اشعار

با غـصـه‌های آل عـبـا گـریـه می‌کنی            در اوج روضه‌های عزا گریه می‌کنی

ما بـا گـنـاه اشـکِ تو را در می‌آوریم            از سـوز بـی وفـایـی مـا گریه می‌کنی

خود را مقـیم وادی احـساس می‌کنم            دل را خـمار بوی گـل یـاس می‌کنم

تا نام پـاک ساقی لب تـشنه می‌بـرم            بوی تو را به میکده احساس می‌کنم

آقا نگـاهـم مانـده بر در تا بـیایی           از جـاده های روشـن فـردا بیایی

دوری تو بغضی نشانده در گلویم           ای کاش میشد یا بمیـرم یا بیایی

بـدونِ تو اُمـیـدِ ما، سـراب می‌شود بیا            تمامِ شهر بر سرم، خـراب می‌شود بیا

برای حضرتت بگو که مادرت دعا کند            دعـای مـادر تو مستجـاب می‌شود بیا

حـالـی بـده هـمیشه بخوانم دعا فقط            فهمی به من بده که بخواهم تو را فقط

دردی حواله کن که بفهمم چه میکشی؟            بـی فـایـده ست نـالـۀ آقـا بـیـا فـقـط

الا ای قـبـلـه گـاه دل كجـایی؟            محرّم شد... نمی خواهی بیایی؟

بـیا یك بـار تـا دورت بگـردم            بـیا كـه مُـردم از داغ جـدایـی

درانتظار تو چـشمم هـمیشه بارانیست            و بی تو حال وهوای دلم چه طوفانیست

بیا که خـیـری از این زنـدگی نمی‌بینم            که لحظه لحظۀ عمرم پُر از پریشانیست

ماه غم است و می‌كشي از سينه آه را            خـم كـرده است آه غـمـت قـد مـاه را

 صاحـب عـزا تـرين عـزادارهـا بيـا            تا بـر دلـم نگـاه كـني ايـن دو ماه را

دلـم بـرای دیـدنـت مـذاب شد نـیـامدی            چـقـدر دوری شـما عـذاب شد نیامدی

به شهر وعده دادم که می‎رسی و پیششان            دوبـاره نوکـر شما خـراب شد نیامدی

شبـيـه چـشم شما چـشم هاي تـر دارد            كسي كه خاك حسينيه را به سر دارد
تو گريه كردي و شد سرخ چهره فهميدم            كه وقت روضۀ تو اشك هم جگر دارد

ای آخـریـن سـلالـۀ زهـــرا تــبـارهـا            ای وارث شکـستـه دل ذوالـفـقـارهـا
بی‌تو چهار فصل دل من خزانی است            چـشـم انـتــظـار آمـدن تـو بــهـارهـا

آقـا مگـر داریم ما، ما یـادمـان نیـست            یـادآوری کـردیـد، امـا یـادمـان نیـست
این روزها ... وقت زیادی که نداریم            گـیـرم که آقا بود حـالا یـادمان نیست!

در معـرض نـگـاه شـما نـور می‌شـوم            بی نور تو ز محضرتان دور می‌شوم

کم با تو حرف می‌زنم امّا دلم پُر است            از شرمساری است که مهجور می‌شوم

ای واسـط فـیـض دو ســرا آجَـرَکَ‌الله            وی حجّت حق؛ صاحب عزا آجرک‌الله

با نالۀ زهـراست عجین سوز صدایت            هــمــنــالــۀ اُمّ‌الــنّــُجَــبــا آجـــرک‌الله

جـانـا به دل خـستـۀ مـا هـم نـظـری کن           یک شب تو از این کوچۀ ویران گذری کن

این کوچۀ ظلمت زده از نـور فراریست           ای مـاه بـیـا و شب دل را سـحـری کـن

خـشـكـی چـشم پـشـیـمان مـرا دریابید            به غـبـاری سـر مـژگـان مرا دریـابید

من اویـسـم ز قـرن آمـدم آقـایـم نیست            چـشـمـهـای تر حـیـران مرا دریـابـیـد

امیـن حـضرت یـکـتـا چـرا نـمی‌آیی            چـراغ دیــدۀ زهــرا چـرا نـمـی‌آیـی

پیمبر است که با گریۀ هر سحر گوید            اَلا سُــلالــۀ طـاهــا چــرا نـمـی‌آیــی

عمریست تشنه کام تو هستیم و آب نیست            عـمریست بیـقرار نشستیم و تاب نیست

عمریست در نـبـود تو هـمـسایـۀ شبـیـم            در آسـمـان هـیـچ دلـی آفــتـاب نـیـسـت

می‌شود هر روز اشكم در عزایت بیشتر           سوختم از روضه‌ات، از های هایت بیشتر

 می‌روم دنبـالت امّا از حـرم هـای شـما           می‌رود تـا كـربـلایـت، ردِّ پـایت بیـشتر

گم کرده دل طـریق رسیدن به یـار را            بـایـد سپـرد دسـت خـود یــار کـار را

افـتـاده‌ام ز چـشم تو یـا رفـتـه‌ام ز یـاد            یـکـدم تـفــقّـدی، بـنـگـر حـال زار را