اشعار

ما که آزاده‌تـریـنـیم چـو در بـنـد تـوأیم            مـسـتـمـنـد اثـر گـریـه و لبـخـنـد تـوأیم

صاحب اصلی افـلاک همه خاک توأیم            ما اضافی هـمان آب و گِـل پـاک توأیم

ما عـاشق و دلبـسـته و حـیران شمائیم            تا روز ابـد ریـزه‌خـور خـوان شـمائیم

عـشق است غلامی ز غـلامان شمائیم            در هر دو جهان دست به دامان شمائیم

بخدا سخت‌ترین لحظۀ عمرم این بود            که شبیه دل زینب جگـرم خونین بود

دستِ بسته، دلِ شب، در پیِ استر، گریان            چون اسیریِ حرم، خاطره‌ای غمگین بود

جـانـم به فـدای قـبر خـاکی شما            مائـیـم گـدای قـبـر خـاکـی شـما

ای کاش که یک بارگهی می‌دیدیم            از دور به جای قـبر خاکی شما

پـیـرمـردی به دل شرر داری            کوهی از غصه دور و بر داری
می‌روی دسته بـسته نیمۀ شب            از دل کـوچــه‌هـا گــذر داری

میان سینه‌اش وقتی خدا نور یقین انداخت            علوم مذهب حق را درونِ جانِ دین انداخت

رئیس مذهب ما را به زور از خانه چون ‌بردند            دلـم را یـاد غـم‌های امـام اولین انـداخت

دلت نشسته به خون، غصه بر دلت سربار            گـرفـتـه راه گــلـوت آه سـیـنـۀ تـب‌دار

بـرای غــربـت اولاد فــاطـمــه اصـلا            عجیب نیست که تاریخ می‌شود تکرار

با پیـرمـرد خـسـته که دعـوا نمی‌کـنند            با دسـت بـسـتـه وارد بَـلـوا نـمی‌کـنـند

از پـشت بـام خـانه به خـانه نـمی‌روند            وقتی که نیمه شب شده غوغا نمی‌کنند

مـیان آتـش نـمـرود پیکـرِ تو نسـوخت            شبـیه‌ مـادر مظلـومه‌ات‌ پرِ تو نسوخت

اگـرچه‌ از سر دوشـت ‌کـشیده ‌شد؛ امّا            هـزار شُکـر عـبای مُطهّـرِ تو نسوخت

دوبـاره آسـمان و آتـش و خاکـستر پرها            خـدایا رحـم کـن بر بی‌گـناهی کـبوترها

دوباره پای هیزم واشده در کوچه، یعنی‌که            مدینه جای أمـنی نیست بهر اکـثر درها

صادق ای آئینۀ صدق و صفا، واغربتا            ای غـریب ای کشتۀ زهر جفا وا غربتا
روضه‌های جانگدازت بر دلم آتش زده            ای که دردت بر دل و جان آشنا، واغربتا

سر و پای برهنه می‌برند آن پیر عاشق را            که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را

همان‌هایی که قرآن بر سر نی کرده، می‌بردند            به دستِ بسته، پای نیزه‌ها قرآن ناطق را

الـســلام ای دل و دلـدار ابـاعـبـدالله            شـشـمـیـن سـیـد و سـالار ابـاعـبدالله

هـمه با دیـدن تو یاد حـسین افـتـادند            ای حـسـیـنـیــۀ سـیـّـار ابــاعــبــدالله

حتی قلم ز شرح چنین غصّه قاصر است            قـبـر امام تـولیـتـش دست کافـر است

حـیـن قـدم زدن به امـامـت سـلام کن            کمتر بایست! زائر این خاک عابر است

نیـمه شب شـعـله به مهـمانی در می‌آید            اشـک آتـش به سـر هـیـزم تـر مـی‌آیـد

کـوچـه را دود گـرفت و وسط آتـش ها            پشت در حضرت زهرا به نظر می‌آید

هزار مرتبه شکـر خدا که شیـعه شدیم            به سیـنـه مُـهـر ولای علی نشانه زدیم

غـلام خـانـۀ اولاد مـصـطـفی هـسـتـیم            و دل به ریشۀ خـاکی چـادری بسـتـیم،

قلبم از کـینۀ دشمن چقدر ریخت به هم            تا که زد بر جگرم زهر شرر ریخت به هم

یاد بزمی‌ که بپا کرد در آن شب منصور            از سر شب جگرم تا به سحر ریخت به هم

قسم به غربت خاکی که فوق تفسیر است            هـوای شـعـر برای بـقـیع دلگـیـر است

نفـس کـشـیدن بین غـبارها سخت است            سرودن از حرم بی مزارها سخت است

کوچه‌ها نیمۀ شب سوخـتـنت را دیدند            ریسمان هـا به سراپـای تنت پـیچـیـدند
در و دیـوار به آشـفـتگی‌ات لـرزیـدند            یـادگـاران سـقـیـفـه به غمت خـندیـدند

نور را در کوچۀ ظلمت کشیدن مشکل است            پا برهنه در پی مرکب دویدن مشکل است

آسمان گر بر زمین افتد، قیامت میشود            آسمانی را به روی خاک دیدن مشکل است