اشعار

سـر می‌دهـیم تا که برایت سپـر شویم            مانند شمع، پای غمت شعـله‌ور شویم

از جـانب مـسـیـح به سـوی تـو آمدیم            تا با دَمت شـهـید شده، زنـده‌تـر شویم

از خودی بگذر که اینجا کربلاست            آخـر پـیـری شـروع ماجـراست

پیـر ما مست شرابی دیگر است            هر که اینجا تشنه‌تر، دریاتر است

هر که از بیراهه راهی می‌شود گمراه نیست            هیچ‌کس مثل حبیب از این مسیر آگاه نیست

مانده‌ها باید لَچَک بر سر کنند از این به بعد            جای مردان در میان کـوفۀ اشـباه نیست

هر چند داغ رفـتن فرزند سنگین است            امّا اگر در راه ایمان بود، شیرین است

می‌خواستی پـرپـر ببـینی لالۀ خود را            دیدی که تنها عامل خوشبختی‌اش این است

وهب مسیح زمـانش شد از عـنایت تو            چه کـیمیای عـجـیبی‌ست در محبت تو

خـدای عـزّو جـل بـوده است مشـتاقت            کشیده سرمه به چشمان عرش، تربت تو

پیک نـور آمده از راه که حـاشا نکنی            نـکـنـد امـر گـل فـاطـمـه اجـرا نکـنی

دعوتت کرده پی یاری دین، خون خدا            زود بـرخـیـز دگر شـایـد و امـا نکنی

آئـیـنـه بود و عـاقـبـت او به خـیـر شد            دل را سپرد دست حسین و «زهیر» شد

هر کس گره به حبل متین خورد شد زهیر            هر کس که از امام جـدا شد، زبیر شد

تیر می‌آمد ز هر سو، ایـسـتاد امّا سعید            گفت درس عاشقی را این‌چنین با ما سعید

سینه‌اش آماج تیغ و نیـزه بود، اما نبود            در دلش دردی به‌جز تنهایی مولا، سعید

چه هـیـبتی‌ست در آئـینۀ سجود و قیامت           که آسمان خـدا رشک می‌برد به مقـامت

تمام دغـدغه‌ات این شده‌ست در دل آتش           کـه نـاتـمـام نـمـانـد نـمـازِ ظـهـر امـامت

از جنس حیدر است رجزها که از بر است            با یا عـلی همیشه دهـانش معـطر است

در وصف او کـتاب فـراوان نـوشـته‌اند            دیگر نوشته‌اند که این مرد، دیگر است

از برق تیغ او احـدی بی‌نصیب نیست            این کیست؟ این‌که آمده میدان «حبیب» نیست؟

شـمـشـیـر آبـدیـدۀ صـفـیـن و نـهـروان            می‌رقـصد و مـیانۀ میدان رقیب نیست

سـلام مـا به زهـیـر و دلاورى‌هـایـش!            که بود شاهـد عـشق حسین و مولایش

هر آنچه خواست که سر پیچد از کمند حسین            نشد که داشـت به دل، جـذبـۀ تـولّایـش

پیکرم چشم انتظار تیزی شمشیرهاست            در رکابت جان سپردن افتخار شیرهاست

بر زبان عشق بوده در شب قدر این سخن:            پیش چشم یار مردن بهترین تقدیرهاست

بـگـو فــرود بـیـایـنـد تــیـغ‌هـا بـه تـنـم            که من رها شده از بـند بـند خویـشـتـنم

از ابتدای جهان قصد من همین بوده‌ست            که در هوای تو همواره بال و پر بزنم

یـکـبـاره از تـعـلـق دنـیـا رهـا شدی            خاک تو پاک بود و چنین کیمیا شدی

در تو طلـوع کرده یـقـین دوبـاره‌ای            از جنس نور بودی و محو خدا شدی

ما هـمه بـنـدۀ آزاد تو هـستـیـم حـسین            هر چه جز عهد تو دیدیم، شکستیم حسین

ما همان یار قدیمیم که از صبح الست            همه در عـالم زر با تو نشـستیم حسین

تـا خـیـمـۀ تـقـرّب تـو پـر کـشـیـده‌ایـم            تو نور محض و ما ز تـبار سپـیـده‌ایم

آقا اگر « مَصارِعُ عُشّاق » کـربلاست            در عـاشـقی به مـنـزل آخـر رسیـده‌ایم

حبیبـم مـن حبیبـم مـن حبـیب آل طاهـایم           محبت سیل خون گردید و جاری شد به سیمایم

نه تنها لاله‌گون کردم ز خون خود محاسن را           کمر بستم که از خون شست‌وشو گردد سراپایم

در عشق بازی از طفولیت نجیب است           یار غـریـبی های مـولای غـریـب است

یک بار هم در کودکی جان داده بهرش           او زنده با انفاس یار و بوی سیب است

چه خوش باشد که راه عاشقی تا پای جان باشد          خصوصاً پای فرزند علی هم در میان باشد

سر پیری عجب شوری است در چشمانت ای مومن!          جوان بودن به ظاهر نیست، باید دل جوان باشد