اشعار

خونی که کرده ارغوانی بسترم را            پوشیده همچون پرده‌ای زخم سرم را

دور و برم خیل یتیمان گریه دارند            پـژمـرده بـیـنـم یاس‌های پرپـرم را

شیعه‌ایم و هست مفهـوم حیات ما علی            یار ما بوده‌ست وقت شادی و غم‌ها علی

هرکجا ماندیم تنها و غمی بر دل نشست            بوده هـمـراهِ دلِ تنـهـایِ ما تـنـهـا علی

پـیـچـیـده شـمـیـم گـل پـرپـر شب آخر            حـرف سـفـر و داغ مکرر، شب آخر

اشکی که شده نذر غم فاطمه سی‌سال            انـگــار شـده چـنـد بـرابـر شـب آخـر

اگر دِینی است بر شیعه، علی با خون ادا کرده‌ست            که ما دائم جفا کردیم و او دائم وفا کرده‌ست

علی که رستگار عالم از روز ازل بوده‌ست            علی فُزتُ و ربّ الکعبه‌اش را نذر ما کرده‌ست

خـبر رسیده که رکـن پـیـمبر افتاده‌ست            ترک نشسته به محراب، منبر افتاده است

اگر غـلط نکـنم مـرد خـیـبـر افتاده‌ست            طـبیب حـاذق عـالـم به بستر افتاده‌ست

باز امشب منادی کوفه، از امامی غریب می‌خواند            گوشۀ خانه دختری تنها، دارد اَمن یجیب می‌خواند

مثل اینکه دوباره مثل قدیم، چشم اَز خون دل تری دارد            این پرستار نازنین گویا، باز بیمار بستری دارد

چـرا جـانِ صــدا کــردن نـداری            چـرا حـالِ دعــا کــردن نــداری
تـو مـردِ خـیـبـری بــاور نــدارم            تــوانِ پــلـک وا کــردن نــداری

نَخْلى از اَشك تو سيـراب نگرديد دگر            از همان لحظه كه بر فرقِ تو شمشير آمد

حوريان هم به عزاى تو سيه پـوشيدند            تا بِگـوشِ فَـلَـكَـتْ، نَـعـرۀ تـكـبـير آمد

زینب کـنـار لالـه پـرپـر صبـور باش            در داغ بـال‌هـای کـبـوتر صبـور باش

من می‌روم شبـانه غـریـبـانـه دخـتـرم            بر سوز این غریبی حیدر صبور باش

کـنـار بـسـتـرت خواهی نخواهی            دو چـشمم می‌رود امشب سیـاهی

به این فـرقـی که مـانـنـدِ دلـم شد            الــهــی یـــا الـــهــی یــا الـــهــی

از فـرق تا ابرو ببین با سر چه کردند            نامـردمـانِ کـوفـه با حـیـدر چه کردند
کـوفـه شده مثلِ مـدیـنه سرد و دلگـیـر            آن روزها با صورتِ مـادر چه کردند

زهـرا، تو بهتر از همه دردِ مرا دانی            زین روست، از جنت علی را سوی خود خوانی

پهلو شکسته، مَحرمِ این فرقِ بشکسته است            من دردِ تو دانم، تو هـم دردِ مرا دانی

حیدر به بستر خود، حالی غریب دارد           دخـتر کـنار بـابا، «امن یُجـیب» دارد

خون، کرده ارغوانی، گل‌چهرۀ علی را           زینب نگاه بر این، «شیب الخضیب» دارد

ای نخـل‌ها! چرا همه امشب خـمیده‌اید            افـسرده، سـیـنه سوخـته و داغ دیـده‌اید

ای چاه‌های خستۀ کوفه! علی کجاست؟            آیــا صـدای نــالــۀ او را شـنـیــده‌ایـد؟

نَخْلى از اَشك تو سيـراب نگرديد دگر            از همان لحظه كه بر فرقِ تو شمشير آمد

حوريان هم به عزاى تو سيه پوشـيدند            تا بِه گـوشِ فـَلَكَـتْ، نَـعـرۀ تكـبـير آمد

با روضـۀ قـرآن به‌سـر قـرآن گـرفـته            یـادِ پـدر کـرده بـبـیـن بـاران گـرفـتـه

تـابـوت رفـته کـودکی غـافـل هـنـوزم            یک کاسِه شـیرِ تـازه در دستان گرفته

ای نـخـل آب خـورده ز چشم تر علی            دیـشـب تـو بـودی و نـگـه آخـر عـلی

امـشب بـریـز اشک که در خـانـۀ خدا            محـراب شـسـته شد به خون سر علی

خوب شد تیغ تو بشکافت سرم را دشمن            هم تو بر آرزوی خویش رسیدی، هم من

آمـدی دیـر چـرا؟! چـشم به‌راهـت بودم            از همان شب که تن فاطمه‌ام گشت کفن

مرهم نزن دوباره، خون روی سرم را            زینب بیا و بردار، با گـریه بـسـترم را

گـیرم طـبیب امشب زخـم مرا دوا کرد            پیش تو می‌شکـافـم صد زخم دیگرم را

دگـر ز مـسـجـد کـوفـه نـوا نـمـی‌آیـد            نــوای نــالــۀ شــیــرخــدا نــمـی‌آیــد

بـرای عـزّت و تـرویـج راه بـسم الله            صـدای نـقـطـۀ پـائــیـن بـا نـمـی‌آیــد