اشعار

ز جام نام تو دارد لبم تر می‌شود امشب            خدا را شکر که با تو شبم سر می‌شود امشب

بزرگی کن نیفتد طشت رسوایی من از بام            که از فریاد آن گوش فلک کر می‌شود امشب

شب و فضای حرم هرچه خواستم دارد            فقـط حـضورِ تو را ای بهـار کم دارد

کجا رسد به تو مکـتـوب گـریه آلـودم            که بـاد هم نـبـرد کـاغذی که نم دارد۱

لطفی که کرده است خجل بارها مرا            بـرده‌سـت تـا دیـار گـرفـتـارهـا مـرا

رؤیای یوسـفـانـۀ دیـدارت ای عزیز            آواره کــرده در دل بــازارهــا مــرا

خـوردیم یـا غـم دگـران را بـدون تو            یا خورده‌ایم حـسرت نان را بدون تو

از بـسکه بی تـوأیـم نـفـهـمـیـده‌ایم که            دیـدیم بـاز هم رمـضـان را بـدون تو

ای پـاسخ بی‌چـون و چـرای هـمۀ ما            اکـنـون تـویی و مسـئـلـه‌های همۀ ما

کو آنکه در این خاک، سفرکرده ندارد            سخـت است فـراق تـو بـرای همۀ ما

ز هجران تو دارم چشم بارانی در این شب‌ها           تو را می‌جویمت ای ماه نورانی در این شب‌ها

به شوق وصل می‌مانم فقـط آقا بیا بنگر           روم از هجر رویت رو به ویرانی در این شب‌ها

ای روزه‌دار، افطار، محتاج یک دعایم            آقـای آبــرودار، مـحـتـاج یـک دعـایـم

با نامـۀ سـیـاهم قـلـب تو را شـکـسـتـم            آلـوده و گـنـه‌کـار، محـتاج یک دعـایم

اَبرم و شب به شب از هجر رُخت می‌بارم            من به اُمـیـد نـگـاهی‌ست اگـر بـیـدارم

بپذیری! نپذیری! کرمت را عشق است            نـه پـی حـاجـتـم آقــا، نـه پـیِ دیـنــارم

جـا دارد اگـر از غــم دلـدار بـمـیــرم            در گـریه رهـایم کـن و بـگـذار بمیرم

مجموعه‌ای از درد و مصیباتِ گران است            هر جمعه که در حسرت دیدار بمیرم

بر زخم‌های سینۀ عاشق دوا بس است            داغ ندیـدنت به جگـرهای ما بس است

بی‌تو شبـیه کـوچۀ تنگ است شهرمان            ای زائـر شهـیـد مـدیـنـه بـیـا بس است

خوش آنكه در غـم تو، قلب مبتلا دارد            به دست سبـحـۀ ذكـر و لب دعـا دارد

فـقـیـر گـوشـه‌نـشـیـن مـحـبـتت هـسـتم            بـسـاز بـا دل آنـكـه، فـقـط تـو را دارد

گم کرده‌ام به ظلمت شب نـور ماه را            حـس می‌کـنم بـدون تو سخـتی راه را

تا کی بنـاست از غـم و داغ مُـفـارقت            هر صبح و شام سر بکـشم جام آه را

بـایـد دری بـرای مـنـاجـات وا شود            تـا درد بـی‌دوای گـنــاهـم دوا شـود

بایـد کـسی که نـزد خـدا دارد آبـرو            وقت سحـر به یـاد دلـم در دعا شود

در منـاجـاتِ سحـرگـاه دعـا کن مـا را            ماهِ زهرا تو در این ماه دعا کن ما را

جای این عاشقِ بیچاره بگو یک العفو            روسـیـاهـیـم بـکِـش آه دعـا کـن ما را

مـاه رمـضـان آمـد و دلـدار نـیـامـد            آن مـونس جان محـرم اسـرار نیامد

هر مـرغ چـمن آمده در باغ ولیکن            آن بلبل خوش نغـمه به گلزار نیامد

مـاه خـدا رسـیـد ولـی تـو نـیـامـدی            وقـت دعـا رسـیـد ولی تـو نیـامـدی

ماه از تو، سفره از تو، خدایی شدن ز تو            لطـفـت به ما رسـید ولی تو نیامدی

غـمت برای دل مبـتـلای من کافی‌ست            رسد همین که به گوشت صدای من کافی‌ست

دوبـاره لــیـلـهٔ قــدر آمـده گـل نـرگـس            بپیچد عطرت اگر در هوای من کافی‌ست

می‌خـواهم امشب از خدای لیلة‌القدر            تـا بـازگـردی ای دعـای لیـلـة‌الـقدر

بشـنـو صـدای الـتـمـاس اشک‌ها را            از بـغـض رنـجـور صدای لیلة‌القدر

در امتـحـان محـبّت مـنم که رد شده‌ام            بیا بـبـین گل نرگـس چـقـدر بـد شده‌ام

ببین که جای تهجّد، به جای ذکر سحر            اسیر غـیبت و خودبینی و حسد شده‌ام

بـاز در بـغــض صـدایـم آتـش آه آمـده            بـاز هـم مـاه خـدا بـی‌مـاه از راه آمـده

آه ماه فـاطـمه! برگـرد که حـتـی نفـس            از مـیان سـیـنه‌ها بی‌تـو به اکـراه آمده