اشعار

راهـم بـده راهی عـرش اعـظمت باشم            در من بِدَم، خوب است مدیون دمت باشم

از کل قرآن فیض "کلب باسط" کافیست            تـا راه را پـیــدا کـنـم تـا آدمـت بــاشـم

حال و هوای چشم ترت جور دیگری‌ست            ذکر قنوت هر سحرت جور دیگری‌ست

وقتی میان سجـده به مـعـراج می‌پَـری            پِی می برم که جنس پرت جور دیگری‌ست

ذرّه‌ای از خاک پای حضرتش شد آفتاب            ماه از شرم جمالش زد به روی خود نقاب

گل بدون مهر او خار است، اما عکس آن            شک ندارم حُبّ او از خار می‌گیرد گلاب

سینه‌ات از کینۀ زهری کشنده شعله‌ور            از نفس افتادی و کم کم، کمانی شد کمر

سامرا آهی کشید و پیکرت را بوسه زد            مضطر و صاحب عزا شد «جامعه» از این خبر

ای توتیای حور و مَلَک خاک پای تو            ای بهـتر از بهشت برین سامـرای تو

تنهـا نه سامـرا، نه زمین و اهـالی‌اش            هفت آسمـان نـشـسته به زیر لوای تو

زهری که پا گذاشته بر روی هر پرش            بسمل نموده، مثل گـلی کرده پـرپرش

بغضی که روی داغ دلش چنگ می‌کشد            ایـفا نموده روی گـلـو نقـش خـنجـرش

تـاریک بـود دور و بـرت ایـهـا الـنـقی            سـویی نـداشت چـشـم تـرت ایها النـقی

خون می‌گریست بر تو و بر حال و روز تو            چـشـم مـلائـک و پـسـرت ایهـاالـنـقـی

در غربت این شهر چون جانت فدا شد            شـرمـنـدگی از تو نـصیـب سامـرا شد

این خاک اگر تا حال سُرِّ مَنْ رَأیٰ بود            بعـد از عـروجت تا ابد دار الـعـزا شد

میان شهـرِ غـریـبی که آشـنایی نیست            برای ماندنِ مردی غریب، جایی نیست

شـبـیه گـیـسوی بی‌شـانـه در بیـابـانی            گره به کار بیافـتد؛ گره‌گـشایی نیست

در دل نـگـذار این همه داغ عـلنی را            پنهان نکن از ما غم دور از وطنی را

این شعر مرا کـشت، چه بـاید بنـویسم            خـورشـید شب مـکـه و مـاه مدنی را؟

سامرا، امشب مدینه می‌شود مهمان تو            آسـمان‌ها اشک می‌بـارند بر دامـان تو

شمع روشن می‌کند چشم ستاره تا سحر            با گلاب اشک، می‌شوید تن سوزان تو

من آن صیدم كه بین دام این بیگانه افتادم           من آن شمعم كه در این بزم بی‌پروانه افتادم

من آن مرغ گرفتارم بیا مادر تماشا كن           به كنج این قفس پربسته و بی‌دانه افتادم

گریه و شیون ما باطن هرچه شادی‌ست            نوکری کردن ما عـزّت مـادرزادی‌ست
هر دم و بازدمم بر لب مان یا هادی‌ست            لطف و احسان و کرم کار و مرام هادی‌ست

ای نـور حق امـام دهـم مالـک الرّقـاب            شرمنـده پیـش مهـر رخـت نـور آفـتاب

ای یـادگـار نُـه خـلـف خــاتــم الــرُّسُـل            وی جـانـشـین هـشـت وصیِّ ابـوتـراب

زهر، با جانِ تو آمیخت، توانت را کاست            دودِ آه از جگر حضرت زهرا برخاست

بی‌سبب نیست که حال دلتان طوفانی‌ست            ابرِ چشمِ پدر و مـادرتان بـاران زاست

باز هـم عـشقـت مرا یـاد خـدا انداخته            شور شـیـریـنی به ذکـر ربـنّـا انداخته

یَا مَن اَرجُـوهُ لِکُـلّ خَـیر، ما را باز هم            یـاد الـطـاف تو در مـاه خـدا انداخـتـه

غمی محاصره کرده است روح انسان را            بنـاست تا که بگـیـرد از آدمی جان را

دروغ سـرخِ حـسد روی جـامۀ یوسف            گرفته سوی دو تا چشم پیـر کنعـان را

دلم گـرفـته که مـرغ هـوایـتـان باشم            هـــوایـی نَــفَــس ربّــنـایـتــان بـاشـم

اگرچه دورم از آستان تو، ولی خواهم            دوبـاره هـمـدم شـال عـزایـتان باشـم

سر ما محـفلِ سودایِ علی‌النقی است            جانِ ما نـذرِ قـدم‌هایِ عـلی‌النقی است

دلِ ما غـرقِ تـمـنایِ علی‌النـقی است            دین مان چیست تولایِ علی‌النقی است

ای قـبـلـه گـاه اهـل ولا سـامـرای تـو            بـالاتـرین عـبـادت شـیـعـه ولای تــو

هم نـور داده بر هـمه درس هـدایتـت            هم رهنمای ماست سراج الـهـدای تو