اشعار

بـرای شـانـۀ اُفــتـاده‌ام پَــری بـدهــیـد            دلِ شـكـسـتـۀ ما را به دلبـری بـدهـیـد

محـبـتـی بكـنـیـد و مـرا حـرم بـبـریـد            نـشـان راه به چـشـم كـبـوتـری بدهـید

نیـستـی و بر لبـم انـگـیـزۀ لبخـنـد نیست          جز به دامان غمت دستم به جایی بند نیست

طالعم با غم گره خورده، گره را باز کن          حتم دارم که دلت راضی به این پیوند نیست

تا که باشد جگری پای توفریادی هست           ما خـرابـیـم ولی مـجـلـسِ آبـادی هـست

ســردیِ دوریِ تـو گــرم شـود مـی‌آیـی           به زمستان بنـویـسید که مُـردادی هست

از بس که تلخی غم هجران چشیده‌ام            جـانی نـمـانـده است بـرایم...بریـده‌ام

عیب وصال چیست نصیبم نمی‌شود؟            خیـری که از فـراق و جدایی ندیده‌ام

بـر درد تـنهـایـی دچـارم ای نـگـارم            پـایـان نــدارد انـتـظـارم ای نـگــارم

پایـیزی‌ام، هـجـران امانـم را بـریـده            برگـرد ای بـاغ و بهـارم ای نـگـارم

ز بوی زلف تو یک عمر مست و مدهوشم            ز چشم خویش ز داغت همیشه می جوشم

اگر چه نیست نصیب دو دیده ام رویت            ولی خـیـال جـمـال تو می بـرد هـوشـم

زیباتر از دعا و عـبادت چه لـذتی ست           بـالاتــر امــان الـهــی چـه عـزّتـی ست

درمـان درد هـای تـمـام جهان دعـاست           الحق گـدای اهل منـاجـات قـیـمـتی ست

ﻫﺮ  قطـره دریــا می شود وقتی بیایی            صحـرا شـکـوفـا می شود وقتی بیایی

آئـیـنـه در آئـیـنـه در آئـیـنــه لـبــخـنــد            دنـیــا چه زیـبــا می شود وقـتـی بیایی

لال است آن زبــان که نگوید ثنـای تو            کور است دیـده ای که ببیند ســوای تو

رحمت به روح "صائب" شیرین سخن که گفت:            (عالم پر است از تو و خالی است جای تو)

کــاش تا خیـمۀ سبــزت برسد فــریــادم            "من از آن روز که در بند تــوأم آزادم"

عاشقم دست خودم نیست بگو تا چه کنم            دل به یک یــوسف گـمـگـشتۀ زیبا دادم

هركه محروم است از تو مَحرمِ مِیخانه نیست            هركه با آتش نمی جوشد دلش پروانه نیست

من اویسم قـسـمـتم انگــار دیــدارت نشد           از قَرَن می آیم و ارباب امّا خانه نیست

روزی هزار بار که شکــر خــدا کنیم            شــایــد که حـق آمــدنش را ادا کـنـیـم

شب های ماتـم آمده باید که خویش را            آمــاده از بــرای دو مــاهِ عــزا کـنـیـم

یا این دل شکـسـتـه ما را صبــور کـن             یا لااقــل به خاطــر زیـنـب ظهور کن

دیگـر بتــاب از افــق مــکــه مــاه من             این جاده های شب زده را غرق نور کن

سینه زدن فقط و فـقط این كـمـال نیست            مقصود نوكری كه فقط عشق و حال نیست

سیـنـه زنی كه سـیـنـه زن واقـعــی بـود            نسبت به هیأتش به دمی بی خیـال نیست

 از هجــر تو طبیعت مـا گریه می کند            چشــم تمــام آیــنـه ها گــریــه می کـند

چشم انتظار آمدنت شیر خواره‌ای است            گهواره‌ای به کرب و بلا گریه می کند

ای هـمـنـشـیـن غــربت پـنـهـانـی دلــم             بشـنـو کمی ز شــرح پــریشــانــی دلم

یک عمر غربت است جدا بودن از شما             رحــمــی نما به نــالــهٔ طــولانی دلــم

دلبــرم یــوسف زهــراست خدا می داند            یــادش آرامش دل هــاست خدا می داند

علت غـیـبـت او هست گــنــاه من و تــو            خـون جگــر از گنه ماست خدا می داند

چندی به انتظار تو حـسـرت كشیده ایم            دور از تو بر کرانۀ غــم ها رسیده ایم

هفته به هفته می گــذرد بی حضور تو           از جمعه های بی تو كه خیری ندیده ایم

من گـریـه می کنم که تمــاشا کنی مرا            مانـند طـفـل گـمـشـده پـیـدا کـنـی مـرا

حجت قبــول دلـبــر احــرام بـسـتـه ام            ای کاش در دعای خودت جا کنی مرا

دلــگـیــرم از تمــامی دنیــا شتـاب کن            مجــنونم و به خــاطر لیــلا شتاب کن

وقتش رسیده صبح ظهورت فـرا رسد            پابان بــده بر این شب یــلدا شتاب کن