اشعار

بیا كه بی‌تو صفایی نمانده صدق و صفا را            بیا كه در تو ببـینیم روی مهر و وفا را

به مروه‌ای، به صفایی، به مشعری، به منایی            تو خود بگو به كجایی كه گشته دل، همه جا را؟!

پلکی بزن مولا! که ایمان جان بگیرد            تا در زمـیـن بـارانی از قـرآن بگـیرد

ای مِهر عـالم‌تابِ خوبی! جلوه‌گر شو            تا عشق در روی زمین سامان بگیرد

گرچه دورم از تو آقاجان فراموشم نکن            کرچه کار من شده عصیان فراموشم نکن

محضر تو هِی بدی کردم ولی فرصت بده            این بدی را می‌کنم جبران فراموشم نکن

سلام ای مـاه پنـهـان از نظـرها            سلام ای با خـبـر از بی‌خـبـرها

سـلام ای قـبـلـۀ چـشم انتظاران            قــرار خــاطـر مـا بـی‌ قــراران

فرج یعنی دعای عهد خواندن، عهد را بستن            دعا یعنی پلی از فرش تا عرش خدا بستن

فرج یعنی دلِ سجاده را با اشک‌ها شستن            دهان هرچه شیطان است را با ربّنا بستن

دست ببر بر آسمان، تا مگر از دعای تو            یا نگرم به مـاه رخ، یا شنوم صدای تو

روی به هر طرف کنی، نور دو دیدۀ منی            پای به هر کجا نهی، قلب من است جای تو

منـتـظـر مـانده‌ام از دور نگـارم برسد            آرزوی هــمـۀ ایـل و تــبــارم بــرســد

دلم عمری‌ست گرفتار زمستان شده است            دارم امید هـمـین جـمـعه بـهـارم برسد

از تو یک عـمر شنیدیم و ندیدیم تو را            به وصـالت نـرسـیـدیم و ندیـدیم تو را

روزیِ ما فـقـرا شربت وصل تو نبود            زهر هجر تو چـشـیدیم و ندیدیم تو را

بیقرار و خسته‌ام! صلح و صفا گم کرده‌ام            یـارِ دیـرین و رفـیـقِ با وفـا گـم کرده‌ام

بی‌تـو نـابـیـنـایـم و دارم هـراسِ چـاه را            بر زمین می‌افتم انگاری عصا گم کرده‌ام

با صد هـزار دیـده در بحـر نـور باشم            روی تو گر نـبـینم بهتر که کـور باشم

عـمری اگر بمـانـد سر بر فـراز دارم            خوش‌تر بود که از تو یک لحظه دور باشم

سرد است تمام کوچه‌هامان برگرد            گرمای پس از شب زمستان برگرد

گـلـدان لـب پــنـجــره‌ام خـشـکـیـده            ای رحمت قطره‌های باران برگرد

از زنـدگـیِ بـی تـو بـیــزاریــم آقـا            دیگـر بـیـا، خـیـلـی گـرفـتـاریـم آقا

غیر از ظهورِ تو نخواهیم از خداوند            شب تا سحـرهـایی که بـیداریم، آقا

آقا! به جـان خـسـتهٔ من هم نگـاه کن!            رحمی به‌ حال این دل بی‌سرپـناه کن!

گم کرده‌ام مسیر رسیدن به دوست را            ای راه مستـقـیـم! مـرا سـر به‌راه کن!

و رستاخیز تو از چشم دنیا خواب خواهد برد            شب تشویش را آن نور عالمتاب خواهد برد

بتاب ای فجر صادق! روشنی‌بخش حقایق باش            وگرنه دین ما را جعفر کذّاب خواهد برد

عصرها تلخ است بی‌تو؛ عصر جمعه تلخ‌تر            از تمامِ روزهای مـانده از تو بی‌خـبـر

از تمام عصرهای سرد پائیزی که ماند            از تـمام شـام‌هـای بی‌قـرار پـشت سـر

کویر تشنه شده قـلبم، ای سحاب! بیا            تمـام زنـدگی‌ام بی‌تو شد سـراب؛ بیا

هزار جمعه گذشت و نقاب نگشودی            به جان فاطمه این جمعه بی‌نقـاب بیا

نماز جمعه بودم آفتاب از خاطرم رد شد            ردیف شعرهای من پس از آن «خواهد آمد» شد

نماز جمعه می‎‌خواندم هوای گریه با من بود            جهان لبخند زد، جان‌ها پر از عطر محمد شد

خــبــر آمــدنـت آمــده از راه، بـــیــا            سـر بـزن از دل يک‌ جمعۀ‌‌ناگاه، بيا!

مـاه کـامـل نـشـود تـا تـو نــيـايـی آقـا            تا که کـامـل بـشـود نيـمـۀ اين‌ماه، بيا

بی‌تو چه سخـت می‌گـذرد انتـظـارها            پـایـان رسـیـد عـمـر همه روزگـارها

صدپاره شد قلب زمان از وفور زخم            خون می‌چکد ز چشم زمین بر مدارها

نمی‌رسم من از این جاده‌ها به گرد شما            به خاک پـای گـدایـانِ کـوچه‌ گرد شما

خـدا کـند که عـنان‌گـیرِ مَـرکـبت باشم            فــدای پـا‌ بـه‌رکـابــان در نـبــرد شـمـا