اشعار

شرمنـده‌اَم ز چـشمِ تـرِ تو، حلال کن            امـروز می‌روم ز بـرِ تو، حـلال کن

این چند روزه خیلی اذیت شدی علی            زهرا شده‌ست دردسرِ تو، حلال کن

امید جان خـسته‌ام! از بر من سفر مکن            بمان به پیش من، مرو، مرا تو خونجگر مکن

بی‌تو غریب و بی‌کسم، مرو مرو هم‌نفسم            آتـش سـیـنۀ مـرا، بـیا و شـعـله‌ور مکن

عمری‌ست دل به چشم تو بستم نگاه کن            زهـرای من! عـلی تو هستم نگاه کن

ای دل بـریـده! تا نـبـریـدم بـلـنـد شـو            ای پـرشکـسته! تا نـشکـستم نگاه کن

«عشق، سوزان است بسم الله رحمن الرحیم            هر که خواهان است بسم الله رحمن الرحیم»

کـشتی‌ام بی‌نـاخدا دارد به دریا می‌رود            وقت طوفان است بسم الله رحمن الرحیم

عـطـر تن پـیـمـبـر از این خانه می‌رود            بال مـلـک معـطـر از این خانه می‌رود

از اینکه مهـر مـادر من آب بـوده است            هر چشمی آمده، تَر از این خانه می‌رود

دلم می‌خواست با من تا قیامت هم‌نشین باشی            در این نُه سالِ شیرین، ساکن خُلد برین باشی

خدا ما را به عقد هم درآورد و پدر می‌گفت            برایت بهترین باشم؛ برایم بهترین باشی

گل‌های عـالـم را معـطـر کـرده بویت            ای آن که می‌گردد زمین در جستجویت

یادش به‌خیر آن روزها ریحان به ریحان            می‌چید پیغمبر بهشت از رنگ و بویت

با عنایت به درخواست های تعدادی از کاربران عزیز؛ در پاسخ به این اوامر و همچنین جهت تسهیل بهتر برای کاربران؛ کانال سایت در ایتا ایجاد گردید، دوستانی که تمایل دارند عضو کانال باشند در همین جا کلیک نموده و یا از طریق لینک زیر وارد کانال شده و عضو شوند

لطفا با نشر و تبلیغ لینک این کانال؛ شما نیز در این خدمت به آستان اهل بیت سهیم باشد

    https://eitaa.com/astanevesal

آهـسـتـه می‌بنـدم دو چـشـمان ترم را            از روی بستـر بر نـمی‌دارم سـرم را

تا آن كـه پرپر گـشـتنـم را كس نبينـد            بـيــرون فـرسـتـادم گُـلان پـرپـرم را

اسـمـاء بـریـز آب روان بر شـهـیـده‌ام            بـر روی یـاس پـرپـر قـامت خـمیده‌ام
بر روی زخم‌های جسارت که تا به حال            از مهر و لطف فـاطـمه هرگز ندیده‌ام

این ذکر کوثر است، علی جان حلال کن            ساعاتِ آخر است، علی جان حلال کن

بگـذار کـولـه‌بارِ غمت را به دوشِ من            بسپار حرفِ غربت خود را به گوشِ من

گویم به چشم خونبار، زهرا خدانگهدار            رفتی ولی به اجبار، زهـرا خدانگهدار

جان بر کف ولایت، ای مادر شجاعت            مقـتـول راه ایـثـار، زهـرا خدانگـهـدار

چاره‌ای بر این غم سربار کن بعداً برو           یک دعا در این شب دشوار کن بعداً برو

تو که روی حرف من حرفی نداری فاطمه           راه مرگم را خودت هموار کن بعداً برو

ای کفن پیچیده‌ برخیز و ببین احوالِ من           عنقریباّ دق کنم رحمی نما بر حالِ من

کودکـانت را بغل کن تا نیافـتـادند ز پا           باز هم سوسو بزن ای کوکبِ اقبالِ من

آنشب که شب از صبح محشر تیره‌تر بود            آنشب که از آن مرغ شب هم بی‌خبر بود

آنشب که خون از دیدۀ مهتاب می‌ریخت            اسـما برای غـسل زهـرا آب می‌ریخت

ای قـرار خانۀ من پیش طفـلانت بمان            گر روی ای فاطمه گردد بهار من خزان

مجتبی چه دیده در کوچه که‌او چندین شب است            زانوی غم در بغل بگرفته بی‌تاب و توان

دیگر بعـید است این نـفـس بـالا بیاید            بـایـد بـرای یــاری‌اش اســمـا بـیــایـد

شب بود و باران بود و آب از چاه برداشت            تـا کـه بـرای شــسـتـن دریــا بـیــایـد

شـبـیه بـارش بـاران بی‌امـان در شب            چکید اشک ز چشمان کودکان در شب

خدا دوباره به تـشـیـیع جـسم ممـتحنه            گـرفـت از اسـدالله امـتـحـان در شـب

شب تا به صبح غسل تنم وقت می‌برد            آمـاده کـردن کــفــنــم وقـت مـی‌بــرد

مــانــنــد دردهـای دل تــو شــمــردن            گـل‌های سـرخ پـیـرهـنم وقت می‌بـرد

ای فـدایـت هــمـۀ دار و نــدارم زهــرا            بنگـر نیست کسی جز تو کـنارم زهـرا

رفت پیغمبر و از صحبت او غفلت شد            از قضا سهم علی بی‌کسی و غربت شد