اشعار

به هـرکه می‌نگـری ذکـر ربّـنا دارد            در ایـن حـریـم وفـا، یـا الـهـنـا دارد

قنوت عشق دراین جا چقدر دیدنی است            در این محیط، نفس عـطر ربّنا دارد

دسـتِ گـدا دراز به سـوی کـریم هست            لطفِ کـریـم، شـاملِ ما از قـدیـم هست

ما را گِدا نوشت و خودش سُفره پهن کرد            دیدیم هَر سَحر که سویش آمدیم، هست

ما زائـران صحـن تو هـستـیـم از قـدیم            همسایگـان شـهـر تو، یا سـیـدالـکـریـم

مِهرت به جان مردم این مُلک، جا گرفت            با تو رواست، وادی ری را طلا گرفت

ای مـأمـن اهـالی ری سـایـه‌سار تو            بوی حـسـیـن می‌شـنوم از مـزار تو

کوهی و همجواریِ تو رشک آبشار            تهران چه سربلند شده در جـوار تو

کسی که راه به باغ تو چون نسیم گرفته‌ست            صراط را ز همین راه مستقیم گرفته‌ست

تو از عـشیرهٔ عـشقی، تو از قـبیـلهٔ قـبله            که عطر، مرقدت از جنّة ‌النعیم گرفته‌ست

تا که پایم به این حـرم وا شد            غصه از روی سیـنه‌ام پا شد

درد بـی دردی‌ام مــداوا شــد            طبع خـشکـیـده‌ام شکـوفـا شد

می‌تپد هر لحظه قلبم در هوایِ شهرری            زائرم! عمریست هستم آشنایِ شهرری

حاجتم را بی‌برو برگرد می‌گیرم سریع            از دو دست حضرت مشکل‌گشایِ شهرری

در کنارت می‌شود احساس بوی کربلا            در تو پنهان ست آن سرّ مگـوی کربلا

هر کسی پابوسی‌ت آمد به تهران، باطناً            راه خود را کج نموده او به سوی کربلا

عـبـدالـعـظـیم ‌مـثـل کـریم مـدینه‌ای            تـو وارث‌ کـریـم عـظـیـم مـدیـنه‌ای

طـوبـای ‌قـد کـشـیده ‌نـسـیم ‌مدینه‌ای            تو دلـگـشای شـهـر قـدیـم مـدیـنه‌ای

شامل حالم شد امشب دعوتِ عبدالعظیم            یک سلام ِ بی‌ریا بر ساحتِ عبدالعظیم

در حریمش مهربانی و کرَم حس می‌شود            از حسن نشأت گرفته رأفتِ عبدالعظیم

ای آفـتاب فـاطـمه، در شهـر ری مقیم            ری طور اهل دل، تو در آن موسی کلیم

صحنت مطاف جان، حرمت جنّة النّعیم            عـبد عـظـیـم خـالـق بـخـشـنـدۀ عـظـیم

نـام گـرامـی‌اش اگـر عـبـدالـعـظـیم بود            عـبـد خـدای بود و مقـامـش عـظیم بود

گر از کرامـتش همه کس فیض می‌برد            از نـسـل خـانـدان امــامـی کـریــم بـود

از بس که چون آبا و اجدادت کریمی            در کشورم معـروف به عبدالعـظیـمی

تهـران کـنـار تـو صـفـایی تـازه دارد            شکـر خـدا که در دل ایـران مـقـیـمی

اینجاست خاک ری وَ ملقب به کربلاست            خیلی گران تمام شده، مُلک خون بهاست

هر گـوشه زین دیار اگر هیأتی بـپاست            پشت قـباله و سنـدش یک سـر جـداست

گاهی مسیر عشق طولانی و باریک است            این راه، پر پیچ و خم است و غرق تشکیک است

دنیای شهر من اگرچه گاه تاریک است            احساس من این است که خورشید نزدیک است

اینجا دیار و مرقـد مـَردی کـریم است            اینجا مـزار حـضرت عبدالعـظیم است

این «آستان» از بسكه والا و رفیع است            هم کـربـلای عاشـقان و هم بقـیع است

هر کجا که ذکر خیرت هست و از تو یادی است            می‌نشینم با ادب! این عادتِ اجدادی است

خسته از کنج قفس پر می‌کشم تا شهرری            سخت ویران و خرابم؛ حاجتم آبادی است

سالـیانی‌ست که بر قـبـلۀ ری رو کردم            دست من نیست، به احسان شما خو کردم

هر سلامی به تو دادیم، حسن داده جواب            بی‌سبب نیست که در صحن تو هوهو کردم

ای دلـنـواز، دلـبـرم ای سـیـدالـکـریـم            مسکـین لطف این درم ای سیدالکریم
در سر خیال روی تو آب است و دانه‌ام            بر بـام تو کـبـوتـرم ای سـیـدالـکـریـم

ای آنـکه زیـبـاتـر ز پـرواز نـسـیـمی            با خاکِ زیرِ پای خود هستی صمیـمی

مثل حـسن تـفـسیر ذکرِ «یـا کـریمی»            مشهور در عالم به شاه عـبدالعـظیمی