زیباست            بارها گفته‌ام این قصه مرورش زیباست

پابه پای من و دل، عرش عزا می‌گیرد            مـی‌کـشـم آه و دل آیــنـه‌هـا مـی‌گــیـرد

بر دلم، حسرت یک بوسه و می‌دیدم از او            بوسه‌هـا تـیـر جـدا، نـیزه جدا می‌گیرد