اشعار

زمان لطف، صحبت از حقارتم نمی‌کنی            کریـمی و نـظاره بر لـیـاقـتم نـمی‌کنی

تو را ز یاد می‌برم زمان معصیت ولی            مـرا مـؤاخـذه برای غـفـلـتم نـمی‌کـنی

خـشكـی چـشـم پـشیـمان مرا دریـابـید            به غـبـاری سـر مـژگـان مرا دریـابید

من اویـسـم ز قَـرَن آمـدم آقـایم نیـست            چـشـم‌هـای تـر حـیـران مـرا دریابـیـد

کارم شده ز دوری تو سوخـتن، بیا            بر این دل شکـسته‌ام آتش مـزن، بیا

یعقوب هم به گریۀ من گریه می‌کند            کنعان به گل نشست، عزیز وطن بیا

بدون عشق دلسردم، کمی آقا نگـاهم کن          سرا پا غصه و دردم، کمی آقا نگاهم کن

درختی بی‌ثمر هستم، برایت دردسر هستم          خزانم، شاخه‌ای زردم، کمی آقا نگاهم کن

حس من این است هردم بی‌وفاتر می‌شوم            دائما از یوسف زهـرا جـداتر می‌شوم

اشک هـایش را نمی‌فـهمـد دل آلـوده‌ام            هر چه یادم می‌کند بی‌اعتناتر می‌شوم

آشــفــتـه‌ام شـبــیــه دلِ بــی‌قـــرارهــا            بی رنگ و روست،روی تمام بهارها

از آیـنـه نمی‌شود هـیـچ انتـظار داشت            وقـتی نشسته است به رویـش غـبارها

دستی بده تا که بگـیرم دست هـایت            چـشمی بده تا که کنم گـریه بـرایت

دسـت تـوسّـل دارم و چــشـم تـمـنّـا            می دوزم امشب بر بلـندای عطایت

با غـصـه‌های آل عـبـا گـریـه می‌کنی            در اوج روضه‌های عزا گریه می‌کنی

ما بـا گـنـاه اشـکِ تو را در می‌آوریم            از سـوز بـی وفـایـی مـا گریه می‌کنی

خود را مقـیم وادی احـساس می‌کنم            دل را خـمار بوی گـل یـاس می‌کنم

تا نام پـاک ساقی لب تـشنه می‌بـرم            بوی تو را به میکده احساس می‌کنم

آقا نگـاهـم مانـده بر در تا بـیایی           از جـاده های روشـن فـردا بیایی

دوری تو بغضی نشانده در گلویم           ای کاش میشد یا بمیـرم یا بیایی

بـدونِ تو اُمـیـدِ ما، سـراب می‌شود بیا            تمامِ شهر بر سرم، خـراب می‌شود بیا

برای حضرتت بگو که مادرت دعا کند            دعـای مـادر تو مستجـاب می‌شود بیا

حـالـی بـده هـمیشه بخوانم دعا فقط            فهمی به من بده که بخواهم تو را فقط

دردی حواله کن که بفهمم چه میکشی؟            بـی فـایـده ست نـالـۀ آقـا بـیـا فـقـط

الا ای قـبـلـه گـاه دل كجـایی؟            محرّم شد... نمی خواهی بیایی؟

بـیا یك بـار تـا دورت بگـردم            بـیا كـه مُـردم از داغ جـدایـی

درانتظار تو چـشمم هـمیشه بارانیست            و بی تو حال وهوای دلم چه طوفانیست

بیا که خـیـری از این زنـدگی نمی‌بینم            که لحظه لحظۀ عمرم پُر از پریشانیست

ماه غم است و می‌كشي از سينه آه را            خـم كـرده است آه غـمـت قـد مـاه را

 صاحـب عـزا تـرين عـزادارهـا بيـا            تا بـر دلـم نگـاه كـني ايـن دو ماه را

دلـم بـرای دیـدنـت مـذاب شد نـیـامدی            چـقـدر دوری شـما عـذاب شد نیامدی

به شهر وعده دادم که می‎رسی و پیششان            دوبـاره نوکـر شما خـراب شد نیامدی

شبـيـه چـشم شما چـشم هاي تـر دارد            كسي كه خاك حسينيه را به سر دارد
تو گريه كردي و شد سرخ چهره فهميدم            كه وقت روضۀ تو اشك هم جگر دارد

ای آخـریـن سـلالـۀ زهـــرا تــبـارهـا            ای وارث شکـستـه دل ذوالـفـقـارهـا
بی‌تو چهار فصل دل من خزانی است            چـشـم انـتــظـار آمـدن تـو بــهـارهـا

آقـا مگـر داریم ما، ما یـادمـان نیـست            یـادآوری کـردیـد، امـا یـادمـان نیـست
این روزها ... وقت زیادی که نداریم            گـیـرم که آقا بود حـالا یـادمان نیست!

در معـرض نـگـاه شـما نـور می‌شـوم            بی نور تو ز محضرتان دور می‌شوم

کم با تو حرف می‌زنم امّا دلم پُر است            از شرمساری است که مهجور می‌شوم