اشعار

امشب از آسـمـان چـشمانت            دسته‌دسته سـتـاره می‌چـیـنم

در غــزل‌گــریــۀ زلالـت آه            سـرخی چـارپـاره مـی‌بـیـنم

باقرالعلم! به عـلم تو بشر محتاج است            هفت ذی الحجه برای تو شب معراج است

موسم حج شده، داغت به دل حُجّاج است            حج خودش نیز عزادار امیر الحاج است

ای جـان‌جهـان! امام باقر            ای قـبـلـۀ جـان! امام باقر

ای کهف امان! امـام باقر            ای فـوق بـیـان! امام باقر

بیدار بود و مضطرب در تب دلش خون شد            از خاطراتِ کودکی هرشب دلش خون شد

با یادِ بـابـایِ مریض احـوالِ در خـیمه            در گریه‌هایِ بی‌هوا اغلب دلش خون شد

اگرچه در نظرت آنچه نیست، ظاهر ماست            سیـاه‌جـامـۀ سـوگـت لـباس فاخر ماست

سـلام می‌دهـم و دلخـوشـم که فـرمـودید            هرآن‌که در دل خود یاد ماست، زائر ماست

چـقدر خـاطره از رنج‌های قـافـله داری            گـمـان کـنم که به پایت هنوز آبله داری

اگر به هلهله سر برده‌اند از تو در آن دشت            ولی هنوز صبوری، هنوز حوصله داری

کربلا؛ کرب‌وبلا را با دو چشمم دیده‌ام            ابـتـدا تا انـتـهـا را با دو چـشمـم دیده‌ام

بغض بود و اهل خیمه چشم در چشم رباب            گریه‌های بی‌صدا را با دو چشمم دیده‌ام

چو نـوری هستی و دیدن نداری            بـنـایـی جـز درخـشـیـدن نـداری

مـرامی در نـبـخـشـیـدن؛ نداری            تو در فـقـهـت نـدانـسـتـن نداری

هجـوم مـوج بلا را به چشم خود دیدم            غـروب کـربـبلا را به چشم خود دیدم

به سر زنان پی عمه به روی تل رفتم            ذبـیح دشت مـنـا را به چشم خود دیدم

سوغات ما از کربلا درد و محن بود            پـژمـردگـی لالـه‌هـای در چـمـن بود

من غـصـّه‌دار غـصـّه‌های بی‌قـریـنم            مـن کــربــلا را یــادگــار آخــریـنـم

آن‌که با جهل زمین، پنجه درافکند تویی            بذر صد مزرعه در خاک پراکند تویی

باغبانی که علی‌رغـم سـتـم‌های خـزان            سخت آموخت به هر باغچه لبخند تویی

در بهار زندگی، رنگ خزان را دیده‌ای            هرچه را مقتل روایت کرده آن را دیده‌ای

سوز زهر آتش به جانت زد ولی در کودکی            تشنه‌لب سوزان‌ترین روز جهان را دیده‌ای

گـرچه آتـش به دل شـعـلـه‌ورم افـتاده            شـرر زهـر سـتـم بـر جـگـرم افـتـاده

یادم از کرب وبلا آمد و یک بار دگر            انــقـلابـی بـه دل شـعــلـه‌ورم افــتـاده

با ذکر یا حـسین تو دل دم گرفته است            در عرش سینه خـیمۀ ماتم گرفته است

آتـش به خـون دل زده قـقـنـوس دیده‌ها            از روضه‌هات بال و پر غم گرفته است

گرچه با این دردِ جانکاهش تبسم کرده بود            فاطمه با دیدن او دست و پا گُم کرده بود

زهـرها با هم تفـاوت داشتند اما بگو...            این چه زهری بود که جمسمش تورم کرده بود

از «ندانستن»، از این خسران خجالت می‌کشند            عالمان عمری‌ست از علم تو نعمت می‌برند

حرف‌هایت دُرّ ناب و سیـرهٔ تو معـتـبر            در احادیث تو سبک بندگی شد جلوه‌گر

با ذکر یا حـسین تو دل دم گرفته است            در عرش سینه خـیمۀ ماتم گرفته است

آتش به خـون دل زده قـقـنـوس دیده‌ها            از روضه‌هات بال و پر غم گرفته است

نفس کشیدن من رنگ و بوی غربت داشت            همیشه از غـم بی‌انـتهـا حکـایت داشت

قـد خـمـیـدۀ امروز، ارث دیـروز است            چقدر پیری‌ام از کودکی شکایت داشت

زبانم قاصر است از وصف غم‌هایی که تو دیدی           ندیده هیچ‌کس رنج و ستم‌هایی که تو دیدی

مصائب لحظه لحظه بر صدایت لحنِ ماتم داد           نوای نینوا شد زیر و بم‌هایی که تو دیدی

بغضی که پنجه زد گـلوی اطهـرت را            عـمـری گـرفـتـه بود راه حـنجـرت را

شب تا سحرگه، در دل محراب طاعت            پـاشـیـده بـودی اشـک‌هـای بـاورت را