اشعار

با تـیـغ اشـک بر همه می‌تـازم ای پدر            من با غـم تـو هـیچ نـمی‌سـازم ای پـدر

این مدتی که مـانـده به پـایـان عمر من            باید به گـریـه بـر تـو بـپـردازم ای پدر

در پِی‌ات چهل منزل، سخت جستجو کردم            از قـفـایِ هر نـیـزه با تو گـفـتگو کردم

سایـه‌ات ز روی نِی، بوده بر سرم بابا            هر کسی یتیمم گفت، سوی نیزه رو کردم

تو هستی باغبان و من گل نیلـوفرم بابا            هنوزم تو پدر جان‌ منی، من دخترم بابا

طَبَق "بیت" و سر تو "کعبه" و من گرم اعمالم            نشسته من طوافم را به جا می‌آورم بابا

آسـمـانت سـرخ امـا آسـمـان من کـبـود            بـعـد تو بـابـای خـوبـم آسمان آبی نبود

من تو را می‌خواستم دیدم تو با سر آمدی            آمدی جانم به قربانت ولی دیگر چه سود

چنان از غـم دوری افـسـرده بودم            که از داغِ تو سخت پـژمرده بودم

سپـر گر نـمی‌کرد عمه خودش را            همان عـصر روز دهم مُرده بودم

آمدی در جمع ما، ویرانه بوی گل گرفت            آمدی بام و در این خانه بوی گل گرفت

آن شب قدری که شمع جمع مشتاقان شدی            تا سحر خاکستر پروانه بوی گل گرفت

هـرگـز نـمـی‌روم پـی دلــدار دیـگـری            خار است در کـنار تو هر یار دیگری

چون مصطفی که بر سر زانو تو را نشاند            بـر زانـویت مرا بـنـشـان بـار دیگـری

بی‌تو پنهان کردن بغض گلو مشکل شده           زندگی دور از تو و دور از عمو مشکل شده

گریه کردم! آمدی با «سر» خدایا حاجتم           شد برآورده، اگر چه آرزو مشکل شده

بهشت نوری و سرشار از ریاحینی            نسیـم عـطر دل‌انگـیز عود سیـمینی

به لفـظ سادهٔ عـامی تو شـاه‌بـانـویی            به لفظ غامض عرفان مُنیَ‌المُحبیّنی

نـويد وصل پـدر را به كاروان می‌داد            به مـاه، ماهِ سـر نـيزه را نشان می‌داد

رقــيــه تـولـيت آسـتـانِ رأسِ شـريـف            به مـاه، اذن زيارت در آسـمان می‌داد

ریحـانـه‌ای که غـنچۀ نشکـفته پرپری            یــاس بـهـشـتـی چـمـنـسـتـان کـوثـری

وقـتی که راه می‌روی انـگـار فـاطـمه            وقتی که حرف می‌زنی انگار حیدری

دخترت امشب از این ویرانه راحت می‌شود            آه دور عـمه جـانم باز خـلـوت می‌شود

میزبان دختر، پدر هم با سر آمد سر زده            بهتر از این هم مگر اصلا ضیافت می‌شود

از حرم رفتی و آتش زده شد بال و پرم           بعد تو ریخـته شد خاک یتـیمی به سرم

چه فـراقی و چه داغی که ندیده چـشمم           در همین فـاصله از زندگی مخـتـصرم

ای سر در خون خضاب ای لالۀ خوشبوی من           لطفاً از پیشم نرو امشب بمان پهلوی من

زانوانت را نیاوردی سرم بی‌بالش است           لا اقل بگذار امشب سر روی زانوی من

بی‌تـو بی‌تـابم و بیـمـار! کجایی بابا؟!            خـسـته‌ام از تبِ بسـیار! کجایی بابا؟!

آب می‌خواستم اما چه لگـدها خوردم            شدم از غـصه گـرفتار! کجایی بابا؟!

این صحنه‌ها را پیش از این یکبار دیدم            من هر چه می‌بینم به خواب انگار دیدم

شکر خدا اکـنون درون تـشت هـستی            بر روی نی بودی تو را هر بار دیدم

دلم می‌خواست معـراجت ببـیـنم            چه معراجی عجب رنگین کمانی

نرو دیگر! تو رفتی سنگ خوردم            بـیـا قـولـی بـده دیـگـر بـمــانـی

دارم به لب ثـنای شـما تا که جان بود            مـدح شـما کـنـم به خـدا تـا تـوان بـود
ای مـنـتـهـای آرزوی عـارفـان شـمـا            رسمت بپاست تا که بپا این جهان بود

بر روی نیزه نشـسـتی پا به پایت آمدم            دخترت را می‌زدند و در هـوایت آمدم

گاه از پیشِ دو چشمانم چرا گم می‌شدی؟            گـاه در بـازارهـا پـشـتِ صـدایت آمدم

ای دخـتـر سه سـالۀ من، نـازنـین من            ای یـادگـار سـوخـتـۀ سـرزمـیـن مـن

دستی نـبـود تا که نـوازش کـنم تو را            وقتی که در خرابه شدی هم نشین من