اشعار

از آن طرف قمرش روی نیزه کامل شد          از این طرف سرت از روی نیزه نازل شد

 غـروب روز دهــم بـود عــمـه‌ام افـتـاد          عـبـای خـونی تـو تـا به دوش قـاتـل شد

در میان میکـده ساغر به دردم می‎خورد          باده وقتی می‎شود کوثر به دردم می‎خورد

دست‎های خالی‎ام خالی بماند بهـتر است          این که هستم پیش تو نوکر به دردم می‎خورد

من سـه سـالـه سـنـد ظـلـم به آل اللهـم            آســمـان عـلـی و آل عـلــی را مـاهــم

بـی سبب نیست اگـر راه به دلهـا بُردم            عشق را ارثیه از حضرت زهرا بُردم

نـفـس در سـیـنـه از آهـم شـرر شد            تـمـام قـوت مـن، خـون جـگـر شـد

چه ایّامی که از شب، تـیـره‌تر بود            چه شب‌هایی، که با هجرت سحر شد

جسمم ضعیف و روحم، سرگرمِ بالُ‌‌بال است          دور فراق طی شد، امشب، شبِ وصال است

تا یـافـتـم طبـق را، دیـدم جـمـال حـق را          باید به سجده افتم، این وجه ذوالجلال است

با سر رسیده‌ای بگو از پیکری که نیست         از مصحف ورق ورق و پرپری که نیست

شب‌ها که سر به سردی این خاک می‌نهم         کو دست مهـربان نـوازشگـری که نیست

قـلبـم شکـستـه امـا؛ انـدازۀ سـرت نـه            آشـفـتـه دیـده بـودم مانـند پـیکـرت نـه

تا شام غصه خوردم با تو ولی نگفـتم            ای كاش ساقی‌ات بود اینجا و خواهرت نه

از وقـار عـمه‌جان خود حجـاب آموخته           او مـؤدّب بـودنش را از ربـاب آموخته

با دو دست بسته تا شامات را یکسر گرفت           رزم را از فـاطمه، از بوتـراب آموخته

ای از سـفر برگشـته بابا، پیکرت کـو؟            سـیمرغ قاف عاشـقی بال و پرت کو؟

برروی شــاخ نیزه ها گل کرده بودی            حالا که پـائین آمدی برگ و برت کو؟

نـفــس در ســینه از آهــم شـرر شد             تــمـام قــوت مــن، خـون جگر شد

چه ایـامی که از شـب، تـیره‌تر بود             چه شب‌هایی،کـه باهجرت سحرشد

بــابــا بـنگـر رویِ بـهـم ریخـتـه ام را            وا کــن گـرهِ مــوی بهم ریخـتـه ام را

دیگر رَمَـقـی نیست به رویت بگُـشایـم            چشم تــر کم ســویِ بـهـم ریخته ام را

پنهان به خاك كردم رازی به آب دیده            بــا كس نمی توان گفت سرّ دل رمیده

وقــت ســحر دعایم شد عاقبت اجابت            بر شام تــار ما هم سر زد شبی سپیده

ویـران سرایم امشب شد میهمان ســرایم            اینجا که خیزران نیست قرآن بخوان برایم

هر شب صدات کردم امشب دعات کردم            یـــا در بـــرم بـمانی یا هـمرهـت بیـایـم

امشب به دامن مـن خورشید آرمیــده            یا ماه آسمان هــا در کلــبه ام دمــیده

دخترهمیشه جایش آغوش گرم بــاباست            کس روی دست دختررأس پــدرندیده

درد دارم ای پـدر در قسمت پا بـیـشتر            چون اثر کرده به پایم خار صحرا بیشتر

گرچه گل انداخته رویم ز سیلی ها ولی            بر تـنـم انـداخـتـه شـلاق هـا جـا بیـشتر

هر چند بی تو دیدم... دوران پـیـریم را           از یـاد بردم اما... با تو اسـیــریم را...

چشمی که خون گرفته مژگان خاکی اش را           واکـن که سیـر بینی،سیمای پیریم را...

دردم این است عمو نیز در این قافله نیست            مثل من پــای کــســی پر شده از آبلــه نیست

 گــفــتــم از منبر نی آیــه ی توحــیـد نخوان          سنگ ها منتظر و خواندن تو بی صله نیست

خبر آمد که ز معـشـوق خبـــر می آید              ره گشایید که یـــارم ز سفـر می آید

کـاش می شد که ببافـند کمی مـویم را               آب و آیینـــه بــیــارید پـــدر می آید

حق خواسته که دست عطا داشته باشی          بــــالا بنـشینی و گــدا داشتــه بـــاشی

والله که حق است که در جــمع بزرگان         بالای سـر عــمّـــه تو جا دا شته باشی

گل سر نیست ولی موی سرم هست هنوز           تن من آب شد امــا اثـــرم هــست هنـــوز

جــای سیــلــی ز روی گونه من پاک نشد           رد شلاق به روی کـــمــرم هست هنـــوز