اشعار

پشت درب خانه‌ات بر خاک، صورت می‌کشم            تا که تحویلم بگیری، از تو منت می‌کشم

بـنـدگـان مـخـلـصت آمـادۀ مـهـمـانی‌اند            آن قدر خالی‌ست دستانم، خجالت می‌کشم

ماهی به روشنایی رحـمت دمیده است            مـهـمـانـی خـدای تـعـالی رسـیـده است

بـر بـنـدگـان سـائـل خـود بـانـی وجـود            خوانی به وسعت كرم و جود چیده است

تـو بـاز مـرا خـوانـده‌ای امّـا نـگـرانـم            از فـیـض مـنـاجات سـحـر بـاز بـمانم

من چند صباحی‌ست که در غفلت محضم            بیدار کن‌ ای ‌دوست‌ ازاین‌ خواب‌ گِرانم

بی‌تو ای جان جهان، جان و جهان را چه کنم؟            خود جهان می‌گذرد، ماندن جان را چه کنم؟

ماه شعبان و رجب، نم نم اشکی شد و رفت            خانه ابری‌ست خدایا! رمضان را چه کنم؟

ای خطا پوش، خـطا کار تو باز آمده است            واکن آغـوش! گـنهکار تو باز آمده است

هرکجا رفت جز این در، به در بسته رسید            پشت در مانده به دربار تو باز آمده است

با هق هقم به سمت تو یا رب دعا کنم            تا درد تـوبـه‌هـای شـکـسـته دوا کـنم

برگـشته‌ام به سوی تو یا ایها العـزیز            تا کـیـل بی‌پـنـاهی خـود را گـدا کـنم

مـیـهـمانم کـردی و بـارِ سفـر آورده‌ام            دستهـای خـالی و چـشمانِ تـر آورده‌ام

راه دادی بیـنِ خـوبـانت منِ گـمراه را            آبـرو دادی و شـرم شـعـله ور آورده‌ام

ما نمک پرورده‌ها مدیون احسان توأیم            حال ما خوب است شبهایی که مهمان توأیم

بوی رحمت می‌رسد از سفره‌های ماه عشق            ما به امـید عـطـای تو سر خـوان توأیم

شـب قـدر آمـده یـا رب نـگـاهی            بـه درگــاه تـو آمـد روســیـاهـی

یگـانه جان پـنـاهـم ربی الـعـفـو            بـبـخـشـا اشتـبـاهـم ربـی العـفـو

آمدم سوی تو راهی وا کنم تا وقت هست            آمدم شاید تو را پیدا کنم تا وقت هست

تا شب احیای تو کارم توسل کردن است            قصد دارم خویش را احیاء کنم تا وقت هست

طائرِ وصلتِ قدسی رمضان، آمده است            از دَمِ عیسوی اَش مُرده به جان آمده است
عاشقان باده زنید از قدح و خوش باشید            که ز خُم خانه سبوئی به میان آمده است

گنهکاران کجا هـستند ماه عـفو آمد باز            خـدای ‌مهـربـانی با نگـاه عـفـو آمد باز

دوباره روزه؛ این عبد فراری را به راه آورد            خدایا‌ شکر! این بنده به راه عفو آمد باز

آمـده عـبـد گـنهکـار، بگـو مـی‌بخـشی            با دلی زار و گـرفـتار، بگو می‌بخشی

چـشـم امــیّــد به عـفـو تو خـدایـا دارم            باز هم حضرت غفار، بگو می‌بخشی

رسـیـدم ز تو عـذرخـواهی کـنم            دلـم را به سمـت تو راهـی کـنـم
بــیــا و امــیــد دلــم را نـگــیــر            خـدایـا چـه بـا بـی‌پــنـاهـی کـنـم

تـشـنه‌ام آبِ حـیـاتی برسانـیـد به من            لـذّتِ صوم و صلاتی برسانید به من

رمضان آمد و گـفتم: بِعَـلیٍّ ألعـفو...            گوشه چشمی؛ نظَراتی برسانید به من

روضه دارم من و افطار لبم نان حسین            رزق مـاه رمضانم هـمه احسان حسین

پیش از افطار شنیدم پدرم تشنه که بود            زیر لب گفت فدای لب عـطشان حسین

معصیت بود که سوزاند عـبادات مرا            بر نگـرداند به من حِس مناجـات مرا

نا گزیر است گدا، دم ز عطایت بزند            نیـمه شب عبد گـنه کار صدایت بزند

چون بیابان که نیازش به نم باران است            بیـشتر گریه تـسلای دل سـوزان است!

مـیـکـده بـاز شـد و زود دویـدیـم هـمه            گفته ساقی سه دهه نوبت سرمستان است!

من بدی کـرده‌ام اما تو مـرا بد نـزنی            بعد یک عمر که این بنده‌ات آمد نزنی
با همین روی سیاهش به تو رو زد نزنی            روی پـیـشـانی او مـهـر نـیـاید نـزنی

دیگر ز تو نام و نشان در کارهایم نیست            ایمان به تو در ذکر یا غفارهایم نیست

آنقـدر بی‌پـرده گـناه و معـصیت کردم            دیگر اثـر در ذکر یا ستـارهایم نیست