اشعار

چـشـم پـدر بـه راه بـود، ای پـسـر بـيـا            تا جـان نـرفـتـه از تن او، زودتـر بـيـا

از پـشـت ابـر، ای قـمـر فاطمی درآی‏            تا شب به در رَوَد، چو فروغ سحر بيا

ای عـزیز دل زهـرا پسرم مهدی جان            سوخت از زهر هلاهل جگرم مهدی جان
 دوست دارم که به دامان محبت بنهی            از ره مهر و محبّت تو سرم مهدی جان

شیعه از پـرچم تو حـولۀ احـرام گرفت            "حرم الله" حـریـم حـرمـت نـام گـرفت

قبلۀ قبله تویی، کعبه به تو رو زده است            حجـرالاسـود از ایـوان طلا وام گرفت

گـفـتـنـد از کـرامت تو... مـبـتـلا شدیم            آدم شــدیـم بــا کـرمـت آشــنــا شــدیــم

گـفـتـنـد با کـریـم که دشوار نیست کار            ای دومـیـن امـام حـسـن! مـا گـدا شدیم

لـزره افتـاده به دسـتـم، پـسرم! زود بیا            روشنی بخش دو چشمان ترم، زود بیا

تاکه سیـراب کـنی لعل لب خشک مرا            ای جگـرگوشۀ من! ای پسرم! زود بیا

ای نشسته پای الطاف مدام‌ت خاص و عام             سایۀ لطفـت همیشه بر سر ما مسـتـدام

 لحظه‌ای از ما قنوت مهربانت را مگیر             مُلک هستی از نفس‌های شما دارد دوام

امشب که نرگس‌ها اسیـر دست پائیزند            کوکب به کوکب در عزایت اشک می‌ریزند

بی‌چـشم‌هـایت کوچه‌های سـامرا، حتی            بیش از شبِ زندان هارون خوف‌انگیزند

خورشید سوخت از غم و فردا یتیم شد            چـشم و چـراغِ نـوح و مسیـحا یتیم شد

زهری گرفت، از حسنِ عسکری نفس            صـاحـب عـزایِ روضهٔ بـابـا یتـیم شد

هشت روز است که با درد مدارا دارد            کوهِ صبری که در این بسترِ غم، جا دارد

هشت روز است که از زهر به خود می‌پیچد            هشت روز است که از مرگ تمنا دارد

سوزاند چنان زهر جفا بال و پرش را            انـگـار نـمی‌ديـد دگـر دور و بـرش را

جانش ز عطش سوخت چنان جد غريبش            طوری كه بهم ريخت تمام جگـرش را

نه تنها دوست، دشمن فکر حفظ احترامش بود            کسی که آیۀ تطهیر بخشی از مقامش بود

تمام سهمش از این خاک شد یک‌گوشه از زندان            همان مردی که هرگوشه از این عالم به نامش بود

دل می‌دهـد حواله مرا سوی عسکری            می‌خوانَـدَم به سایۀ گـیـسوی عسکری

می‌خواهد او وضو بنمایم به آب چـشم            صورت نهم به خاک سر کوی عسکری

از جهان، خورشید عالمتاب رفت            رفت و عـالم در دلِ گرداب رفت

گـریـه کـن! که از رکـاب سـامـرا            آن یـگــانـه گـوهـرِ نـایــاب رفـت

من که خونین جگر از زهر جفایم پسرم            لالـه‌ام؛ لالـه و در شـعـله رهـایم پسرم

نفسم سوخته از هُرم عطش مثل حسین            آه کاین شهـر شده کـرب و بلایم پسرم

ای جگرگوشه امان از جگرم مهدی جان            زهر آتش زده پا تا به سرم مهدی جان

لرزه افتاده به جانم، تو بیا راحت جان            ای رخت روشنی چشم ترم مهدی جان

آنـکـه بـر محـضـر شـما نـرسد            مـطـمـئـنـا کـه تـا خــدا نــرسـد

بهتر است اینکه زیر خاک رود            آن سـری کـه بـه سـامـرا نرسد

سلام ای نور، ای محصور، ای دور از رهایی‌ها            غـریب‌بن‌ غـریـبِ وادی نـا‌ آشـنـایـی‌ها

تویی که مرزهای نقشه‌ها را خطّ بُطلانی            سلام ای هستیِ اَعـراب، فخر آریایی‌ها

ای ســراپـا حُـسـن حــیّ ذوالــمــنـن            ســوّمـیـن ابـن الــرّضـا دوّم حـســن

ای هــزاران آفــتــابـت مــشــتـــری            یــا ابــاالـمـهــدی امــام عـســکــری

بـرای مـن شـده زنــدان تـمـامـی دنـیـا            و، جــانــم آمـده بـر، آسـتـانـۀ لـب‌هــا

رسیده دفـتر عـمرم به نـقـطۀ سر خط            که گشته عمر کـمم مثل مـادرم زهـرا

عطر گل حـیدری یا حسن عسکری            وارث پیـغـمـبری یا حـسن عسکری

ای نفـسـت جـانـفـزا در حـرم کـبریا            آیـنـۀ کـوثـری یـا حـسـن عـسـکـری