اشعار

پیش از این ای یوسف لیلا ندیده دیده‌ای            اولین بار است كه پیش پدر خوابیده‌ای

من كه از آغاز غصه خورده‌ام، غم دیده‌ام،            اولین بار است مرگم را به چشمم دیده‌ام

ز نیزه‌ای که ز دشمن به پهلویش جا شد            شکست پهـلـوی اکبر، شـبیه زهرا شد

ز کوچه‌ای که به قتلش گشوده شد دیدند            دوبـاره کـوچـۀ شـهـر مـدیـنـه پیدا شد

پای ما تا راهِ دُشوار فراقـش را گرفت            در میان هر حسینیّه سراغش را گرفت

عالَمِ ذر هر کسی ارثـیـّه از دلدار بُـرد            این دل ما هم خدا را شکر، داغش را گرفت

ممسوس ذات بوده‌ای از صبح خلقـتت            نـور پیـمـبـر است نمـایـان به طلعـتت

آن آیه‌ای که خـوانده شده لحـظۀ وداع            واژه به واژه داده گواهی به عصمتت

ای خــداجــلــوه و نــبـی‌ مــرآت            مرتضی‌خـصلت و حسین‌صفات

انـبـیـا در جـلال تـو شـده مـحـو            اولـیا بـر جـمـال تـو هـمـه مـات

مـی‌رود بـر لـبـۀ تــیــغ قــدم بــردارد            درد را یک‌تـنه از دوش حرم بردارد

مثل یک ماهِ پسِ اَبر عبورش زیباست            بارها گفته‌ام این قصه مرورش زیباست

پابه پای من و دل، عرش عزا می‌گیرد            مـی‌کـشـم آه و دل آیــنـه‌هـا مـی‌گــیـرد

بر دلم، حسرت یک بوسه و می‌دیدم از او            بوسه‌هـا تـیـر جـدا، نـیزه جدا می‌گیرد

نجف به مضجع پاک تو با سلام رسیده            به پای‌بوسی تو مسجد الحرام رسیده

عجب نباشد اگر عرش هم زده زانو            چنین به حائر قدسی تو امام رسیده

اذان بگو که شهیدان همه به صف شده‌اند            کـه تـیـرهـا هـمـه آمـادهٔ هـدف شـده‌اند

پـیـمـبـرانـه به تـکـبـیـر باز کن لب را            که از صدای تو ذرّات در شعف شده‌اند

اکبر است این یا که ماه آسمان؟ الله اکبر            آدمـی‌زاده‌ست یا سـرو روان؟ الله اکـبر

اینکه می‌آید به میدان خاتم پیغمبران است؟            یا نـگـیـن خـاتـم پـیـغـمـبـران؟ الله اکبر

بــاران نــدارد ابــرهـای آسـمــانـش            بـاران نـه اما چـشم‌های مهربانش...

می‌خواست در سینه غمش پنهان بماند            نـگـذاشت امـا گـریـه‌های بی‌امـانـش

دلـتـنـگـی هـمـیـشـۀ بـابـا عـلی عـلی!            سـردارِ لـشـکـر مـن تـنـهـا علی علی!

قدری بمان، به دل نگران‌های این حرم            مـهـلـت بـده بـرای تـمـاشا عـلی علی!

چگـونه جمع کـند پاره‌های جانش را؟            به خـیـمه‌ها بـرسـانـد تـن جـوانـش را

شکفت روی لبانش: علی عَلَی الدنیا...            همین که غرق به خون دید پهلوانش را

آسمان شک کرد اَسماءِ پیمبر را شمرد            بعد از آن حتی پیمبرهای دیگر را شمرد

«او به چشم خویشتن می‌دید جانش می‌رود»            زیر لب با بغض، رد پای اکبر را شمرد

غـرقِ حـمـاسه است طلـوعِ پگاه تو            خـورشـید می‌دمد ز تمـاشـای ماه تو

دلـتـنـگ مـی‌شـویـم بـرای پـیـامـبـر            وقـتی كه نـیـست آیهٔ فـجـر نـگـاه تو

علی‌اکبر همین که چهرۀ خود را نمایان کرد           خدا خورشید را در هفت پشت ابر پنهان کرد

علی‌اکبر سـوار اسب شد، آقا خداحافظ           جوانی‌های پیغمبر تو گویی رو به میدان کرد

گیرم کسی نمانده برایت، خدا که هست            راهی اگر نمـانده برایت دعـا که هست

دل را بـبـر به رشـتۀ لـطف خـدا بـبـنـد            جلوت نبود گوشۀ خلوت سرا که هست

می‌روی می‌بری از سینه، دلِ خون پدر            زخمی سوخته‌ات را كمی آهـسـته بـبر
شانه صبـر دلم پـشت سـرت می‌لـرزد            چه كـنـم پـیـر شـدم چـاره نـدارم دیگر

نام زیبـا و نکـویت گر علیّ اکبر است            چهره‌ات تصویری از زیبایی پیغمبر است

تو زلال چـشـمۀ خـیـر کـثـیری برهمه            لعل لب‌های تو تمثیلی زحوض کوثر است

بـلـنـد مـرتــبـه بـود و بـلـنـد بـالا بـود            امــامــــزادۀ آقــا چــقـــدر آقـــا بـــود

کـدام واژه تـوانـاسـت وصف دریـا را            که آنچه بود به اکـبر شـبـیه، دریا بود