اشعار

بر جـبـین آسـمـان، آثـار غـم شد آشکار            اشـک می‌ریـزند نـم‌نـم ابرهای داغـدار

در مـیان سنـگ‌ها، آئـیـنـه‌ای تـنهـا شده            روضۀ تنهایی‌اش هر گوشه‌ای برپا شده

هرچـند دسـتـپـاچـه شـده در بـرابرت            دریا رسانده است خودش را به محضرت

تا اینکـه رود رود بـیـاشـامـد از لـبت            قـدری وسـیـع‌تـر بـشود پـای مـنـبرت

دشمن کشیده است اگر آتش به خانه‌اش            صد شکر کس نسوخته در آشیانه‌اش

می‌شد جسارتی هم اگر بین کـوچه‌ها            دیگر کسی نگـفته که با تازیانه‌اش...

شکوه‌ها می‌کنم از چشم تری بسته شده            مـانـده‌ام اوّل راه و گـذری بـسـته شده
زلف من با غم یارم سحری بسته شده            آمدم گـریه‌کـنان پـشت دری بسته شده

نیـمـه‌شـب بـود و عـاشـقی بـیدار            مست حق بود و راحت از اغیار

نیـمه‌شب بود و وقـت راز و نیاز            بـیـن سـجــاده بـود، بـیـن نــمــاز

قـسم به نور؛ به اشراق تو به دیدن تو            که صبح صادق دنیاست چشم روشن تو

کـدام رایـحـۀ سـبـز از بهـار تو نیست            بگو کجاست شـبیه بهـشت گـلـشن تو؟

آنکه حکمت به لب او جریان داشت که بود            آنکه علم از نفس او فوران داشت که بود

آنکه اندیشه از او شیرۀ جان داشت که بود            آنکه ایمان به وجودش ضربان داشت که بود

گوشه‌ای از حرای حجرۀ خویش            نیمه‌شب‌ها، خدا خدا می‌کرد

طبق رسمی که ارث مادر بود            مـردم شـهر را دعا می‌کرد

بیاموزند تا در مکتبت، مردم صداقت را            به نام تو سند کردند شش دانگ ولایت را

تورا از شش جهت خواندند مولای ششم چونکه            به دست خویشتن داری زمام کلّ خلقت را

خونین‌دلی که با تو ستمگر به سر بَرَد            سر می‌برد، ولیک به خـونِ‌جگـر برد

آنجا که هیچ لب به حمایت نگشت باز            مــظـلـوم، داوری بـه بـرِ دادگــر بـرد

ما بی‌وجـود لـطف تو مـذهـب نداشـتیم            در دین و علم، این همه منصب نداشتیم

نـورت اگر نـبود به جـز شب نداشـتـیم            ذکر حـسـین جان به روی لب نداشـتیم

آن طـایـر بـهـشـتـی، تـنهـا در آشـیـانه            چون شمع در دل شب، می‌سوخت عاشقانه

سوزش شرار سـینه، ذکـرش ترانۀ دل            آهش به اوج افلاک، اشکش به رُخ روانه

او آفـتـاب روشن و صـادق بود            گِردش پر از ستـارۀ عاشق بود

نبض ستارگـان همه در دستـش            افلاک عـلـم، واله و سرمسـتـش

بگـو برای من ای شـعـر از زمانهٔ او            کـدام بـیت مـرا مـی‌بـرد بـه خـانـهٔ او

شبی دلم به هـوای زیـارت آمده است            مگر قـرار بـگـیـرد در آسـتـانـهٔ او...

با جعـفـر صادق به روایات رسیدیم            با لـطـف روایـات به آیـات رسـیدیم

عبد تو شدیم و سر سجّاده که رفـتیم            دیدیم به مجـمـوع عـبـادات رسـیدیم

ای که مدیون تو تا روز جزا ایمان ما            جان ما قربان تو ای نوح کشتی‌بان ما

از اضافات گلت ما عاشقان را خلق کرد            داد با امضای تو یک عمر آب و نان ما

بُـردنـد اگر هجـوم به بـیت مـطهـّرش            در پشت در نبود گـرانـمایه هـمسرش

شد بسته گرچه به ریسمان دو دست او            بر سر نـبـود تـیـغ عـدوی ستـمگـرش

نشسته بر لب ساحل، شکسته‌زورقِ عاشق            که‌راست زهرۀ دریا؟ کجاست باد موافق؟

به موجِ اشک، کِی آخر توان به اوج رسیدن؟            کجا حریفِ تو باشد دلِ شکـسـتۀ قایق؟

ریزد سرشکِ زهرا، از دیده چون ستاره            داغ امـام صـادق، زد بر دلش شـراره

با چشم دل نظر کن، یک لحظه در مدینه            بر تربتش که دارد، بر غربتـش اشاره

کاش من هم به لطف مذهب نور            تـا مــقــام حــضــور مـی‌رفــتــم

کـاش مــانـنـد یــار صــادقــتــان            بـی‌امــان در تــنــور مـی‌رفــتــم