اشعار

تـیـر ستم چو بر دل سلطان دیـن رسید           بس بی امان به قلب رسول امین رسید

نـه طـاقـت سواری و نـه حالـت نـبـرد           یکـباره جـسم اطهر او بر زمین رسید

می سوخت در لهیـب تبی آتـشیـن زمین          می ساخت پایه های غروری نوین زمان

خورشیـد هم چو کـشتی آتش گرفـته ای          آواره بـــــود در دل دریـــای آســمــان

بر نـیـزه تکیه داده تـنـها تر از هـمیـشه            با چـهـرۀ خـمـاری زیـبـا تر از همیشه

بـذر تـرانه بـارید از ابر خـطـبه هایش            امـا زمـین دل هـا صحـرا تر از همیشه

نام خــدا را بر زبان تـقـریــر می کرد            حــلـقــوم را آمـاده شمـشـیـر می کـرد

اشـک تـمـنـای سکــیــنـه گـاه رفــتـن            بـر قلب او کارِ هزاران تـیـر می کرد

آرام تـر بـرو که تـوانی نـمـانـده اسـت            تا آخـرین نگـاه زمـانـی نـمـانده است

بگذار تا که سیر نگـاهت کنم حسیـن!            یک لحظه بعد از تونشانی نمانده است

بـمـان که روشـنـی دیـدۀ تـرم بـاشـی           شـبـیـه آئـیــنـه ای در بـرابـرم بـاشی

هوای خیمۀ من بی نگاه تو سرد است           بـمان که مـایـۀ دل گرمی حرم باشی