اشعار

شب بی‌قـرار در پی صبح نگـاه توست            چـشـم تـمام عـالـم و آدم به راه تو است

ای آن‌ که صبح می‌دمد از چـشم‌های تو            خـورشـید وقت آمـدنت در سـپاه توست

این‌گونه در قـفس به رهایی نمی‌رسیم            بی نـاخـدا، بـدان به خـدایی نمی‌رسیم

یک عمر صرف مدرسه و درس شد ولی            بی گریه بر حسین به جایی نمی‌رسیم

حس می‌کنم زمین و زمان گریه می‌کند            با گـریه‌ات تـمام جهـان گریه می‌کند

حَیَّ علی الحسین، جهان عازم غم است            هفت آسمان به وقت اذان گریه می‌کند

آمدم تا رشـته‌ام را بر درت محکـم کنی            زنـدگی‌ام را به ذکر دائمت، تــوأم کنی

با تضرع، زیر لب دارم صدایت می‌زنم            تا که قدری از حجابِ بینمان را کم کنی

بی‌تـو از خانـۀ بی‌روح جـهـان بـیزارم            مـاه در دست به دنـبـال تو شب بـیدارم

تـا نـگـاه تـو در آئـیـنۀ قـلـبم جاری‌ست            زیـر بـاران بــلا، چــتـر مـحـبـت دارم

سـال‌ها در طـلـب سـیـم و زر دنـیـائیم            که خجـالـت زده از گل پـسر زهـرائیم

"به عمل کار برآید، به سخندانی نیست"            مـانـع آمـدن حـضـرت حـجـت مــائـیم

جمعه؛ با خود غالباً چشمان تر می‌آورد            با خودش دلتنگی و خونِ جگر می‌آورد

کل عمرم بی‌تو مانند غروب جمعه‌هاست            جمعه‌ها عمر مرا دارد به سر می‌آورد

آقـا ســلام! ایـن گــرۀ کـور وا نـشـد            آخـر دوبـاره قـسـمـت ما کـربلا نشد

جا ماندم از مسیر نجـف تا به کربلا            حـالـم بـد است، درد فـراقـم دوا نشد

تکیه کردم بر همه بر روی دیواری که نیست            یخ فروشم یخ فروش اینجا خریداری که نیست!

آه! چاه جـمکران، دلـتنگ دیدارم چقدر            نامه‌هایم را نبردی پیش دلداری که نیست

بـه گـریـه‌هـای یـتـیـمـانـۀ گـدایـانـت            اراده کـن بـرسد دست ما به دامانت

بریده‌ایم ز شهـر و به خاک‌راه زدیم            به این امـیـد که بـاشـیم در بیـابـانت

امـام عــصــر، فــدای مــحــرم جــدّت            فـدای چــشـم تــرت یــاد مــاتــم جـدّت

دعای مرحمتت شد سبب که این گـرما            نـشـسـتـه در دلـم از داغ اعـظـم جـدّت

در خـیـمه‌گاهِ غـیبت؛ با غـربتی نهانی            هستی برای جدّت مشغولِ روضه‌خوانی

در وادیِ مُحرّم غیر از تو نیست مَحرم            چـون وارثِ قـدیـم ِاین داغِ بـیـکـرانـی

خـدا کـند که جهان رنگ آفـتاب بگیرد            اگـر دل یـکـی از آل‌بـوتـراب بـگـیـرد

گرفته است دل زینب از زمین و زمانه            خوشا دلی که از این درد بی‌حساب بگیرد

وقـتـی که یـادت نـیـسـتم، بی‌اعـتـبـارم            وقـتـی که از تو دور بـاشـم، بی‌قرارم

الحـق و الانـصاف کـم فکـر تو هـستم            از بس که بر این نفـس وامانده دچارم

شـبـیـه بـرف که درگـیـرِ آفـتـاب شده            دلــم ز شـدّتِ هُــرمِ فـــراق، آب شـده

«میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست»            گـنـاه‌کـاریِ من، بـین ما حـجـاب شده

بی‌تاب و بی‌صبر و قرارم در فراقت            یـابن الحـسن ابـر بـهـارم در فـراقـت

در سیـنـه آتش دارم و در دیده بـاران            این است حال و روزگـارم در فراقت

در تـنور غـمـش قرارم سوخت            نه قرارم که روزگـارم سوخت

زل زدم بس به جـادۀ خـورشید            عـاقـبت چـشم انتـظارم سوخت

دنـیـا ندارد قـیـمتی وقـتی که آقـا نیست            در عصر غیبت زندگی کردن که زیبا نیست

باید بـسـوزیم و بـسـازیم از فـراق یـار            هرکس نمی‌سوزد در این هجران که از ما نیست

بر دلـم از غـم تو شعـلـۀ سوزان مانده            باز هم عاشق تو بی‌سر و سامان مانده

از شما هـیچ اثـر در دل یارانت نیست            در دل شهـر ز تو نـام خـیـابـان مـانـده

به هوای روی ماهت شده این دلم هوایی            ز گناه خـسته‌ام من به تو دارم التجایی

تو نیامدی و من هم شب و روز گریه کردم            به کسی نگفتم اما؛ چه کشیدم از جدایی