اشعار

سهـم من از مـصیبت جـدّم حساب شد            پـایـم هـمیـنکه باز به بـزم شـراب شد

مردانه بود بزم و دلم یاد عمّه سوخت            دیـدم چـقـدر عـمـه‌ام آنـجا عـذاب شـد

در بستری افـتاده بی‌جان پیکر توست            بر خاک از زهر جفا بال و پر توست

آقا دگـر تـاب و تـوان رفـته ز جسمت            دلـواپس فـرزند دو چـشمان تر توست

مـرغ دلـم پـر زد بـه بـام سـامـرایـت            سر می‌نهد بر تربت صحن و سرایت

ای قـبـلـۀ امـیـد، اشـکـم شد وضـویـم            دارم نـمـاز عـشـق در پـائـیـن پـایـت

شب بود قبله جانمازی سوی او داشت            کعـبه برای دیـدن رویش وضو داشت
رشک ملک بود آن حصیر زیر پایش            هر شب خدا مشـتـاق صوت ربنـایـش

همان کسی که تو را خـانۀ گـدایان بُرد            و یا به قصد جسارت به قعر زندان بُرد

برای این که علوم از تو منـتـشر نشود            مـیـان لـشکـر با آن همه نگـهـبـان بُـرد

صحن و سـرایت بُـوَد کـعـبـۀ اهل ولا            رو بـه تـو آورده‌ام زادۀ خــیــرالـنـسـا
کیـست دهـد آبـرو جز تو به هر بی‌نوا            بــوده‌ایـم از ابـتـدا بـر در بـیـتـت گـدا

سخن از ظلمت و مظلومیت آمد به میان            شهر بـیداد رسـیده‌ست به اوج خـفـقان

از خــداونـد نـبـایـد اثـری بـاشـد اگــر            از دهان « مـتوکل» برسد صـوت اذان

عـلـی الـدوام‌ نمک‌گـیر دست خـوبـانم            چه سِرّی است در این رابطه نمی‌دانم!

سوار کـشـتی‌شان‌ می‌کنند سگ را هم            کنار نوح‌ که هستم چه غـم ز طوفـانم

دارد امـیـد که دردش به مُـداوا نکـشد            با چنین درد غمش کاش به فردا نکشد

زهر خورد و جگرش سوخت لبش را سوزاند            چه کـند از دل اگـر نـالـۀ زهرا نکشد

اگر ز زهـر جفا سوخت نازنین بدنت            شکر خدا که نیـزه نخـوره‌ست بر تنت

ندید پیکـر تو زخـم و، سر بـریده نشد            ز سم اسب نگـشته است پاره پیرهنت

ای مهـر دهـم را به ولایت تو نـشـانه            حجت به خدا نجل عـلـی میـر زمـانه

سلـطان بلافـصل خـلایق به دو عـالم            شمـس ازلـی مـظـهـر خـلاق یـگـانـه

سامرا در هـالـه‌ای از مـاتم است            وَز جدایی نالـد و غَرق غم است
بار رفـتن بـسته چون اِبن الرّضا            قامت دین در فِـراقِ او خَـم است

دلتـنـگـم و غـصـه‌های دیگـر دارم            در سـیـنۀ خود غـمـی مـکرّر دارم

هـر بـار که آمــدم ز جـا بـرخـیـزم            دیـدم کـه نـمـی‌شــود قــدم بــردارم

ضریحِ صحنِ دل ما به نامتان خورده            صدای روضه همیشه به گوشِ جان خورده
اسیرِ دستِ کسی جز شما نخـواهد شد            هرآنکه از سر این سفره آب و نان خورده

درد بسیار است امّا در جگر بسیارتر            حال و روزش می‌شود لحظه به لحظه زارتر

احتضارش، غربتش، دردش غم‌انگیز است، آه            لیک بر پای پسر جان دادنش غمبارتر

هـادیِ ما که لـبـش بـوی هـدایت می‌دهد           هر دَمش در جامعه طعمِ زیارت می‌دهد

هـادیِ ما هر سلامِ عـشقِ او در جامـعه           عاشقان را همچنان درسِ ولایت می‌دهد

نـور حـیّ کـبـریـایـی یا عـلی‌بن جواد            تو ز نسل مصطـفـایی یا علی‌بن جواد

روشنی‌بخش تمام عـالـم هـسـتی تویی            زینت عـرش عـلایی یا عـلی‌بن جواد

کـشـانـدم به بـزم مـحـبت خـدا را            طـلـب کـرده‌ام بــادۀ ســامــرا را

بـنـا شد سـبـوی زیـارت بـنـوشـم            چشیدم دو جـرعه شـراب دعا را

راهـم بـده راهی عـرش اعـظمت باشم            در من بِدَم، خوب است مدیون دمت باشم

از کل قرآن فیض "کلب باسط" کافیست            تـا راه را پـیــدا کـنـم تـا آدمـت بــاشـم

حال و هوای چشم ترت جور دیگری‌ست            ذکر قنوت هر سحرت جور دیگری‌ست

وقتی میان سجـده به مـعـراج می‌پَـری            پِی می برم که جنس پرت جور دیگری‌ست