اشعار

فتاده سخت در بستر، ولی چشمی به در دارد           به چشم نیم‌بازش، چشم بر راه پسر دارد

رسد عطر گُل روی جوادش بر مشام او           دلی از غـنچه بهر دیدن او تنگ‌تر دارد

مهی که در همه عمرش، خدای باور بود            فضای مکتب توحـید، از او منّور بود

کسی که خوانده نبی بضعة النبی او را            گُل هـمیـشه بـهـار بـهـشت کـوثـر بود

انـگـور می‌دهـند که قـربانی‌ات کنند            لازم نکـرده دعوت مهـمانی‌ات کنند

صدها رواق در جگرت زهر باز کرد            می‌خـواسـتـنـد آیـنـه بـنـدانی‌ات کنند

عـرش را منتـظر خویش دگر نگذارم            فرش را خسته و پیـوسته قـدم بردارم
آن چنان قوت زانوی مرا زهر گرفت            که شده روز، چنان شام، به چشم تارم

هم قـضا هم قـدر دعـای شـما            پس رضای خـدا رضای شما
متـن قـرآن هـمـه ثـنـای شـمـا            هر دو عـالـم غـبـار پـای شما

نـامِ شـما دوایِ تـمـامی دردهـاست            دارُالشفایِ کشورِ ما مشهدالرضاست
جانم فـدایِ شاهِ غریبی که آشناست            امضایِ تو مجوّزِ رفتن به کربلاست

ای جگر گوشه احمد جگرت می‌سوزد            یا رضا بال و پرت بال و پرت می‌سوزد

آمـدی آه! عـبـا روی سـر انـداخـتـه‌ای            زهر کاری شده یا اینکه سرت می‌سوزد؟

میان حجره غربت به زیر پر سر داشت           و شوق بال گشودن به سوی دلبر داشت
چنان بنفشه که شبنم به برگ خود دارد           ز سوز زهر عدو دیده‌ای ز خون تر داشت

بی بال و پر افتاده بودی کنج حجره            با چـشم تر افتاده بودی کـنج حجـره

حتی درون سیـنه‌ات انـفـاس؛ دردنـد            غـرق شـرر افتاده بودی کنج حجره

ای ضـامن آهـو؛ هـمۀ بـود و نـبـودم            قربان تو و لطف و عطای تو وجودم
جان می‌دهم آقا! عوضش عشق عطا کن            در معامـله‌ای یک طرفه طالب سودم

ز سـیـنه آه بـرآریـد با همه شـررش            ز دیده اشک ببـاریـد تا رسد اثـرش

امام مفـترض الطاعه بر زمین افتاد            شبیه جدّ غریبش بخاک خورده سرش

تـنـهـا مـیـان خـانه با حـالی خـرابم            خونین جگر از زهر کین در التهابم

دردی تـمام پـیـکـرم در بر گـرفـتـه            می‌پـیچـم و می‌نـالم و در اضطرابم

کار تو همه مهر و وفا بود، رضا جان            پاداش تو، کی زهر جفا بود، رضا جان

آن لحـظه که پـرپـر زدی و آه کـشیدی            معصومه مظلومه، کجا بود رضا جان؟

آقـایـمان آمـد عـبا روی سـرش بود            رنگ کبودی بر تـمام پیکـرش بود

در کـوچه یاد ماجـرای کوچه افـتاد            یا فاطـمه یا فاطـمه ذکـر لـبـش بود

زهـر جـفـا نیـلـی نـموده پـیکـر من            یعـنی رسـیـده لحـظـه‌ها‌ی آخـر من

در بین حجره بر خودم می‌پیچم از درد            این چه بـلایی بـود آمـد بر سـر من

نـالـه و زمـزمـه مـرغ سـحـر مـی‌آیـد            مگر امـروز عـزیـزی ز سفـر می‌آیـد

برو ای باد صبا گو به غـریب الغـربا            تـقـی امـروز بـه دیــدار پــدر مـی‌آیـد

فریاد غربت دارد و چشمش به در بود            در انــتــظــار دیـدن روی پــسـر بـود
آخـر مگـر زهـر عـدو با او چه کـرده            یک دست بر پهلو و دستی بر کمر بود

غرقِ دریای غمم غم مبتلا مثلِ حسین            می‌کِشم خود را به روی خاکها مثلِ حسین
گرچه در طوسم میانِ حجره‌ای در بسته‌ام            باطـناً هـستم مـیانِ کـربـلا مثلِ حـسین

دید چون نیست، به جز غصّه انیس دگرش           زهر یارش شد و بنشست، کنار جگرش
نه به غیر از دل او غمخور او بود کسی           نه به دامان کسی جز به سر خاک، سرش

دوباره پـای من و آسـتـان حضرت تو            سـر ارادت و خـاک سـرای جـنـت تو

و بـاز سـفـره لـطـف تو و عـنـایت تو            کـویـر دسـت من و بارش کـرامت تو