اشعار

حق روز ازل کـل نعـم را به دلم داد            بر روی سرم سایه عـشق عـلی افتاد
از لطف خـدا شد دل تنـگـم عـلی آباد            هر ذره‌ای از جان و تن من شده فریاد

غم علی غصه علی ناله علی درد علی            دم عـلی آه علی خسته‌تـرین مرد علی

گرمی جنگ به شمشیر علی بود ولی            پیش هر اشک یتـیمی عرق سرد علی

هر که از سفرۀ ایمان تو شک بردارد            بِـروَد حاصل خود را ز دَرَک بردارد

آسـمـانِ سـرِ ما سـایـۀ اولاد عـلی‌ست            پس محال است که این سقف ترک بردارد

اولین بـار عـلـی گـفـتم و جـانـم دادند            با عـلی در رگ غیرت ضربانم دادند

یا عـلی گـفـتم و مـعـیار نـشـانم دادنـد            با تـماشـای نجـف جـان جـهـانـم دادند

شهـریار مُـلک دلهـایی نمی‌دانم که‌ای؟            جانـشـین حق تـعـالایی نمی‌دانم که‌ای؟

تا خدا می‌بـیـنـمت یا با خدا می‌بـیـنمت            هم‌نشین با ذات یکـتایی نمی‌دانم که‌ای؟

ای زنـدۀ نــمـاز و شـهــیـد دعـا عـلـی            ای جـلـوۀ جـمـال تـو نـور خــدا عـلـی

نقشی نشسته در نفـس پاک همدلی‌ست            نـام تو ای هـمـیـشـه‌تـرین آشـنـا عـلـی

خاتـم پُـر بها دهـد از کـرمش گدای را            فـقـط بـرای او بـخـوان آیـۀ انّـمـای را

طناب بسته‌ای اگر به دست‌های باز او            به روی خلق بسته‌ای دریچۀ سخای را

ای اخـمِ تـو جـهـنم، لبـخـندِ تو بـهـشتم            عـشقِ تورا خـداوند آمیخت با سرشـتم
خورده گره نگـاهَـت با کل سـرنـوشتم            مست از خُم تو بودم این بیت را نوشتم

منم مدیون آن شاهی که در عالم گدایش را            به شاهی می‌رساند گر بگیرد دستهایش را

دلم جا مانده در صحنی که جنّت آرزو دارد            خدا بخشد به او گردی ز ایوان طلایش را

شـگـفـتـا کـرامـات مـاهـی تـمــام            چه ماهی که لبخـنـد بیت الـحـرام

چه ماهی که خورشید حِجر و حَجَر            چه ماهی که مهتاب رکن و مقـام

صاحب اسرار «سُبْحانَ الّذي أَسْرى‏» علی‌ست            بـین آیـات الـهی، آیت کـبـری عـلـی‌ست

«قُلْ هُوَ اللَّهُ أحَد» تفسیری از اخلاص اوست            در کمال بندگی یکـتای بی‌هـمتا علی‌ست

آنکه را حُبِّ علی نیست به دل، از ما نیست           هرکه شد شیفـتۀ عشق علی، تنها نیست

سائل و ریـزه‌خـور و خـادمِ درگاهِ توأیم           جز علی هیچ کسی بر دل ما مولا نیست

او بر امور عـالم ناسـوت ناظم است            هرکس که غرق یاد علی نیست نادم است

ما سجده سمت سـاقی میخانه می‌کنیم            زیرا شراب آتش عشقش مداوم است

گـفـتیم هر زمان همه جا مرتضی علی            ذاکر شـدیم ذکـر تو را مـرتضی عـلی

از مـدح تو هـمـیشه قـلـم شـرم می‌کند            ای قـدّ شعـر پیـش تو تا مرتضی علی

من ذکـر بـسـم الله‌ الـرحمن الـرحـیـمم            تـصـویـر اســمـاءِ خــداونـد کــریـمـم

مـن قــل هــو الـلـه احــد را رازدارم            یـعـنـی عـلـیِ عــالـی‌ام، ذکـر قـدیـمـم

هر كس تو را نداشت لیاقت نداشته‌ست            هر كس نشد فدات، سعادت نداشته‌ست

در چشم اهل معرفت از خار كمتر است            هر كس كه رنگ و بوی ولایت نداشته‌ست

سماوات و زمین گوید: امیرالمومنین حیدر            اصول و فرع دین گوید: امیرالمومنین حیدر

خـلـیل الله می‌گـویـد، کـلـیـم الله می‌گوید            و عیسی هم یقین گوید: امیرالمومنین حیدر

سـر داده‌انـد پـای عـلی سـر شناس‌ها            چشمان اوست معـدن گوهرشـناس‌ها

شـاگرد ” ضربة علیٍ یومُ خندق” اند            شـمشـیـر می‌زنـنـد اگر سـرشـناس‌ها

سـاقی بده پـیـالـه که مـسـتم نـگـار را            یک جرعه ماهِ کاملِ شبـهـای تـار را
وقـتی قـرار نیـسـت مـنِ بی قـرار را            باید به چـشم سـرمه کنم این غـبار را

من ای ولی شـناسان نشناختم عـلی را            این کار نیست آسان، نشناختم عـلی را

در خاک جستم او را، ز افلاک آمد آوا            عرش است جای جانان، نشناختم علی را