اشعار

شعر را باید که در وصف شما آغاز کرد            هرکسی اینگونه بود در کار خود اعجاز کرد
با قلم بر روی نامت می‌شود پرواز کرد            هم قوافی را به تحریر قـلم همساز کرد

الا قـرار دل و جانِ بی‌قـرار ظهورت!            کدام جمعه بُوَد روز و روزگار ظهورت؟

کدام روز به شب می‌رسد که آمده باشی؟            کدام جمعه شود شنبه بر مدارِ ظهورت؟

جـمـعه‌ها روز اُنـس با مهـدی‌سـت            بهـتـرین ذکر جـمـعه یا مهـدی‌ست

حـاجـت از حـجـت خـدا خـواهـیـد            بـه خـدا! حـجـت خـدا مـهـدی‌سـت

جهان اگرچه که در ظاهر امن‌ و آرام است            ولی بدون تو در هاله‌ای از ابهام است

تـمـام آن‌چـه که دربـارۀ تـو مـی‌دانـیـم            نمی ز بهـر تو باشد؛ فهم ما خام است

آقای جمعه های غریبی ظهور کن            دهلیزهای شب زده را غرق نور کن

یگ گوشه از جمال تو یعنی تمام عشق            یا باز گرد یا دل ما را صبور کن

خـدا کـند به سر این انـتـظـارهـا برسد            زمـان مـرگ، خـزانِ بـهـارهـا بـرسـد

نـشد اگـر بـرسم من به پـای‌بـوسی تـو            خـدا کـند که از آن سو غـبارها بـرسد

بالابلـندی، شانه‌های مـهـربان داری            بر طاق چشمانت دو ابروی کمان داری

بر لب طنین دلنـشین نور و الرحمن            روی عبایت آیه‌هایی از دخان داری

ای عشق! کاری کن که درماندند درمان‌ها            برگرد و برگردان حقیقت را به ایمان‌ها

چشم‌انتظارت شهرهامان کوچه در کوچه            غـرق خـیالِ بـوسه بر پایت، خـیابان‌ها

این هـفـته نیز جمعۀ ما بی‌شـما گذشت            آقا بپرس این که چه بر حال ما گذشت!

این هفته هفت روز به ظاهر گـذشـتنی            بر من ولی عـزیز دلم، قـرن‌ها گذشت

سحر نوید دهد، صبحِ نور نزدیک است            زمان غم به سر آمد، سرور نزدیک است

شفق زده‌ست ز مشرق، فروغ صبح امید            دهید مژده که روز ظهور نزدیک است

آدیـنـه‌هـا من بـا تو حـال بـهـتری دارم            در آسـمـان عـاشـقـی بـال و پری دارم

سر می‌شود عُـمرم میان جـمع نوکرها            شکرخدا در بین این سرها، سَری دارم

ای ماه شب چـارده؛ ای شـمس هدایت            دارد ز رخ مـاه تـو هـر صبـح روایت

هر سیـزدهم دیده بـسویت نگران است            تــا مــاه شـب چــارده آیــد بـه درایـت

آقا بـیا که بی‌تو به دل‌ها قـرار نیست            دردی بزرگتر ز غم هجر یار نیست

آقــا بــیــا کـه بـیـن تـمـامـیّ کــارهـا            کاری که سخت‌تر بود از انتظار، نیست

گـل‌هـای بـاغ را تو شدی بـاغـبـان بیا            تـا بـاغ را به بر نـگـرفـتـه خـزان بـیا

قـدم شـده کـمـانـی و اشـکـم روان بـیا            فـریـاد الـعـجـل شـده بـر آســمـان بـیـا

بیا که باغ پُر از عطر دلربایی توست            نسـیم، چـشم به راه گره‌گـشایی توست

به باغـبانی تو چـشم دوخـته‌ست بهـار            چمن چمن گل این باغ، رونمایی توست

صـدای بـال مـلائـک ز دور می‌آیـد            مسافـری مگر از شهر نـور می‌آید؟

دوباره عطر مناجات با فضا آمیخت            مگر که موسی عمران ز طور می‌آید؟

هـنوز می‌چـکـد از چـشم‌ها بهـانۀ تو            بیا که سر بگـذارد جهـان به شانۀ تو

بـرای گـریۀ این ابـرهـای سرگـردان            کجاست بهتر از آغوش بی‌کرانۀ تو؟

باید بـرای درک حـضورش دعـا کنیم            خود را از این جهـان خـیالی جدا کنیم

هرگز برای پر زدن از پیله دیر نیست            از جنس عشق، بال و پری دست و پا کنیم

باز هم آدیـنه شد، مـانـده‌ام در انـتـظار            چشم در راه تـوأم، بی‌قـرارم، بی‌قـرار

من تو را گم کرده‌ام، پشت فصلی از دریغ            من تو را گم کرده‌ام، پشت فصل انتظار

آن‌قدر حاضری که کسی از تو دور نیست            هرچند دیده، قابل درک حضور نیست

بر پـلک‌های خـسـتـۀ من پـا نـمی‌نهی            چون پلکان خیس، مجال عـبور نیست