اشعار

شب شعر است و بالا می‌روم از منبری دیگر            به شوقی که بخوانم باز هم شعر تری دیگر

بخوانم از علمدارِ سرافرازان "سِیفُ البَحر"            نـدارد مثـل او دین محـمـد یـاوری دیگر

ای شـیـر خـدا و شـیر احمد            ای یــار و فــدایـی مـحــمّــد

ای عـمِّ رسـول و عمِّ حـیدر            بر خـتـم رسـل عـلـیِ دیگـر

عـشـق هـرجا رَود اثـر دارد            مـاجـراهـا به زیـر سـر دارد

هرکه با عشق روبه‌رو شد گفت:            عـاشـقـی غـالـبـاً خـطـر دارد

هرگاه مصطـفی به تو گرم نظاره بود            از بهر او وصال تو فیضی دوباره بود

بر ذره ذره پیكـر خـورشیـدی‌ات قـسم            خورشید آسمان به تو غرق نظاره بود

درود ای کـنـار عـلی میر بدر            سلام ای شهـید اُحـد، شیر بدر

بـه خـیــل شـهـیـدان حق مقـتدا            گـرامـی‌عـمـوی رســول خــدا

تو کیستی که در اندیشۀ رسول خدایی            فروغ چشم حـبیبی و چـلچـراغ هُدایی

هـنوز قـبلۀ دل‌ها نبود کعـبه که دیـدنـد            تو محو قبلۀ عشق و وفا، تو قبله‌نمایی

بـالا گـرفـت روز اُحـد تا که کـارزار            شـد آسـمـان روشـنِ آن روز تـارِ تـار

آتشفشان شده اُحد از بس گدازه ریخت            از آسمان و خاک زمین خون تازه ریخت

نـور چـشـم پـیـمـبـری حـمـزه            چـه قـدَر مثل حـیـدری حـمزه

اســـدالــلـه دیــگــری حــمـزه            به خـداونـد، مـحـشـری حـمزه

از شیر غـیر از شیر بودن بر نمی‌آید            یعـنی که در پـای شما جز سر نمی‌آید

از سینه‌ات جز عشقِ احمد در نمی‌آید            مثـل تو در کـل عـرب دیگـر نـمی‌آیـد

شـیـعه بایـد نـیـمۀ شـوال را از بَـر کند            عـبرتِ جنگِ اُحـد را ذرّه‌ای نوبـر کند

با مُروری جِدّی از تاریخِ دوران، خویش را            در کنار مصطفی روحی فِـدا، باور کند

ای آن‌که نور عشق و شرف در جبین توست            روشن، سرای دل ز چراغ یقین توست

مهر رسولِ نور، تو را بُرده سوی نور            این رشتۀ سعـادت و حبل المتـین توست

از اُحُــد آیــد نــدا واویـلـتـا واحَـمْـزَتــاه            شهـر پیـغـمر شده مـاتـم‌سـرا واحَمْـزَتاه

هم برادر، هم عمو، هم تکیه گاهش کشته شد            خون شد از غم قلب ختم‌الانبیا واحَمْزَتاه

یــا کـریــم هــوای پـیـغـمـبـر            مـسـتـحـق دعـای پـیـغـمـبـر

حـامـی بـا وفــای پـیـغـمـبـر            عـمـوی با صفـای پیـغـمـبـر

تویی كه شیـر رسول خدایی ای حمزه            تو نیـروی سـپه مصطـفـایی ای حمزه

اگر چه سنبل اسلام ذوالفقار علی است            تو هم به تیغ خودت فخر مایی ای حمزه

حـمـزه که جان عـالـم و آدم فـدای او            لب بـاز می‌کـنم که بـگـویم رثـای او

مردی که در شجاعت و هیبت نمونه بود            در غیرت و شکوه و شهامت نمونه بود

ای شیــر خــدا و اسـد احــمـد مخــتــار            در بدر و اُحُد لشکر حق را سر و سردار

هم پیش تر از حــزب خــدا یــار محمّد            هم بهر نبـی بعد عــلــی، حیــدر کــرار

حمــزه،‏ اى میــر و علمــدار اُحد            ســیــد و ســالار و ســردار اُحــد

اى یگــانــه پشتــوانــه مصطفــى            وى بــلا گــردان جان مـصطــفى

تا به وصف حمـزه بگشــایم زبـان            می سزد گــردد ســرا پـایم زبــان

حمــزه یعـنـی شیــر شیــران اُحُــد            خــشــم و فــریــاد دلــیــران اُحُـــد

ای آشــنــــای غـــربــت پــیــمــبــر            چشیــده جــرعه از سبــوی کــوثــر

تــو بــهــتــریــن مـــدافــع ولایــــی            شــهــیـــد روزگــــار لافــتــــایــــی

ای کشتــه ای که بود اُحــد کربلای تو            اهل مــدیـنه نــوحـه گــرانِ عــزای تو

شیــر خــدا و شیر رســول خــدا تویی            ای نــام سـیــدالـشّـهــدایــی ســزای تـو