اشعار

با این همه دلتنگی و یک جفت کتانی            حاشـا که مرا از در این خـانه بـرانی

می‌آیـم از این راه فـقـط در پی یک آه            تا منـزل جانـان چه نـیازی به نشانی؟

مـجـنـون‌تـرین آوارۀ روی زمـیـنـم            آوارۀ كـرب و بـلا در اربــعــیــنـم

دیگر نخواهم داشت در دل آرزویی            امروز اگر مـهـدی زهـرا را ببـینم

خـدا کـنـد که دلـم را فـدای یـار کـنم            به این بهانه مگـر رنج را مهـار کنم

مرا مجال گریز از حصار داغِ تو نیست            بگو چگونه ز دست غمت فرار کنم!

حالا که دیگر جـا نـمـانـدم اربـعـین را            می‌بوسم از جان، جای‌جایِ این زمین را

این خاک که این روزها بوسیده در راه            صحـنِ کـف پـاهـای یـاری نـازنین را

بـاز ما را سر این سـفـره نـشـانـدی آقا            باز ما را تو به این خـیـمه کشاندی آقا

دست و پا گیری ما مانع لطف تو نشد            دست مـا را به محـرم تو رسـانـدی آقا

اگر با من نبود این ابر و بارانی که من دارم            برایم دردسر می‌شد گناهانی که من دارم

من از وقتی که یادم هست غرق معصیت بودم            چه اندوهی‌ست در حال پریشانی که من دارم

سـلام من به تو و بـر مـحـرم جدّت            سلام من به تو و روضـۀ غـم جدّت

فدای شال سیاهت که پرچم روضه‌ست            دوبـاره آمــده‌ام زیـر پـرچــم جـدّت

دیدم به خواب آن آشنا دارد می‌آید            دیـدم كه بر دردم دوا، دارد می‌آید

دیدم كه با شال عزا و چشم گریان            مولایمان صاحـب‌عزا دارد می‌آید

بر سینۀ خود می‌فشارم زانوی غـم را            وقتی که بی تو باز می‌بـیـنم مـحـرم را

صاحب عزا با دست‌های خویش کوبیدی            بر روی دیوار کدامین خانه پرچـم را

نشستم رو به روی مرگ، دیدم روز آخر شد            تمام عُمر من در حسرت دیدار تو سر شد

زمستان در زمستان است بی‌تو فصل‌های ما            گُل یاس حـیاط خانـۀ ما زود پـرپـر شد

غروب بختِ مرا صبحگاهِ نیکو نیست            چـراغ زنـدگی‌ام را توان سوسو نیست

فراقِ یوسف مـصری کجا وُ دوری تو            قـیـاس داغ تو در حدِّ این ترازو نیست

عطر تو زینت فزای روضه‌ها، مهدی بیا            هجر تو از پا می‌اندازد مرا، مهدی بیا

مهربان‌تر از پدر مادر به فرزندان تویی            العجـل ای بهـترین بابای ما، مهدی بیا

دسـتـی اگـر دارم بـه دامــان تـو دارم            چـشـمی اگـر دارم به احـسـان تو دارم

از سفـره‌ای جز سفـرۀ تو نان نخوردم            من هرچه دارم از سرِ خـوان تو دارم

چـشـم‌انـتـظار آمـدنت آسـمان گریست            مهتاب روی شانۀ شب بی‌امان گریست

گاهی به لحنِ باد و زمانی به لحن رود            در امتداد کوچۀ غربت جهان گریست

ای آشکـارِ از همه پنهـان، ظهـور کن            تا جان به لب نیامده، ای جان! ظهور کن

خـورشـیـد آسـمـان عـلـی! آشکـار شو            ماه تـمـام نـیـمـه شـعـبان! ظـهـور کن

تو از سوز دل و از غربت حیدر خبر داری            تو از تنهـایی اولاد پیغـمـبر خبر داری

تو همچون نور در صُلب حسین ابن علی بودی            تو از سوزِ دل صدیقۀ اطهر خبر داری

بی‌تـو اینجا دل ‌ما لک زده از تـنهـایی            تو شـبـیـه ضـربـان زمـزمـۀ دل‌هـایـی

گـرد انـدوه و سـتم را بتـکـان از دل‌ها            که تـو آرامــش هــر ثــانـیــۀ دنــیـایـی

نه که خود آئیم، ما را لطف یار آورده است            رو به ما آن جلوۀ پروردگار آورده است

با دعای حضرت صاحب زمان نوکر شدیم            بهر ما این نوکری‌ها اعتبار آورده است

جان بر لب است، از غم جانان دعا كنید            شاید به سر رسد شب هجران، دعا كنید

با چـشـمه‌های خـالی و خـشكـیدۀ نگـاه            در حـسـرت رسیـدن بـاران دعـا كـنید

از تو دور افتاده‌ایم و با فراقت راحتیم            بـاز اما ادعـا داریـم فـکـر حـضـرتـیـم

فکر بیداری مایی، ما ولی خوابیم خواب            عـفو کن‌ آقا اگر این‌قـدر اهل غـفـلـتـیم