اشعار

تنها نشسته است و دلش غرق ماتم است            قربان آن دو چشم که سرشار شبنم است

سر را درون حجره به زانو گرفته است            داغ پـدر بـرای پـسـر داغ اعـظـم است

این که افتاده و نور از نسبش می‌ریزد            پـاکی هر چه سحـر از لقـبش می‌ریزد

شعـلۀ خـیـمه ز گـرمای تبـش می‌ریزد            زهر انگـور خـراسان ز لبش می‌ریزد

امـشـب دوبـاره در هـوای سامـرائیم            پـشـت در ِدارالـشـفـای ســامـرائــیـم

روضه به روضه ما گدای سامرائیم            سـیـنـه‌زنـانِ مـجــتـبـای ســامـرائـیـم

کـبـوتـرانه بـیـا عـاشـقـانـه پـر بـزنـیـم            به سـامـرای امـام غـریب، سـر بـزنیم

گهی به رسم ادب دست خود به سینه نهیم            گهی به خاک حرم بوسه‌ای دگر بزنیم

ابری کـبود و نـم‌نـم چـشمانِ بی‌قـرار            چون آسمان سامره دلتنگ و اشک‌بار

دلگیر بود دیدن خـورشـیـد، پشت ابر            جـانـکـاه بـود دیـدن آئـیـنـه در غـبـار

از درد زهـر سوخـته جان مطهـرش            محـروم شد جهـان ز جـمال منورش

آثار تـشـنـگی به لبـانـش رسیده است            می‌لرزد از شرارۀ این درد، پیکرش

چـشـم پـدر بـه راه بـود، ای پـسـر بـيـا            تا جـان نـرفـتـه از تن او، زودتـر بـيـا

از پـشـت ابـر، ای قـمـر فاطمی درآی‏            تا شب به در رَوَد، چو فروغ سحر بيا

ای عـزیز دل زهـرا پسرم مهدی جان            سوخت از زهر هلاهل جگرم مهدی جان
 دوست دارم که به دامان محبت بنهی            از ره مهر و محبّت تو سرم مهدی جان

شیعه از پـرچم تو حـولۀ احـرام گرفت            "حرم الله" حـریـم حـرمـت نـام گـرفت

قبلۀ قبله تویی، کعبه به تو رو زده است            حجـرالاسـود از ایـوان طلا وام گرفت

گـفـتـنـد از کـرامت تو... مـبـتـلا شدیم            آدم شــدیـم بــا کـرمـت آشــنــا شــدیــم

گـفـتـنـد با کـریـم که دشوار نیست کار            ای دومـیـن امـام حـسـن! مـا گـدا شدیم

لـزره افتـاده به دسـتـم، پـسرم! زود بیا            روشنی بخش دو چشمان ترم، زود بیا

تاکه سیـراب کـنی لعل لب خشک مرا            ای جگـرگوشۀ من! ای پسرم! زود بیا

ای نشسته پای الطاف مدام‌ت خاص و عام             سایۀ لطفـت همیشه بر سر ما مسـتـدام

 لحظه‌ای از ما قنوت مهربانت را مگیر             مُلک هستی از نفس‌های شما دارد دوام

امشب که نرگس‌ها اسیـر دست پائیزند            کوکب به کوکب در عزایت اشک می‌ریزند

بی‌چـشم‌هـایت کوچه‌های سـامرا، حتی            بیش از شبِ زندان هارون خوف‌انگیزند

خورشید سوخت از غم و فردا یتیم شد            چـشم و چـراغِ نـوح و مسیـحا یتیم شد

زهری گرفت، از حسنِ عسکری نفس            صـاحـب عـزایِ روضهٔ بـابـا یتـیم شد

هشت روز است که با درد مدارا دارد            کوهِ صبری که در این بسترِ غم، جا دارد

هشت روز است که از زهر به خود می‌پیچد            هشت روز است که از مرگ تمنا دارد

سوزاند چنان زهر جفا بال و پرش را            انـگـار نـمی‌ديـد دگـر دور و بـرش را

جانش ز عطش سوخت چنان جد غريبش            طوری كه بهم ريخت تمام جگـرش را

نه تنها دوست، دشمن فکر حفظ احترامش بود            کسی که آیۀ تطهیر بخشی از مقامش بود

تمام سهمش از این خاک شد یک‌گوشه از زندان            همان مردی که هرگوشه از این عالم به نامش بود

دل می‌دهـد حواله مرا سوی عسکری            می‌خوانَـدَم به سایۀ گـیـسوی عسکری

می‌خواهد او وضو بنمایم به آب چـشم            صورت نهم به خاک سر کوی عسکری

از جهان، خورشید عالمتاب رفت            رفت و عـالم در دلِ گرداب رفت

گـریـه کـن! که از رکـاب سـامـرا            آن یـگــانـه گـوهـرِ نـایــاب رفـت

من که خونین جگر از زهر جفایم پسرم            لالـه‌ام؛ لالـه و در شـعـله رهـایم پسرم

نفسم سوخته از هُرم عطش مثل حسین            آه کاین شهـر شده کـرب و بلایم پسرم