اشعار

ای مهـر دهـم را به ولایت تو نـشـانه            حجت به خدا نجل عـلـی میـر زمـانه

سلـطان بلافـصل خـلایق به دو عـالم            شمـس ازلـی مـظـهـر خـلاق یـگـانـه

سامرا در هـالـه‌ای از مـاتم است            وَز جدایی نالـد و غَرق غم است
بار رفـتن بـسته چون اِبن الرّضا            قامت دین در فِـراقِ او خَـم است

دلتـنـگـم و غـصـه‌های دیگـر دارم            در سـیـنۀ خود غـمـی مـکرّر دارم

هـر بـار که آمــدم ز جـا بـرخـیـزم            دیـدم کـه نـمـی‌شــود قــدم بــردارم

ضریحِ صحنِ دل ما به نامتان خورده            صدای روضه همیشه به گوشِ جان خورده
اسیرِ دستِ کسی جز شما نخـواهد شد            هرآنکه از سر این سفره آب و نان خورده

درد بسیار است امّا در جگر بسیارتر            حال و روزش می‌شود لحظه به لحظه زارتر

احتضارش، غربتش، دردش غم‌انگیز است، آه            لیک بر پای پسر جان دادنش غمبارتر

هـادیِ ما که لـبـش بـوی هـدایت می‌دهد           هر دَمش در جامعه طعمِ زیارت می‌دهد

هـادیِ ما هر سلامِ عـشقِ او در جامـعه           عاشقان را همچنان درسِ ولایت می‌دهد

نـور حـیّ کـبـریـایـی یا عـلی‌بن جواد            تو ز نسل مصطـفـایی یا علی‌بن جواد

روشنی‌بخش تمام عـالـم هـسـتی تویی            زینت عـرش عـلایی یا عـلی‌بن جواد

کـشـانـدم به بـزم مـحـبت خـدا را            طـلـب کـرده‌ام بــادۀ ســامــرا را

بـنـا شد سـبـوی زیـارت بـنـوشـم            چشیدم دو جـرعه شـراب دعا را

راهـم بـده راهی عـرش اعـظمت باشم            در من بِدَم، خوب است مدیون دمت باشم

از کل قرآن فیض "کلب باسط" کافیست            تـا راه را پـیــدا کـنـم تـا آدمـت بــاشـم

حال و هوای چشم ترت جور دیگری‌ست            ذکر قنوت هر سحرت جور دیگری‌ست

وقتی میان سجـده به مـعـراج می‌پَـری            پِی می برم که جنس پرت جور دیگری‌ست

ذرّه‌ای از خاک پای حضرتش شد آفتاب            ماه از شرم جمالش زد به روی خود نقاب

گل بدون مهر او خار است، اما عکس آن            شک ندارم حُبّ او از خار می‌گیرد گلاب

سینه‌ات از کینۀ زهری کشنده شعله‌ور            از نفس افتادی و کم کم، کمانی شد کمر

سامرا آهی کشید و پیکرت را بوسه زد            مضطر و صاحب عزا شد «جامعه» از این خبر

ای توتیای حور و مَلَک خاک پای تو            ای بهـتر از بهشت برین سامـرای تو

تنهـا نه سامـرا، نه زمین و اهـالی‌اش            هفت آسمـان نـشـسته به زیر لوای تو

زهری که پا گذاشته بر روی هر پرش            بسمل نموده، مثل گـلی کرده پـرپرش

بغضی که روی داغ دلش چنگ می‌کشد            ایـفا نموده روی گـلـو نقـش خـنجـرش

تـاریک بـود دور و بـرت ایـهـا الـنـقی            سـویی نـداشت چـشـم تـرت ایها النـقی

خون می‌گریست بر تو و بر حال و روز تو            چـشـم مـلائـک و پـسـرت ایهـاالـنـقـی

در غربت این شهر چون جانت فدا شد            شـرمـنـدگی از تو نـصیـب سامـرا شد

این خاک اگر تا حال سُرِّ مَنْ رَأیٰ بود            بعـد از عـروجت تا ابد دار الـعـزا شد

میان شهـرِ غـریـبی که آشـنایی نیست            برای ماندنِ مردی غریب، جایی نیست

شـبـیه گـیـسوی بی‌شـانـه در بیـابـانی            گره به کار بیافـتد؛ گره‌گـشایی نیست

در دل نـگـذار این همه داغ عـلنی را            پنهان نکن از ما غم دور از وطنی را

این شعر مرا کـشت، چه بـاید بنـویسم            خـورشـید شب مـکـه و مـاه مدنی را؟

سامرا، امشب مدینه می‌شود مهمان تو            آسـمان‌ها اشک می‌بـارند بر دامـان تو

شمع روشن می‌کند چشم ستاره تا سحر            با گلاب اشک، می‌شوید تن سوزان تو

من آن صیدم كه بین دام این بیگانه افتادم           من آن شمعم كه در این بزم بی‌پروانه افتادم

من آن مرغ گرفتارم بیا مادر تماشا كن           به كنج این قفس پربسته و بی‌دانه افتادم