اشعار

بار بگـشـائـیـد، اینجـا کـربـلاست            آب و خاکش با دل و جان آشناست
بر مـشام جـان رسد بـوی بهـشت            به به از این تربت مـیـنو سرشت

رفـتم من و هوای تو از سر نمی‌رود            داغ غـمت ز سـینـۀ خـواهـر نمی‌رود

برخیز تا رویم، برادر! که خواهـرت            تنهـا به سوی روضـۀ مـادر نمی‌رود

برگشتم از سفر، گل در خون طپـیده‌ام            ای سرو سـرفـراز! بـبـین قـدخـمـیده‌ام

وقـتی دلم به خـون جگـر موج می‌زند            گوئی‌كه من به جای تو در خون طپیده‌ام

من در پـی هـر کـودک تـنهـا دویـدم            بعد از تو یک روزِ خوش از دنیا ندیدم

آتـشْ پـرسـتـار تـن سـجـاد بود و ...            کار همه اهل حـرم فـریـاد بـود و...

ندارم از غم، آن حالت که گویم حالت خود را            پریشان‌تر شوم چون یاد آرم حسرت خود را

تو سرّاللّهی و آگاهی از حالم؛ ولی خواهم            بیان سازم ز سوز دل، حدیث محنت خود را

چهل منزل پناه آورده‌ام از غم به تنهایی            سراپا سوختم از ماتَمت هر دم به تنهایی

قیامی را که تو آغاز کردی جاودان کردم            ندیدم غیر زیـبایی و دیدم غـم به تنهایی

بعد از تو بهـر ما همه ساز سفـر زدند            فـریـاد الـرحـیـل به کـوه و کـمر زدند

بستند دست کودک و زن را به ریسمان            آتش به جان و قلب و دل شعله‌ور زدند

صد بـار اگر شویم فـدای تو یا حـسین            کـاری نکـرده‌ایـم بـرای تو یا حـسـین

چشمان ماست در عـطش نینوا، فرات            در جان ماست شور و نوای تو یا حسین

در شــاهــراه آســمـان پـا مـی‌گـذارم            این کـفـش‌هـا دیگر نـمی‌آیـد به کـارم

اینجا عمود یک، عمود بی‌قراری‌ست            تا کـربـلا زخـم تـنـت را می‌شـمـارم

حق من این بود از رفیقان جا بمانم!            مانـدم چرا نگـذاشـتی تـنهـا بـمـانم؟!

من که نـمی‌دانم چـرا در کـربـلایـم!            شـاید مـرا اینجا کـشـانـدی تا بـمـانم

صحرا به صحرا، کو به کو، داریم نم‌نم می‌ر‌ویم            پشت سر هم، دم به‌دم، آدم به آدم می‌رویم

ما هر دو عالم را به این معراج دعوت می‌کنیم            از این سوى عالم اگر آن سوى عالم می‌رویم

از شوق قـلبم می‌تـپـد هر دم برای تو            می‌بـارد ابرِ چـشـم‌هـایم در هـوای تو

عطر غمِ شیرین تو در جان که می‌پیچد            گُل می‌کند بر سیـنه‌ام شور عـزای تو

کـنجِ حرم انگـار تـنهـا جـایِ ما نیست            رفـتند زائـرها و حالِ ما چه حالی‌ست

رفـتـنـد و مـا مـانـدیـم و یک آهِ نهـانی            حسرت به دل داریم! این دردِ کمی نیست

به دریا می‌زنم دل را به دریای پریشان‌ها            چه امواجی به راه افتاده در قلب بیابان‌ها

به هر سنگی در این جاده دخیل عشق باید بست            که شاهد بوده‌اند آن‌ها در این صحرا چه جریان‌ها

مثل آن مهتاب که هوش از کواکب می‌بَرَد            عشقِ مطلوبِ تو دل از هرچه طالب می‌بَرد

بُهت خِلقَت را رقم زد بُردن نامت، حسین            خلق را این ذکر تا مرز عجایب می‌بَرد

ای سمت خود کشانده خواص و عوام را            دریـاب ایـن سـپــاهِ پـیـاده نـظـام را...

هر کس سلام داد تو را در سفر، گرفت            در مـوکـب نـخـست، جـواب سـلام را

شگفتا راه عشق است این، که مرد جاده می‌خواهد            حریفی پاک‌باز و امتحان پس‌داده می‌خواهد

مسافر را پیاده، داغ‌دیده، صاحب دردی            ورای درد‌های پیـش پا افـتاده می‌خواهد

هم آسمان به شوق حـریمت پیاده است            هم چشم بی‌قرار زمین، سمت جاده است

جان داده است این دل همچون کویر را            این اشک‌ها که در غم تو بی‌اراده است

دلم برای تو ای اربعین چه دلتنگ است            دوباره بین من و تو هزار فرسنگ است

دلـم برای همان ازدحـامِ پـشـت ضریح            که دست‌های دعا با تو چنگ در چنگ است

نمی‌دانم گناهم چیست، اما کم گناهی نیست            که امسال اربعین ما را به آن درگاه، راهی نیست

همیشه کاسۀ خیل گدایان پُـر نخواهد شد            چه باید کرد؟ باید ساخت، چون گاهی، نگاهی نیست