اشعار

تا آفـتـاب روی نـبـی در حـجـاب شد            دل‌ها ز داغ مـاتـم عـظـمی کباب شد

گرد عزا به چـهـرۀ افـلاکیان نشـست            از آه فـــاطــمـــه دل ذرات آب شـــد

گـشـتـه مـدیـنـه غـرق عـزا وامحـمدا            مـاتـم گـرفـتـه ارض و سـما وامحمدا

گـوئـید روی مـأذنه (حیّ علی العزا)            رفت از جهـان رسـول خـدا وا محمدا

از مـردم جـاهـل چه بـلایـا که نـدیـدم            خـوانـدنـد مـرا أمّـی و دشـنام شـنـیـدم

حـیران شدم از فـتـنهٔ یک عده منافـق            در خـون دل خویش همه عـمر تپـیـدم

از غـربت پـیـمـبر، داور به گریه افتاد            توحید روضه‌خوان شد، کوثر به گریه افتاد

از داغ زهرِ آن دو ملعـونه، جسم احمد‌‌‌            می‌سوخت آن چنان که، بستر به گریه افتاد

امـشب شبِ شـهـادت پیـغـمـبر خـداست            امشب تمام عرش سیه‌پوش این عزاست

جـن و مَلک بر آدمـیان نـوحه می‌کـنـند            گویا عـزای اشـرف سـلـطـان انـبـیاست

فاطمه! ای نور چشمان ترم، کم گریه کن            با دل سوزان کـنار بـسترم کم گریه کن

دیده‌ات چون ابرِ باران، دیده‌ای بارانی است            نـور دیده پیش چشمان ترم کم گریه کن

تو ای مرغ شباهنگم، به حسرت بال و پر وا کن            صدای کوبۀ در شد، برو زهرا تو در وا کن

به نزد او ببر با خود، سلام از من درود از من            که این مهمان ناخوانده، گرفت اذن ورود از من

پـس رهـسـپـار جـادۀ بـیت‎الـحـرام شد            شصت‎وسه سال فـرصت دنیا تمام شد

شصت‎وسه سال فرصت دیدار با خـدا            دیگـر تـمـام، دورۀ وحـی و پـیـام شـد

پس از تو آسمان از دامنش خورشید کم دارد            زمین در سینه‌اش دریای طوفان‌زای غم دارد

پدر بودی جهان را، بعد تو این پیر وامانده            چنان طفل یتـیمی تا ابـد چشمان نم دارد

مـدیـنـه مـاه تـو آمـادۀ سـفـر شـده است            نشان کوچ، در آئینه جلوه‌گر شده است

بدونِ پلـک زدن، چون هـمیـشۀ تـاریخ            به گِردِ شمس نبوت، علی قمر شده است

دارد سرِ تعـظـیـم سـرِ ما به نجف            خیلی شده‌ایم عاشق و بی‌تاب نجف
مقـصود اگر کعـبه و بُت‌خانه نبود            مـایل بـشـود قـبـلـۀ مـاها به نجـف

چه اعجازی‌ست در چشمش، که نازل کرده باران را           گـلـستان می‌کند لبخند‌های او بیـابـان را

بزرگان از همان اول به پایش سجده می‌کردند           مدائن از سرِ تعظیم ویران کرد ایوان را

رفتی نگفتی دخترت تنها چه خواهد کرد            این درد پهلو، با دل زهرا چه خواهد کرد

رفتی نگـفتی اهل بیتت بی‌کس و کارند            بعد از تو دنیا با علی اینجا چه خواهد کرد

امـشـب کـه نـاز از مـژۀ تـر کـشـیـده‌ام            با اشک خـویش، نقـش کـبوتر کشیده‌ام

نـقـاش نــیـسـتـم ولـی انـگــار، بـا قـلـم            طـرح «مـدیـنه» در دل دفـتر کـشیده‌ام

دیـگـر طـبـیب بـر سـر بـالـین نیاورید            بالـینِ من حـسـین و حـسن را بیـاورید
این شرحِ صدر، مرهمِ جان کَندَنِ من است             از سیـنه‌ام حسینِ مرا از چه می‌بـرید؟

بعد از تو درد فـاطـمـه بسیار می‌شود            هـمـسـایـۀ قـدیـم گـلـت خـار مـی‌شـود
هرکس که در مدینه بدهکار لطف توست            در پشت درب خـانه طلـبکار می‌شود

از آسـمـان غـم درد آورش زمین افتاد            همان قـبـیله که پیـغـمـبرش زمین افتاد

چه با ادب ملک الـمـوت در زد آهسته            ز شـرم فاطـمه بال و پرش زمین افتاد

خوش بحال دلِ آنکس که گرفتارِ تو شد            چشم بیمار تو را دیده و بیـمارِ تو شد

هــدفَـت بـود بـنـا کــردنِ وحــدانـیّـت            سجـده آورد عـلی؛ یار وفـادارِ تو شد

مصـائب تو مـگـر از مسـیح کـمـتر بود؟            چـه‌قـدر سـهـم دل آخـرین پـیـمـبـر بـود؟

چه زجر‌ها که کشیدی که سر بر آرد دین            درخـت عـمـر تو با خـون‌دل تــنا‌ور بود

ماه صفر رسید و افق رنگ دیگر است            عالم سیاه‌پوش به سوگ سه سرور است

ذرات غـم نـشـسـتـه به رخـسـار آفـتاب            از داغ آن‌که بر دو جهان سایه‌گستر است