اشعار

مشعـلی در دست آمد راه را پـیدا کـند            قطره می‌آمد که خود را بخشی از دریا کند

ما چه می‌فهمیم «یَهدی مَن یَشاءُ» حال کیست؟            آه بگـذاریـد حـرّ، این آیه را معـنا کند

پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم            سراپا حیرتم! از خویش می‌پرسم چرا بستم؟

عزیز فـاطـمه! دیـر آمدم اما قـبـولم کن            خدا داند که از این پس به عهد عشق پابستم

طوفان دلش برده از او تاب و توان را           در سیـنـه چه باید بکـند این ضربان را

دلشوره ای افـتاده به جان همه اعضاش           چرخاند به اطراف دو چشم نگـران را

ای ز خود خالی و از حق پُر شده           ای گـرفـتـارت هـزاران حُـر شده
حُــرّ مـا، امــروز حُــرّ مـا شـدی           قـطـره بودی غرق در دریا شدی

جدا می‌کردی از لشگر مسیر جادۀ خود را           به روی اشک می‌انداختی سجادۀ خود را

به استـقـبال تو با روی بـاز آمد امام ما           چه مشکل گفته بودی حرفهای سادۀ خود را

گرچه من شرمنده هستم یا حسین            می‌شود گـیری تو دسـتم یا حسین

چون که بستم راه هستم پست پست            روز اول کاش دسـتم می‌شکـست

پخش سبک ۳                               

دل تـو را مـن اگـر شـکـسـتـم            بـیـامــدم بـر، تـو ره بـبــسـتـم

کـنـون پـنـاهـنـده بر تو هـستم            بیا و بگذر؛ ز من حسین جان

غرقۀ شک! غرق باور شو که چندان دیر نیست            در شط باور شناور شو، که چندان دیر نیست

این کـدورت‌ها زلال روشنت را برده‌اند            بعد از این آئینه‌منظر شو که چندان دیر نیست

فرمـانده بودی آمـدی سربـاز دین باشی            دُر باشی و حُر باشی و مردآفرین باشی

از حضرت زهرا شفاعت را طلب داری            باید بگـویم هر چه داری از ادب داری

سر را گرفت در دل چـادر به دامنش            سر را گذاشت غـرق تفکـر به دامنش

«یا آتـش مـحـبت، یـا آتـش عـذاب»*            او بود و شعـله شعله تحـیر به دامنش

آزاد مردی از عرب سر در گریبان می‌رسد            نزد حسین فـاطمه حرّ پشـیمان می‌رسد

غمگین دل و خونین بصر، خسته ز هر جرم و خطا            با سوزِ حال و نغمۀ مولا حسین جان می‌رسد

من خطاکارم؛ جفا کردم به تو؛ اما ببخش           گر چه بد کردم؛ پشیمانم؛ مرا حالا ببخش

راه بستم بر تو و ترسید از من دخـترت           عـلتِ دلشورۀ زینب شدم؛ من را ببخش

ای حُر تو از این پیشتر بودی حسینی            حـتی تو در صُلب پـدر بودی حسینی

دیـشب دعـا کـردم کـه پیـش ما بیـایی            آخـر تـو نه حـرّ یـزیـدی؛ حـرّ مـایـی

عزیز فاطمه! بر درگه عفوت سر آوردم           گـناهی از تـمام کوه‌ها سنگـین تر آوردم

من آن حُرّم کز اول خویش را سدّ رهت کردم           تو را در این زمین بین هزاران لشگر آوردم

گـفـت سـیـر نـار و دوزخ مـی‌کـنـم            عـارفــانـه طـی بـــرزخ مـی‌کــنــم

یک طرف پیغـمبر و یک سو یزید            "اُدخُـلوها" گفت با "هَل مِن مَـزید"

آرامـشم ده تـا که طـوفـان تو بـاشـم            آئـیـنه ام کـن تا که حـیـران تو باشم

آزاده ام امـا گــرفـتــار تـو هـســتــم            خارم که خواهم در گلستان تو باشم

سوارِ گـمـشده را از میان راه گرفـتی            چه ساده صید خودت را به یک نگاه گرفتی

شبیه کشتی نوحی، نه! مهربان تر از اویی            که حُرِّ بد شده را هم تو در پناه گرفتی

قسمت این بود دلت از همه جا پُر باشد            قـلـبت آمـادۀ یـک چـنـد تـلـنـگـر باشد

همه دیـدنـد کـسی سمت حـرم مـی آیـد            تا مگر در دل دریای جنون، دُر باشد

از کوچه‌های خاطره‌هایش عبور کرد            پلکی زد و دوباره خودش را مرور کرد

می‌کرد حس بزرگی بار گـناه خـویش            می‌خواست تا رها شود از دست چاه خویش

خدایا قطره بودم متصل کردی به دریایم            برون آورد دست رحمتت از دار دنیایم

من آن آواره‌ای بودم که کوی یار را جُستم            و یا گمگشته‌ای بودم که مولا کرد پیدایم