اشعار

روز وداع با امـیـرالـمـؤمنـیـن است            از حال رفته زینب ونقش زمین است
روح بـلـند مـرتـضی از تن رهـا شد            در انتظارش روح ختم المرسلین است

تنهـا دلت نـبود كه شـوق شـفا نداشت            حتی طبیب هم به شفایت رضا نداشت

حق می‌دهم كه دیده بدوزی به راه مرگ            دنـیای بعـد فاطـمه دیگر صفـا نداشت

چارده قرن است از قتل عدالت رد شدی           از کنار خون او، دنیا! چه راحت رد شدی
فکر کردی، بی‌علی هم اهل ایمانی، ولی           بی‌ولی، در امتحان بیع و بیعت، رد شدی

دعـا کـنیـد دگـر فـرصت مـداوا نیست            دعا کنید که جانی به جسم مولا نیست

تـمـام زهــر اثـر کـرده بـر تـنـش امـا            به سینه‌اش اثری غیر زخم دنیا نیست

تا نظـر بر این دل پُـر الـتهـابم می‌کنی            با نوای دلنـشین خویش خـوابم می‌کنی

مطمئنم با نگاهی این شب قدر ای علی            تو حـسابم می‌کـنی و مستجـابم می‌کنی

سحر است و سحر عمر علی پایان است            این سحر مژدهٔ پایان شب هجران است
این سحرگاه سـحرگاه وصال یار است            تا سحر دیده حق بین عـلی بیدار است

عـمـر عـلـی رسـیـد به پـایـان دفـترش            وقتی که سوخت سینۀ زهرای اطهرش

یک عـمر پا به پای مـصیـبات فـاطمه            خون دلی که خورد علی، ریخت از سرش

شمشیرِ زهر خورده به سر تکیه داده است           برعکس گشته خیر به شر تکیه داده است
گـاهی شـود هـویت جـنگـل صنـوبـری           آن هم حساب کن به تبر تکیه داده است

وصال فاطمه یک عمر بود خواب و خیالش           دهید مژده‌اش اکنون، که می‌رسد به وصالش
به یاد یار غریبش مدام خون جگر خورد           گذشت در غم او، روز و هفته و مه و سالش

سی‌سال هر شب روضۀ زهـرا گرفتم            شب‌های عـمـرم را هـمه احـیـا گرفتم

در بـیـن نـخـلـسـتان کـوفـه جـا گرفتم            شکـر خـدا که اذن رفـتـن را گـرفـتـم

نهان ز چشم مردم، زمانه می‌رود علی           شكسته فرق وخونجگر، ز خانه می‌رود علی

باغم ومحنت درون، با پر و بال غرق خون           به سوی گلشن جنان، زلانه می‌رود علی

مرغ جان پر زند از پیکر روحانی مولا           عرق مرگ نشسته است به پیشانی مولا
گر چه آزاد شد از حبس بدن، جان عزیزش           نشـد از سـیـنه رها نـالـۀ زنـدانی مولا

قـرآن نـاطـق حـیـدر و تـفـسیر، زینب            اُمُّ المصائب شد به هر تـقـدیـر، زینب
حالا که گـفتی می روم شد پیـر، زینب            مثل تو شد از دست مردم سیر، زینب

ای که توحید از وجودت یافته تمثال‌ها            در نبـوت احـمدی و، در امـامت آل‌ها

نور تو دیدند، چون خورشید، حتی کورها            مدح تو خواندند، چون آیات، حتی لال‌ها

بینِ محرابِ دعا بابا پرت خونین شده            در میانِ سجده بودی که سرت خونین شده

تا ندای جبرئیل آمد زمین خوردم ز خوف            یک نظر کن دیدگانِ دخترت خونین شده

آبـشـار نـور از دسـتار او سـرشـار بود            با عبای روی دوشش کعبه‌ای سیار بود

او مکرر دلبـری می‌کرد از اهل بهشت            شیوه‌اش این بود، زیرا حـیدر کرار بود

کوفه در اندوه و واویلاست واویلا علی            در نجف صاحب عزا زهراست واویلا علی

پیـر نابـیـنایی افـتاده است در ویـرانه‌ها            دیده‌اش بر راه آن مولاست واویلا علی

می‌ریخت اشکِ شام غریبان به نیمه‌شب            تـشـیـیع شـد، امـامِ امـامـان به نیـمه‌شب

ارثِ شب مدیـنه، به کـوفه رسـیده است            تکرار شد، شبِ غمِ هجران به نیمه‌شب

دوش بر فرق تو شمشیر فرود آمده بود            سـنگ بـر آیـنـۀ اصل وجـود آمـده بـود

شب تودیع تو از جوش ملک غوغا شد            وحی نازل شده و روح فـرود آمده بود

سری که خسته، شکسته، به بستر افتاده            چـقدر زخـم بر این سـر، مکـرر افـتاده

به جنگهای فراوان، بر این سرِ پُر شور            چـقـدر زخــمـه بـه راه پـیـمـبـر افـتـاده