اشعار

خواهم از یک بانویی گویم که نامش زینب است           حق عطا کرده چنین والا مقامش، زینب است

در حیا و صبر و همت وارث مادر بُود           در شجاعت، استقامت زینت حـیدر بُود

تا که کهنه پیرهن در دستهایم جا گرفت            نیمۀ ماه رجـب هم بوی عـاشورا گرفت

روضه‌خوانت بوده‌ام یک سال و نیم ای بی‌کفن            از صـدای نـالـۀ زیـنب دل دنـیـا گـرفت

به سر رسـید دگـر داستان غـربت من            کـجـایـی ای سـبـب خـنـده ولادت مـن

عـزیـز مـادر من، یـار بـا مـحـبت من            همیشه دیـدن روی تو بوده عـادت من

گریه کردم روضۀ سخت تو را یک‌سال و نیم           زهر شد در کام من آب و غذا یک‌سال و نیم

در شگفتم، من که با تو زنده بودم روز و شب           زنده ماندم بی‌وجودِ تو چرا یک‌سال و نیم؟!

هـنـوز رخـت سـیـاه عـزا به تـن دارد            هـنـوز در دل خـود غـصـۀ کـفن دارد

هـزار خـاطـره از کـوچـۀ بـنی هـاشـم            هزار خـاطـره از مـادر و حسـن دارد

یکـسـال و نـیـم را گـذرانـدم بدون تو            بـا خـیـل دردهـا گـذرانــدم بـدون تـو

بر روی دوش من غم هجر نگار بود            پائیز بود، اگر چه به ظاهر بهار بود

اگر چه عالمی را از غم عشقت خبر کردم           ز خاک کربلا بی‌تو به صد ماتم گذر کردم

تنت بر روی خاک و سر به روی نیزه‌ها می‌رفت           پس از این در وفا نیّت به ترک جان و سر کردم

حال عُشاق اکثراً با گریه بهتر می‌شود            خوش به حال هر کسی که چشم او تر می‌شود
عمر من دارد به پایان می‌رسد اما خوشم            روزگارم با همین گریه به تو سر می‌شود

شـعــلـه آه مـرا هـر دلـی ادراک کـنـد            دود آن رخـت عـزا بر تن افـلاک کـند

یـوسـفی بـود مـرا پیـرهـنی بـاقی ماند            تا که تـشریح غـم سیـنۀ صد چاک کند

افـتـاده‌ام به بسـتـر بی‌سـایـبـان حـسین            از خواهر تو گریه گرفته امان حسین

در زیـر آفـتـاب، سـرت را بـریــده‌انـد            در زیـر آفـتـاب، بـه رویت دویـده‌انـد

از هـمان کـودکی‌ام رنج و بـلایـا دیدم            چه بگویم که به یکباره چه غم‌ها دیدم

طفل بودم که چو جوجه بدنم می‌لرزید            بین آن کوچه عجب محـشر کبرا دیدم

اسیر رحـمت خود کرده‌ای کرامت را            به دستگـیـری خود وعده ده قیامت را

ز دامن تو یقین دست صبر کوتاه است            خیال وصل شما کـشـته اسـتـقـامت را

ای نـور دیـده من و تـاج سـرم حسین            یک‌دم قـدم گـذار به چـشم تـرم حسین
بنگر چه آمد از غم تو بر سرم حسین            در زیر آفـتـاب بـبـین بـسـتـرم حسین

زیـنــبـم نـائــبــة الــزهــرایـم            مـادرم گـفـتـه که بـی‌هـمـتـایم

بـشـنـویـد ارض و سما! آوایم            این حـسـیـنـی که بُـوَد، آقـایـم

لحـظه‌هایِ آخرم شد بیـقـرارم یا حسین           رو به قبله می‌شوم، چشم انتظارم یا حسین

آخرش دق مرگِ راهِ تو شوم شکرِ خدا           زودتر باز آ ببین در احتضارم یا حسین

گرچه در قلبِ منی مشتاقِ دیدارم هنوز            بهرِ دیدارِ رُخت حسرت به دل دارم هنوز

روضه‌خوانی می‌کنم در هر شرائط هر کجا            با نَفَسهایِ خودم رونق به بازارم هنوز

نـثـار روح چـنـان کـوه عــمـۀ سـادات           در ابـتـدای غـزل فـاتحه مـع الصلوات

برای اینـکـه شود جـاودانـه در تـاریـخ           گـذاشـت در وسط کـربـلا دو تا مـرآت

بانوی عشق، صبر و حیا وامدار توست            باغ بهـشت، زنده به بوی بهـار توست

زیـن ابـی و زهـرۀ زهـرای اطـهـری            منظومۀ زمین و زمان در مدار توست

مـادر رنـج و غـم و آلام می‌مـیرد بیا            یـادگـار کـربـلا در شـام می‌مـیـرد بیا

پاسدار نهضت خونین عاشورای عشق            پـاسـبان پـرچـم اسـلام می‌مـیـرد بـیـا

بُـوَد آخـریـن لـحـظـۀ عــمـر مـن            اَلا شـام غـم بـا تـو گـویـم سـخـن

چه خوش بود آئـین غـم خواریت            ز آل عــلـی مــیــهــمــان داریـت