اشعار

مـهـرت به کـائـنـات برابر نمی شود           داغـی ز مـاتـم تو فـزون تر نمی شود

از داغ جانگداز تو ای گوهر وجود           سنگ است هر دلی که مکدر نمی شود

بایـد مـرا گـلــیـم مـسـیــر نـگـار کرد           زیر قــدوم فــاطـمی‌ات خاکـسار کرد

مهـر تو را بـهـشـت بخـواهد نمی‌دهم            در ماجــرای عشـق نباید قُــمار کرد

چشمی که در مصیـبـت تان تر نمی شود           شـایـسـتـه شـفــاعت حــیــدر نمی شود

چشم همیشه ابــریتان یک دلیــل داشت           هر مـاتـمی که مـاتـم مــادر نـمی شود

زینب بیاور آخــرین رخـت کفن را           تا که کـفـن پـوشم تن سبـز حسن را

خالى است جاى مادرم تا که ببوسد           لبهاى ســرخ یوسف گــل پیرهن را

گل کـرده در زمین، کَـرَم آسـمانی ات           آغــوش باز می رسد از مهـربانی ات

دارد مــرا شبـیـه خودت پـیـر می کـند           جان برده از تـمام تـنم نیمه جانی ات

همرنگ پـائـيزى ولى فـصـل بهـارى           سبــزينه پــوش خطه زرين تــبارى

جود وكرم بيرون منزل صف گرفتند           در كيسه آيا نان و خـرمايى ندارى؟

خــدا به طالـع تان مُهــر پـادشاهـي زد           به سـيـنۀ احـدی دست رد نخواهی زد

در آسمان سخاوت يگـانـه خـورشيدی           تمــام زنــدگی ات را سه بار بخشيـدی

جــانــم فــدای لــحــظــۀ جــان دادن او           كار خودش را كرد آخر سر، زن او

مانند كـوچــه بـاز غــافـلـگـيــر گـشـتـه           بسیار جانسوز است ساکت مـاندن او

آيا شده بــال و پــرت آتــش بگيــرد           هر چيز در دور و برت آتش بگيرد

آيا شده بـيــمــار بــاشی و نگــاهـت           از نـيـش خـنـد هـمسرت آتش بگـيرد

زهر آتش شد و بر زخم دلی مضطر خورد          جـگـری ســوخته را تا نفس آخر خورد

زهـر سوزاند ولی بر جگرم هیچ نبود          آه از آن زخم که بر سینۀ پیغمبر خورد

با یاد تو که غصه شماری کنم حسن            جاری ز چشم، اشک بهاری کنم حسن

تا که رسم به روضۀ سبـز مصیبتت            سوگند بر تو لحظه شمــاری کنم حسن