اشعار

از خود صبح مـهـیای خـروشیدن بود            علمش بر سر دوش و زرهش بر تن بود

یک به یک بال گـشودند همه یاران و            چشم سقای حرم، ابر پُر از باران و...

دلی به وسعت پهنای عرش بالا داشت            لبی به وسعت مهریه‌های زهرا داشت

کنار عـلـقـمه در سجـده‌گـاه چـشمانش            نداشت هیچ‌کسی را فقط خدا را داشت

صدایی آمد از دریا که مردی بر زمین افتاد            و بر رخسار زرد مادری در خیمه چین افتاد‌

زدند آنقدر سـویش تـیـرهای بی هـوا اما            نیفتاد از نفس تا این که مشکش بر زمین افتاد

این ریشۀ عشق است از دل کندنی نیست            بالاتر از فهم است پس فهمیدنی نیست

هرکس دلش گیر است یکجایی به هرحال            من که دلم این روزها اُمُّ البـنـیـنی‌ست

ما که عمری‌ست گدای شب تاسوعائیم            زخـمـی مـرثـیـه‌هـای شب تـاسـوعائیم
عشق عباس شکیبایی و سرزندگی است            روضۀ امشب ما روضۀ شرمندگی است

گفتم ز عطش شد به روی صفحه رها دست            مضمون مرا سوز جگر کرد بنا دست

تا کلک خـیالم به روی لوح روان شد            از طبع برآشفته نوا خواست چرا دست؟

سزد ز مهر فلک خوب‌تر بخوانندش            قمر نه، رشک هزاران قمر بخوانندش

قسم به خـون شـهـیدان حـق روا باشد            که سـیـّدالـشـّهـدای دگـر بـخـوانـندش

بنـویـسـیـد ابالفـضل، بخـوانـید حـیـا            بـنـویـسـید عـلـمـدار، بـخـوانـیـد وفا

هیچکس مثل ابالفضل نگـیرد دستی            بنویـسـید ز حـاجـات، بخـوانـید روا

امـــام عــشــق را مــاه مــنــیـــری            وفـــاداران عـــالـــم را امـــیــــری

دو دسـتـت گـرچه افـتادند بر خاک            به خـاک‌افـتـادگـان را دسـت‌گـیـری

مرثیه مرثـیه در شور و تـلاطم گـفـتند            هـمـه اربـاب مـقـاتل به تـفـاهم گـفـتـنـد

واژه در واژه نـوشـتـند و قیامت کردند            صاحـبان نـفـس این‌گونه روایت کردند

مـی‌رفـت که با آب حـیـات آمـده بـاشد            می‌خواست به احـیای فـرات آمده باشد

احساس من این است که با پُر شدن مشک            از خـیـمه خـروش صلـوات آمـده باشد

سـقــا شــدم که آب مـهـیـا کـنـم، نـشـد            کاری بـرای خـشکـی لب‌ها کـنم، نشد

بـا اشـتــیـاق آمــدم از بـیـن نـخــل‌هــا            راهـی به انـتـظـار حـرم وا کـنـم، نشد

نـسـیـم آمده با سـوز آه سـرد به خـیـمـه            نمانده است به جز رنگ و روی زرد به خیمه

شتافت سمت فرات و سکینه در دل خود گفت            کمی بنوش عمو! تشنه برنگرد به خیمه

دستی بر آتش دل و دستی به روی آب            از هرم اشک‌های تو تَر شد گـلوی آب

بـالا نـرفـت جـرعـه و دور از لبان تو            پائـین نرفت آب خـوشی از گـلـوی آب

غـم از دیـار غـم‌زده عـزم سفـر نداشت            شد آسـمـان یـتـیـم که دیگر قمر نداشت

این سو درون خـیمۀ سیراب از عـطش            خواهر ز حال و روز برادر خبر نداشت

مـاه است و آفـتـابـی‌ام از مهـربـانی‌اش            صد کـهـکـشـان فـدای دل آسـمـانـی‌اش

بی‌دست می‌خروشد و دریا کنار اوست            ای عشق آتشین! به کجا می‌کشانی‌اش؟

سـقـا بـه آب، لـب ز ادب آشـنـا نـکـرد            از آب پُرس از چه ز سـقـّا حـیـا نکرد

تجـدیـد شد وضوی نـمـاز امـام عـشـق            بیهـوده دستِ خویش به آب آشنـا نکرد

کـنـار دل و دست و دریـا، اباالفضل!            تـو را دیـده‌ام بـارهـا، یا ابـاالـفـضـل!

تو از آب می‌آمدی، مـشـک بر دوش            و من در تو غـرق تمـاشا، اباالفضل!

دریا کشید نعـره، صدا زد: مرا بنوش            غیرت نهیب زد که به دریا بگو: خموش

وقـتی که آب را به روی آب ریـخـتی            آمد چو موج، در جگرِ بحر، خون به جوش

تیـره و تار شده یکـسره دنـیای حـسین            رفت از خـیمه قـرار دلِ تنـهـای حسین

مشک بر دوش؛ شجاعانه قدم برمیداشت            زیر لب زمزمه‌اش این شده سقای حسین: