اشعار

ساحتِ عرش، غرق غـم‌ها بود            جـگـری در حـصار سَـم‌ها بود

نـــالـــۀ او بــه آه بـــنـــد شـــده            دادِ انــگــورهـــا بــلــنــد شــده

مدینه! بی تو شب من سحـر نمی‌گردد            شب فـراق، از این تـیـره‌تـر نمی‌گردد

مدینه! شب همه شب با ستاره‌های صبور            بگو که شام غـریـبـان سـحر نمی‌گردد

درون حجـرۀ غـربت، خـدا خدا می‌کرد            کسی که عقدۀ دل را به مرگ وا می‌کرد

شراره را نتـوان با شراره کرد خموش            به غیر زهر، که او را ز غم رها می‌کرد؟!

سـویت نـیـامـدم که بیـایی سه جا فقط            خواهـم شـوم هـمیـشه مـریـد شما فقط

قلبم به عشق هرکس و ناکس نمی‌تـپـد            بـر خــانـوادۀ تـو شـده مــبـتـلا فــقـط

شـکـر خـدا کـه سـائـل ایـن آسـتـانــیـم‌            بـر خـاک افـتـاده، ولـی در آسـمـانـیـم

شـکـر خـدا در سـایـۀ کـهـف امـانـیــم            مـا دوسـتــداران امــام مــهــربــانــیـم

چه کرده زهر که دیگر جگر نمانده برایش            قفس چه کرده به او؟ بال و پر نمانده برایش

عبا کشیده به سر، آرزوی دیگری انگار            به غیرِ دیدن روی پـسر، نـمانده برایش

تا زهر ستم بر دل و جان و جگر افتاد            چون برق جهان‌سوز، به جانش شرر افتاد

چون موج به پهلوی گل فاطمه می‌خورد            دردی که به پهلو و دل و بر کمر افتاد

وقت مرگ است؛ کجایی؟ پسرم! منتظرم            تا در این لحظه بیایی به سرم، منتظرم

زهـر، بـار سفـر آخـرتم را بسته است            تا نگـاه تو شـود هـمـسـفـرم، منـتـظرم

بـاز آتـش بـه دلِ زخـمـیِ دریـا افـتـاد            شعله‌ای سُرخ روی سینۀ صحرا افتاد

ملکـوت است عـزادارِ عـزیـزِ حـیـدر            بـر زمـین بـارِ دگـر قِـبـلـۀ دنـیـا افـتاد

امشب که غـم شـام غـریـبـان تو داریم            چشم کرم از سـفـرۀ احـسـان تو داریم

دل را همه بر پنجـره فـولاد تو بـستیم            نـور بـصر از گـنـبد و ایوان تو داریم

بر سر کشیده است عبا حضرت رضا            بر لب گرفته ذکر و دعا حضرت رضا

آه از جـگـر بـلـند شد و مـرثـیه گرفت            تا سـر کـشـید جـام بـلا حضرت رضا

ای دل سوخـتگـان شمع عزای حرمت            اشک ما وقف تو و کرب‌وبلای حرمت

در هــوای مـحـن‌آلــودۀ غــربـت، آیــد            عطـر گل‌های بهشتی ز فضای حرمت

خورشید گرم چیدن بوسه ز ماه توست            گـلدسـتـه‌ها مـنـادی شوق پگـاه توست

آری شگفت نیست که بی‌سایه می‌روی            خورشید هم ز سایه‌نـشـینان ماه توست

زهر کاری شد و افتاد به جانِ جگرش            آتش انـداخـته بـر دامـنِ عـالـم شررش

یادِ زهرای جوان بود در آن وقـتی که            خورد بر کوچه باریکِ خراسان گذرش

چه غریـبانه غـریب الغـربا را کـشتـند            با دل زار مـعـین الـضـعـفـا را کـشتند

آه ای اهل خراسان همه خون گریه کنید            که ولی نعمت و مهمان شما را کـشتند

گـله‌ای نیست اگـر غـصـۀ بی‌حد داریم            خلوتی هست که در گوشۀ مشهد داریم

ما نرفـتـیم هـنوز از حـرمش دلـتـنگـیم            چـشـم امّـیـد بـه دیــدارِ مـجــدد داریــم

زهر در جانم نشسته چشم‌های تار دارم            مثل مادر بیقرارم؛ دست بر دیوار دارم

من علی موسی‌الرضایم از علی دارم نشانه            در گلویم استخوان؛ در چشم‌هایم خار دارم

شدی به زهـر حرامی دچـار، افتادی            به راه حـجـره به چـشمان تار افتادی

شـبـیـه فـاطـمـه، بی‌اخـتـیـار افـتـادی            نـوشـتـه‌انـد که پـنـجـاه بــار افـتــادی

از تب زهـرِ نـفـس‌گـیر، تنت می‌لرزد            همچـنان مـار گـزیـده، بدنت می‌لـرزد

چه کنم ناله ز دل، وقت تردد نکشی؟!            چه کنم تا که عبا را به سر خود نکشی؟!

گـفتم نمانده است مرا راه پیش و پس            آزاد کن کـبوتر خود را از این قـفـس

بیـمـاری فـراق بـرایـم بـس است بس            لطفی کن ای کریم و به فریاد ما برس