اشعار

درد بــســیــار، مــداوا گــریــه            ارث جــامــانـدۀ زهــرا گـریـه

روزهـا نـالـه و شـب‌هـا گـریـه            آب مـی‌خـورد، ولـی بـا گـریـه

تـمـام عـمـر با گـریه عجـین بود            تمام عمر هر لحـظـه حـزین بود
سـلاحـش گریه بوده در نـبـردی            که در راه دفاع از جانِ دین بود

یک عمر با اندوه و ماتم زندگی کردی            در بزم اشک و روضه و غم زندگی کردی

جریان به جریان زمزمه کردی شهادت را            باران به باران مثل زمزم زندگی کردی

آگـه چـو شد از حـالـت بـیـمـاری او            دامـن به کـمـر بـسـت پـیِ یـاری او
چون دید کسی بر سر بالینش نیست            سـرگـرم شد آتـش به پـرسـتـاری او

بــهــار آســمــان چــارمــیــنــی            غـریب امّـا، امـامـت را نگـینی
هـمـه از کـربـلا تا شام گـفـتـند:            امـام عـشـق، زیـن الـعـابـدیـنـی

لحظه در لحظه در این راه بلا می‌ریزد            زخـم یک بام ز سنگ دو هوا می‌ریزد

هـر که دارد هـوس کـربـبـلا گـریه کند            اشـک خـون مـنـتـقـم آل عـبـا می‌ریـزد

یـادم نـرفـتـه لحـظـه‌های آخـرش را            یـادم نرفـتـه زخـم‌هـای پـیکـرش را

یادم نرفته لـرزه از پـا تا سرش بود            وقتی به پشت خیمه آورد اصغرش را

پـادشـاه کـشـور مـرثـیـه و مـاتـم مـنـم            پـایتـخـت سرزمـین اشک‌ها شد دامـنم
آتش دل را به آب دیـده خـامش می‌کنم            آب می‌بینیم ولی آتش بر این دل میزنم

غم از نگاهت در زمین و آسمان جاری‌ست            رودی خروشان از دلت تا بیکران جاری‌ست

این غـم شـبیه هیچ انـدوه مجـسـم نیست            جز اشک بر زخم دلت انگار مرهم نیست

تو خطبه خواندی و ملائک پر درآوردند            بر منـبر کـوفه مگـر پـیغـمبـر آوردند!

یک عمر مولا گفت در کوچه چه شد آخر            در شهرِ کـوفه دست‌بـسته حیدر آوردند

در تب و تاب تو آتش به دلم شعله‌ور است            خیمهٔ عمر من از داغ غمت پُرشرر است

بـگـذارید بگـویم، که نـگـفـتـیم چـه‌قـدر            این جهان از غم بسیار شما بی‌خبر است

عزیز کردۀ ارباب ماست حضرتِ سجّاد            حُسین‌سیرت‌ و حیدرنِماست‌ حضرتِ سجّاد

قسم‌ به‌ یکصد و بیست‌ و‌چهار هزار پیمبر            که‌ یک‌تـنه‌ همۀ انبیاست حضرتِ سجّاد

کجا یعقوب دیده، خوابِ هجرانی که من دیدم            کجا یوسف شنیده، وصفِ زندانی که من دیدم

زمین در روزگارِ نوح، شد سیراب از باران            ولی دریایی از خون شد به طوفانی که من دیدم

ای شام، کـربـلای تو یا زین العـابدین            دل بـزم ابـتـلای تـو یا زین الـعـابدین

یک عـمر در فـراق جـوانان هـاشمی            شد خونِ‌دل غـذایِ تو یا زین العابدین

بگو چرا چنین پُـر التهاب گریه می‌کنی            چه دیده‌ای؟ چقدر بی‌حساب گریه می‌کنی

شـبـیـه مـادران بـچـه‌مـرده آه می‌کـشـی            شدیـدتـر ز گـریـۀ ربـاب گـریه می‌کنی

پیش چشمم تو را سر بریـدند            دست‌هـایـم ولی بـی‌رمـق بود

بر زبانم در آن لحـظه جاری            قـل اعــوذ بـرب الـفـلـق بـود

دعا و اشک به قلبِ شکسته مرهم بود            پس از حسین، همه عمر او مُحرّم بود

برای روضه نیازی نداشت او به گریز            به پیش چشم تَرَش روضه‌ها مجسّم بود

سجـادۀ سجـاد پـر از اشک روان بود            چل سال خودش پای دلش مرثیه خوان بود

کابـوس حـرم از جگـرش زخم گرفته            چل سال به یاد عـطش غـم‌زدگان بود

صدا گرم و رسا پیچید در گوش ستمگرها            بخوان تا بشنوند این روضه‌ها را کورها، کرها

به منبر می‌روی تا واکنی بغض غریبت را            بخوانی آیـۀ والعـصر در داغ صنوبرها

ای شاهد خـون شهـیـدانی که می‌گویند            صاحب‌عزای عید قربانی که می‌گویند

از خیمه‌گاه عشق می‌آیی، چه می‌خواهند؟            اهل حرم با هر عمو جانی که می‌گویند