اشعار

ای بـنـده بـیـا سـاکـن میـخـانۀ ما باش            ما شمع تو گردیم و تو پروانۀ ما باش

تا چـنـد خـوری بـاده ز پیـمـانۀ اغیار            پـیـمـان بشکن طالـب پیـمـانـۀ ما باش

بعدِ حمد و بعـدِ بسم الله الرحمن الرحیم           می برم بر تو پـناه از شرِّ شیطان رجیم

کن کمک یا رب بمانم در صراط مستقیم           ای ملائک تا ابـد بر درگه لطفـت مقـیم

بـه اختـیـار خـود از اخـتـیـار افـتـادم            گـنـاه کـردم و از چـشـم یـار افـتـادم

کی ام من گـنـه کار بی بنـد و باری            ذلـیـلـی؛ خطا پیشه ای؛ شـرمساری

گـرفـتــار و آلــودۀ هــر گـنــاهــی            سیـه نامـه ای سرکـشـی؛ نـابکـاری

به این طریق خدایـی؛ کسی کجا بکند            که مـا خـطا بـنـمـایـیـم او عـطا بکـند

نه بندگی نه رفاقت نه عـاشقی کردیم            برای کـار نکـرده چـه لطف ها بکـنـد

من که در بند غم و غصه اسیرم چه کنم           با چـنـیـن کوه گـناهان کـثـیـرم چه کنم

کرمی گرکه براین سائل غمگین نکنی           من که درمانده و مسکین و فقیرم چه کنم

خارم ولی به دامن، جاری بُوَد گـلابم            پیش تو دور از تو، لـب تـشنه بین آبم

خواهی ببر به دوزخ خواهی بخوان به جنّت            پـیـوسته کن عـذابـم امّا مکـن جـوابـم

بندۀ نفسم شدم، سوز و نوایم رفت؛ رفت           از نفس افتادم و حال دعـایم رفت؛ رفت

غـفـلـتم توفیق توبه کردنم را بُرده است           از قـنوتـم رَبَّنٰا إغْـفِـرْ لَـنٰـایم رفت؛ رفت

 پخش سبک  

من غرق جرم و عصیانم؛ تو قدیمَ الاحسانی           ای خـالـق بـنـده نـواز؛ درد مـرا درمـانـی

آمـدم بـا؛ روســیــاهـی           یــا الــهـی؛ یــا الـهــی

 پخش سبک  

آمــدم؛ ای خـــدا؛ بــر درِ تــو           تـا شـوم مُـحـرم مـحـضـر تـو

سائـلی وامـانده ام من           بین غمها مانده ام من

 پخش سبک  

مهربانی تو خدا؛ از تو جدا؛ شدم منِ عاصی           زندانیِ گُنَه و؛ جُرم و خطا؛ شدم منِ عاصی

عـبـد سر افـکـنـده مـنـم           از گـنـه شـرمـنـده مـنـم

الــهــی مــنــم بــنـدۀ پُــر گـنــه            ز جرم و خـطا گـشته ام روسیـه

پـشـیـمـانـم و از تو شـرمـنـده ام            نگر از خـجـالـت سر افـکـنده ام

نـفـس امّـاره مـرا اهـل خـطـا کرد خـدا           غفلت از تو، چه بگویم که چه ها کرد خدا

پرده انداخت میان من و تو، این "دنیا "           این "عجوزه" است مرا از تو جدا کرد خدا

می‌کنم از تو فـرار اما صدایـم می‌کنی            مـن غریـبـم با تـو اما آشـنـایـم می‌کنی

مهربانتر هستی از مـادر برای بنده ات            اشتباه است این هراس اینکه رهایم می‌کنی

با کـثـرت معاصی از سر گـذشته آبـم            نه تاب دوری از تو، نه طاقت عـذابم

لبـریز تر ز دریا سوزان تر از کویرم            آواره تـر ز امـواج، خـالی تر از حبابم

آه ای پـنـاه هر دو عـالـم بی پـنـاهم            آیــیــنــه ام امـا اســیــر دسـت آهــم

چون بی ستون هر خانه شد، آوار گردد            بی یاد تو خوردم زمین ای تکیه گاهم

اگـر درد، داری دوا مـی کـنـم           بـیـا حـاجـتـت را روا می کـنم

تو از من گریـزیانی و باز من           تو را بـنـدۀ خود صدا می کـنم

گفتــم از زشتـی گـفـتــار بدم، گفت بیا            از سیــه‌کاری رفـتــار بدم، گـفـت بیـا

گفتم از غفلت دل از هَوَســم از نَـفـسم            صاحب آن همه کــردار بـدم، گفت بیا

جاری‌ست چو باران عرق شرم به رویم            از عـفـو تو یـا از گــنـه خویش بگــویم؟

تـرســم نــگــذارنـد بـه فــردای قــیـامت            یک برگ گــل از بــاغ وصال تو ببـویم

من که از قــافــلۀ پیر مغــان جـا مانـدم            تک و تنها شدم، از همسفران جا ماندم

لطف تو گر چه مرا لحظه ای تنها نگذاشت            با گـنـه اُنس گــرفتـم و همان جـا ماندم