اشعار

از لشـکـر کـوفـه ایـن خـبـر می‌آیـد            زخم است و دوباره بر جگر می‌آید

این‌بار هدف کیست؟ پدر یا که پسر؟            تیر است و به قـصد سه نفر می‌آید!

از تـــمــام لالـــه‌هـــای کـــاروان            غـنچـه‌ای لب‌تـشنه ماند و باغـبان

غنچه‌ای که برگ او خشکـیده بود            نسخـه‌اش را تشنگی پـیچـیـده بود

این نی‌نوای روضه‌به‌لب، این صدای کیست؟            این تکّه‌های کـرب‌و‌بلا ردّ پای کیست؟

این چـادرِ کـبـود، که بی‌سـایه و عـمود            آتش به آسمان زده، ماتـم‌سرای کیست؟

قلب سنگ از اشک خـیـمه آب شد            تـیــر سـمـت آسـمـان پـرتــاب شـد

در حرم می‌گـفت چـشـمی اشکـبار            رحم کن ای تیر! بر این شیرخوار

مظلـوم‌ترین، تـشنـه‌تـرین طفل شهیدی            در خـون خـودت مثل علمدار تـپـیـدی

می‌خـواسـتـی آرام بـخـوابی گل مـادر            با قـهـقـهـۀ حـرمـلـه از خـواب پریدی

آب آوَرد از فراتِ اشک، سقایی که نیست            زنده ماندم باز، با هوی مسیحایی که نیست

باز هـم پـیـراهـنِ دامـادی‌اش را دوخـتم            دل‌خوشم هر روز با رؤیای فردایی که نیست

در گلوی تشنه‌اش وقتی عطش جان می‌گرفت            رود از شرمنـدگی راه بیـابان می‌گرفت

او خـودش باب الحـوائج بود مانند عمو            لب اگر آن‌روز تَر می‌کرد، باران می‌گرفت

رباب بود و غمی که سرش خراب شده            صدای گـریـۀ اصغـر غـم ربـاب شده

خراب کودک او عالم است و یک‌ لحظه            رباب خـیر ندید از همین خـراب شده

این کوفـیان تـصمیم با تـزویر می‌گیرند            شیرخوار را از شیر، با یک تیر می‌گیرند

شش ماهه را با یک سر از پوست آویزان            در بُهت چشم مادرش از شیر می‌گیرند

"نجابت" را نماد و آیت و مظهر علی اصغر            "اجابت" را دلیل و معنی و مصدر علی اصغر

"اجابت" می‌شود نزدیک؛ در مجلس شود وقتی            که موضوع توسل، آخر منبر علی اصغر

آی بی‌ابر آسمان! باغ پیـمبر تشنه است            خـیـمه‌گـاه سادۀ اولاد حـیدر تشنه است

آب شو از شرم و بر سر خاک کن، آه ای فرات!            هستی و ذریۀ سـاقـی کـوثـر تشنه است

چنان که می‌برد عطش، ز طفل تشنه تاب را            ندیدن ضریح تو ز من گرفته خواب را

نمی‌رسد شـمیم تو به دشـمنت وگرنه او            به کعبه پیش عطر تو، نمی‌زند گلاب را

لخـتـی بـیـا به سـایهٔ این نخـل‌ها رباب!            سخت است بی‌قرار نشـستن در آفتاب!

این گریه‌های بی‌حدِ كودک برای چیست؟            این گریه‌ها، ز جنس تقاضای آب نیست!

وقتی به‌هم لب‌های طفل محتضر می‌خورد            بر قلب مادر تیر نه، که نیشتر می‌خورد

در روضـه‌هـایش آمده مثل عـلـی اکـبر            او آب از تـسنـیم لب‌های پدر می‌خورد

بارانِ داغ روی سرش، بی‌امـان گرفت            بادی وزیـد، بـاغ گـل از باغـبان گرفت

یک نـیم روز نصفِ قـبـیـله شـهـیـد شد            پیر و جوان و مرد و زن از کاروان گرفت

گریه بر جان دادنش افلاک کرد            خون زیر حنجرش را پاک کرد
کـند با شـمـشـیر قـبـر کـوچکی            از لحد کوچکترش را خاک کرد

آن خیمه‌ که بهشت دخیل است بر درش            آتــش گـرفـت چـون جـگــرِ آب‌آورش

از خـیـمه‌هـا هـنوز به عـبـاس می‌رسد            آهِ ربـاب و گـریـۀ نـوزاد مـضـطـرش

فضای خیمه برای تجلی‌اش تنگ است            علی کسی‌ست که با کفر بر سر جنگ است

شـبـیه کـودکـیِ حـیـدر است و از اول،            صدای گریۀ او با رجز هماهنگ است

حسینی زاده هستی، شیوۀ اعجاز میدانی            بگو با حنجرت قدری به ما اسرار پنهانی

گلویت راه شیری و سه جرعه تیر قادر نیست            که روی کهکشان را خط بیندازد به‌آسانی

آن کودکی که در دلِ میدان اَمان نداشت            تابِ گـلـوی خُشکِ وِرا آسمان نداشت

می‌خواست یک‌کلام بگوید که "تشنه‌ام"            اما هِزار حِیف که طفـلی زَبان نداشت