اشعار

در جمع زن‌های پیمبر برترست این زن            تنهای تنها مصطفی را همسرست این زن

حیدر به شمشیرش نبی را یاوری کرده            با ثروت خود ذوالفقاری دیگرست این زن

نامش برای حلـقـۀ خـاتم نگـین است            آن شیـرزن که بانی بنـیان دین است

نازل شده «کوثر» میان رحل دستش            دامـان او «اُم‌ِّ ابـیـهـا» آفــریـن اسـت

بــالاتـر از بـالایـی و بـالانـشـیـنـی            هرچند با ما خـاکـیان روی زمـینی

شایـسـتۀ وصـف زبـان کـردگـاری            نه درخور توصیف‌های این چنـینی

حسود حُسن تو برگ گل است، شبنم هم            اسیر عـصمت تو آسـیه‌ست، مـریم هم

زِ هر دمت همه سر می‌رود عصارهٔ وحی            که با رسول خـدا همسری و هـمدم هم

چشم حسودان کور‌ باد و گوش شیطان کر            تنها تو اُم الـمـؤمـنـیـنی نزد ما، مـادر

بستی دهان هرزۀ یک مشت جاهل را            آن‌ها که می‌گفتند به خَتم الرُسُل: اَبـتَر

کسی که قلب او سرشار از نور یقین باشد            فـقـط او در کنار رحـمـة للعـالمین باشد

چه باک از این که زن‌های عرب او را نمی‌خواهند            خدا می‌خواست با پیغمبر خود همنشین باشد

دلش را برده‌ای، هر وقت صحبت کرده‌ای بانو!            محمد را، چنین غرقِ محبت کرده‌ای بانو!

تو پیش از وحی، ایمان داشتی، اعجاز عشق این‌ است            به قلبت اقتدا، پیش از نبوت کرده‌ای بانو!

چه فرقی میکند در عرش یا روی زمین هستی           تو هر جایی که‌ باشی با خدایت همنشین هستی

چه‌جای بُهت وقتی‌که شکوه بی‌نظیرت را           نمی‌فهمند خاکی‌ها ز بس بالانشین هستی

او مادر زهراست، پس طُهر طهوراست            او تـرجـمـان نـور، بـین اهل معـناست

سـوغـاتی مـعـراج سـهـم دامـن اوست            آغـوش او گـهـوارۀ عـرش مـعـلاسـت

بزرگِ مادران، مادربزرگِ نسلِ زهرا تو            و اُمُّ الـمـؤمـنـینِ واقـعیِ هر دو دنـیا تو

تمام شیرمـردانِ جهان قـربان این رتـبه            نخستین زن که ایمان بر نَبی آورد تنها تو

در روزگـارانِ غـریـبی، آشـنـا بودى            تنها تو با قـرآنِ نـاطـق هم‌صدا بودی

هر شب كنارِ خانه با یعقوب چشمانت            چـشم انتـظـار یوسف غار حرا بودی

امشب فـضایِ دل مـلال‌انـگـيز باشـد            پـيـمـانـۀ جـانـم ز غـم لـبـريـز بـاشـد

گر آسـمـان از دودِ آهـم تـيـره گرديد            غم آمد و بر جسم و جانم چيره گرديد

برایت سهمی از اسلام با حیدر برابر بود           چنان‌که ثروت تو هم‌ترازِ تیغِ حیدر بود

به ایثارت گواهی می‌دهد شعبِ أبی‌طالب           همین از خود گذشتن‌های تو خود فتح خیبر بود

آورده‌ام امـشـب غـم پـنـهـانی خـود را            بر شـانـه شب قـدرِ پـریـشانی خود را

رفـتی و نگـفـتـیم هـمین قـدر که داریم            از بـرکـت دست تو مسـلـمانی خود را

ای که جا در دل و در جان پیمبر داری!            رتـبـه از مـریـم قـدّیـس فـراتـر داری

چشم خورشیدِ رسالت به تو روشن که چه‌قدر            جـلـوه در آیـنـه چون مـاه منّور داری

زنی فراتر از ادراک و برتر از اوهام            که جلوه کرده در او شأن زن به معنی تام

زنی چنان که خدا هم به او رسانده سلام            که بوده است مسلـمان جلوتر از اسلام

ای عـاشـق هـر آیـۀ قـرآنِ پـیـغـمـبـر            ای اولــیــن آرایــۀ ایـمـانِ پـیـغــمـبـر

آرامـشِ قـلـبِ قـرارِ قـلـبِ ایـن عـالـم            سنگ صبـور و مـرهم هر آنِ پیغمبر

ای بهر شام تار دل من سحـر بمان            آرامش دمـادم این خون جگـر بمان

تو آمدی ورفت ز سینه غـم و کنون            با رفتنت نزن به دل من شرر بمان

افتخار دین و آئین را اگر می‌شد سرود            شعر اول از خدیجه لب به گفتن می‌گشود

ای که بر شأن بلندت کـوه‌ها زانو زدند            وی که بر خاک قدم هایت فلک دارد سجود

ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی            ابـرهای رحـمـتت را نذر جانان داشتی

وحی بی مهر تو هرگز بر زمین نازل نشد            بارها پیک سلام از حیِّ سبحان داشتی