اشعار

دیـگـر طـبـیب بـر سـر بـالـین نیاورید            بالـینِ من حـسـین و حـسن را بیـاورید
این شرحِ صدر، مرهمِ جان کَندَنِ من است             از سیـنه‌ام حسینِ مرا از چه می‌بـرید؟

بعد از تو درد فـاطـمـه بسیار می‌شود            هـمـسـایـۀ قـدیـم گـلـت خـار مـی‌شـود
هرکس که در مدینه بدهکار لطف توست            در پشت درب خـانه طلـبکار می‌شود

از آسـمـان غـم درد آورش زمین افتاد            همان قـبـیله که پیـغـمـبرش زمین افتاد

چه با ادب ملک الـمـوت در زد آهسته            ز شـرم فاطـمه بال و پرش زمین افتاد

خوش بحال دلِ آنکس که گرفتارِ تو شد            چشم بیمار تو را دیده و بیـمارِ تو شد

هــدفَـت بـود بـنـا کــردنِ وحــدانـیّـت            سجـده آورد عـلی؛ یار وفـادارِ تو شد

مصـائب تو مـگـر از مسـیح کـمـتر بود؟            چـه‌قـدر سـهـم دل آخـرین پـیـمـبـر بـود؟

چه زجر‌ها که کشیدی که سر بر آرد دین            درخـت عـمـر تو با خـون‌دل تــنا‌ور بود

ماه صفر رسید و افق رنگ دیگر است            عالم سیاه‌پوش به سوگ سه سرور است

ذرات غـم نـشـسـتـه به رخـسـار آفـتاب            از داغ آن‌که بر دو جهان سایه‌گستر است

چرخ گردون را عجب غوغا و شوری در سر است           یا که گیتی را فنا گردیده وقت محشر است

بر چه می‌ریزد سرشک تلخ از مژگان فلک           عالمی را رخت ماتم نوحه‌گر بر پیکر است

هنگـامـه رنج و غـم و ماتم شده امشب            گـریـان، ز غـمى دیده عالم شده امشب
آهنگ سرشكم، كه رسد بر لب مژگان            با این دل سـودازده هـمـدم شده امـشب

تا چَشمِ من به چَشمِ تو دلدار می‌خورد            اِنـگـار که به دیـدۀ من خـار می‌خـورد

غُـصّه نخـور که زود می‌آیی کنارِ من            چَشمت سه ماه حَسرتِ دیدار می‌خورد

دخترم روشنی چـشم تَـرَم زهـرا جـان            پـیشتر آی و بـبـین بیـشترم زهـرا جان

سفـر مرگ به پـیـش آمده و بـاید رفت            زین جهان رو به جهان دگرم زهرا جان

بابا پس از تو حُرمتِ ما مستدام نیست            جای من و علی وسط این عـوام نیست

تا هستی حُرمتِ حَرمت در مدینه هست            ورنه به اهل بیت تو هیچ احترام نیست

چرا چشمت پُر اشک و سینه‌ات پُر آه می‌باشد         مخور غصه پس از من عمر تو کوتاه می‌باشد

مسوزان قلب بابا را چنین ناله مزن زهرا         که شاد از نـاله تو دشمن گمراه می‌باشد

زهرا به خانه و ملک الموت پشت در           از بـهـر قـبـض روح شـریـف پیـامـبر

از هیچ کس نکرده طلب اذن و ای عجب           بـی‌اذن فـاطــمـه نـنـهـد پــای پـیـش‌تـر

مدینه شد ز داغ مصطفی بیت‌الحزن امشب            فضای عالم هستی بود غرق محن امشب

مکن ای آسمان روشن چراغ ماه را کز کین            چراغ لاله شد خاموش در صحن چمن امشب

از سـراپـای مـدیـنه گِـل غـم می‌ریـزد            اشک از دیـدۀ غـم‌بـار حـرم می‌ریـزد
از نـگـاه نـگـران، بـرق الـم می‌ریـزد            آه آرامـش زهـراسـت به هم می‌ریـزد

دیـدی دلـم از هرچه می‌تـرسید دیدم            افـتـاده‌ای در بـسـترت سـرو رشـیدم

هـر روز دیـدم دیـدۀ بــارانـی‌ات را            دیـدم شـکـاف کهـنـۀ پـیـشانـی‌ات را

بعد از تو سهـمِ فـاطـمه آزار می‌شود            این راهِ ظلـم، بعـد تو هـموار می‌شود

حرف از وداع می‌زنی و، سقفِ خانه‌ام            با حـرف‌هات، بر سـرم آوار می‌شود

مـدیـنه شهـر رسـالت محیط غـم‌ها بود            به کوچه‌کوچه آن ناله بود و غوغا بود
حکایت از غم هجران مصطفی می‌کرد            قـیـامتی که به شهـر مـدیـنـه بر پـا بود

پـلـک‌هاى کـبـود خود وا کرد            دور تا دور خـود تـمـاشا کرد

اشک از گوشه دو چشمش ریخت            گـریه بر گریه‌های زهرا کرد

یا عـلی بنـشـیـن کـنـارم، یـاریِ آلام کن            سـیـنۀ سنگـین من را با حسین آرام کن

غصه‌ها دارم به سینه، دردها دارم به دل            با حسن تسکین دلم را زین همه آلام کن