اشعار

اینجا دیار و مرقـد مـَردی کـریم است            اینجا مـزار حـضرت عبدالعـظیم است

این «آستان» از بسكه والا و رفیع است            هم کـربـلای عاشـقان و هم بقـیع است

هر کجا که ذکر خیرت هست و از تو یادی است            می‌نشینم با ادب! این عادتِ اجدادی است

خسته از کنج قفس پر می‌کشم تا شهرری            سخت ویران و خرابم؛ حاجتم آبادی است

سالـیانی‌ست که بر قـبـلۀ ری رو کردم            دست من نیست، به احسان شما خو کردم

هر سلامی به تو دادیم، حسن داده جواب            بی‌سبب نیست که در صحن تو هوهو کردم

ای دلـنـواز، دلـبـرم ای سـیـدالـکـریـم            مسکـین لطف این درم ای سیدالکریم
در سر خیال روی تو آب است و دانه‌ام            بر بـام تو کـبـوتـرم ای سـیـدالـکـریـم

ای آنـکه زیـبـاتـر ز پـرواز نـسـیـمی            با خاکِ زیرِ پای خود هستی صمیـمی

مثل حـسن تـفـسیر ذکرِ «یـا کـریمی»            مشهور در عالم به شاه عـبدالعـظیمی

از فیض این حرم چقدر با صفاست ری            سـر مـنـشـأ تـلألـؤ نـور خـداسـت ری
فرموده‌اند شعـبه‌ای از کـربلاست ری            اصلا بگـو نگـین سلـیـمان ماست ری

آمـده عـشـق را کـند اثـبـات            مـردی از خـانـوادۀ سـادات

حسنی زاده‌ای جـلـیل القـدر            سـاقیِ بـاده‌ای جلـیل الـقـدر

تو که از نسل کـریـمانی و آقا هستی            حـسنی گـشتـه تـرین سیـد دنـیا هستی

آن ضریحی که ندارد به شما بخشیده            تو حرم دار حسن، زاده زهرا هستی

کریم هستی و حاجات دل روا کردی            طبـیب هـستی و درد مرا دوا کردی

میان چشم شما معجزه فـراوان است            مس وجود مرا سر به سر طلا کردی

آمـده عـشـق را کـنـد اثـبـات            مـردی از خـانــوادۀ سـادات

حـسنـی زاده ای جلیل الـقدر            ساقـیِ بـاده ای جـلیـل الـقـدر

ای اهل نظر کعبۀ اهل نظر این جاست           زیرا حرم زادۀ خـیـرالبـشر این جاست

خـورشـیـد ولایـت گـهـر بـحـر هـدایـت           طوبای بهشت علوی را ثمر این جاست

ای به شهر ری مزارت رشک جنات النعیم           آیت عظمای حق نجل الحسن عبدالعظیم

آفـتـاب فـاطـمـه چشم و چـراغ اهل بیت           منشأ فضل و کرامت صاحب لطف عمیم

شـعـر مـن ای آســمـانـی حـال مـن            ای سکوت و شور و قیل و قال من

خسته منـشین در حـریـم وصل یار            نـشـئـه ای از جـام مـشـتـاقـی بـیـار

عـبــد خــدا و مــرد خــدا سیدالــکریم            مِـنّــا به نــزد آل عــبــا سـیــدالکــریم

در وصف دوست،حضرت هادی به غمزه گفت:           هستــی بحـق تو دوست ما سیدالکریم

مشهد نشد، قم هم نشد، قسمت شد اینجا            امشب هرآنکس آمده، دعوت شد اینجا

سیـد شدی، آقــا شدی، من هم گــدایت            بر ما ز پــا افـتــادگان نعمت شد اینجا

آن کس که راه پـوی حــریـم کـریم شد           از جان غـلام حضرت عبـدالعظیم شد

دارای حرمت است به چـشم جهـانـیان           آن کس که زائـر حــرم این کـریـم شد

به دیــوار و در این بیت تـوحید           فروغ عترت و قرآن توان دید

بــود این بــارگــاه روح پــرور           حــریــم یک تن از آل پـیـمـبـر

این جاست خاک ری وَ ملقب به کربلاست         خیلی گران تمام شده، مُلک خون بهاست

هر گوشه زین دیار اگر هیئتی به پاست         پشت قبـاله و سندش یک سـر جداست

از بوستان فاطمه، عطر و شمیم داشـت            با دوستـان فـاطـمه، لطف عمـیـم داشت

خواندند اهـل معرفت او را "نگین ری"            با آن که نام و شهرت "عبدالعظیم" داشت

ای بلــنـدای عشق قامــت تــو            ای ســلام خـدا به ســاحت تـو

خـاک بوس سیـادت تـو زمین            جایگاهت ولی به عرش برین