اشعار

تـوبـه‌ای مـی‌طـلـبد عـفـوِ اِلهِ من و تو            که کـند رحم به این ناله و آهِ من و تو

لطف حق منتظرِ بارشِ چشمان کسی‌ست            تا بشویَـد گُـنه از روی سیـاهِ من و تو

گـنهکـاری پـریـشانم إِلَهِی لا تُـؤَدِّبْـنِی            پـشیـمـان پـشـیـمانـم إِلَهـِی لا تُـؤَدِّبْـنِی

نه دنبال مفـاتـیحم نه با ادعیه مأنـوسم            جـدا از نـور قـرآنـم إِلَهِـی لا تُـؤَدِّبْـنِی

آمـد رمـضـان و تـا خـدا مـا را بُــرد            تـا چـشـمـۀ روشـن دعــا مـا را بُـرد
ما را ز لـبـاس عـافـیـت عـریان کرد            تا سـبـزتـریـنِ سـجـده‌هـا، مـا را بُرد

یک قطره اشک شرم مرا «یم» حساب کرد            کوثر حساب کرد، و زمزم حساب کرد

آهِ یـکى گـرفـت، به پـاى هـمه نـوشت            ما باهـم آمـدیـم که با هم حـسـاب کرد

در سـیـنـه‌ام آهـی ز غـم آکـنـده بـاشـد            این بنده از خوابِ گران شرمـنده باشد

دارد به آخـر می‌رسد این مـاهِ رحمت            چـشـمم به دستانِ تو که بخـشـنده باشد

پـاک در بـنـدگی‌ام قـافـیـه را باخـتـه‌ام            فرصتی را که به من داد خدا، باخته‌ام

یک طرف دست تهی ازطرفی فرصت رفت            بازهـم عـمـر دوسـر باخته را باخته‌ام

هر کار می‌کـنم که نلـغـزم نمی‌شود            در حفظ توبه عـزم مصمم نمی‌شود
باید که سیل نفـس مرا شستـشو دهد            تطهـیر من به بارش نم نم نمی‌شود

خدا حافـظ مـاهِ ذکر و مناجات            خدا حافـظ لحـظه‌هایِ ملاقـات

خـدا حـافـظ افـتـتـاحِ سـحــرها            به ما می‌شد نیمه شب چه نظرها

از تو شرمنده شدمْ من به خودم بد کردم            ماهِ رحـمت سِـپری شد و نَشد برگردم

در مـناجات تو بودم پیِ حاجات خودم            آخـر ماه فـقـط …. رویِ سـیـاه آوردم

جـنـسِ تَـرَکـها روی لبها فرق دارد            لـبـهـای مـا با لَـعْـلِ آقـا فـرق دارد

مـا پـای سفـره آبْ می‌نـوشـیم آری            پس روضه‌ها با روزۀ ما فرق دارد

خـبـر آمـد کـه بـهــار دل مـا آمـد بـاز            مــژدۀ کـم شـدن فـاصـلـه‌هـا آمـد بـاز

از لـب عــرش خـداونــد نـدا آمـد بـاز            بـنـدگـان مـاه خـدا، مـاه خـدا آمـد بـاز

در سحر چشم که گریان بشود خوب‌تر است           سائلت پـاره گریبان بشود خوب‌تر است

گرچه موسی‌ست مناجاتی طور تو ولی           گر خدا همدم چوپان بشود خوب‌تر است

وای بر من که دگر بال وپَری نیست که نیست           سحر و نافله و چشم تری نیست که نیست
در من خسته پس از این همه سال آزادی           حال جز توبه شکستن هنری نیست که نیست

سفره باز است، بیایید، غذا آماده است            هرکجا صحبت توبه است، خدا آماده است

شهر را با خبر از سفرۀ احسان سازید            آن کریمی که کشد ناز گدا، آماده است

از گـرد ره رسیـده‌ام و آخر شب است           این تازه‌ کار نوکر زهرا و زینب است

من دست خـالـی آمده‌ام دست پُـر توئی           فرق خدا و بنده همین اصل مطلب است

رمضان است رفیقان! همه بیدار شویم            همه بیدار در این فرصتِ سرشار شویم

زیر سنگـیـنی اعـمالِ پـریـشان مُردیم            رمضان است، بیـائـید سبک‌بـار شویم

باز هـم دارد به من مـولا محبت می‌کند           بین خوبان از من بد نیز دعـوت می‌کند

توبه کن، آغوش وا کرده خدای مهربان           گوش کن تا بشنوی دارد صدایت می‌کند

پایانِ مهمانی و دیگـر فـرصتی نیست            دل کندن از این سفره کار راحتی نیست

از خـوب هایِ خوب تا بـدهـایِ بد را            قلباً پذیرفـتی و گـفـتی: دعوتی نیست!

با یا علی، خدا را با اشک چشم خواندم            با فاطمه دعا را با اشک چشم خواندم

وقت اذان مغرب، چشمم به سفره تا خورد            آیات هل اتی را با اشک چشم خواندم

دارد غـروب مـاه خـدا می‌رسد رفـیق            پایان اشک و سوز و نوا می‌رسد رفیق

تا اینکه مـاه لطـف خـدا می‌شود تـمام            اتـمـام کـار اهـل بـکـا مـی‌رسد رفـیق