اشعار

نـام زیـبـای کـسی آمد و چـشـمـم تر شد            گریه کن بلکه کمی حال تو هم بهتر شد

روضه خوان گفت: علی، کنده شد از جا قلبم            هر کجـا نـام عـلـی بـود دلـم خـیـبـر شد

دوست دارم شرح حُسن شبه پیغمبر بگویم           بعدِ هر الله اکـبـر یا عـلـی اکـبـر بگـویم

حُسن او باشد حسینی، مظهر تقوا و ایمان           ای اجل مهلت بده عمری از آن مظهر بگویم

غرق خون است چرا این سر مه‌رو پسرم            قطعه قطعه شده آن قامت دلجـو پسرم

نـرسیـده به تـنت، از سـر زیـن افـتادم            قوّت و تاب و توان رفت ز زانو پسرم

قدم قدم سوی میدان همین که راه افتاد            تـمـام لـشكـر دشـمـن به اشـتـبـاه افـتاد

پدر به بدرقه آمد، جوان بر اسب نشست            پدر به بدرقـه آمد، جـوان به راه افتاد

«هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم»            هر گه نظر به روی تو کردم جوان شدم

طاووس خـیـمه پیش پـدر راه می‌روی؟            گفـتی اذان و مست من از این اذان شدم

با دلی خون،میگذارم روی پاهایم سرت را           تا بگیرم در بغل این لحظه‌های آخرت را

گرچه نیزه جوشنت را بُرده از جانت غنیمت           در عوض اما به من، پس داده جسم پرت پرت را

شکـوه صبـر را وقـتی نـشـان داد            کـه اذن رفـتـنـت را بـی‌امــان داد

تو رفـتـی و هـمه فـهـمـیـده بـودند            کـه در راه خــدا بـایـد جــوان داد

تو را به خیمه به این شانۀ خَـم آوردم            تو را به دستِ خودم حیف کم‌کم آوردم

برایِ خواهـرکانت کـمی لبـاسِ تو را            برایِ گیـسوی خود خاکِ عـالم آوردم

معـراج رفتی زخم شد بال و پر تو            پیـغـمـبرم غـوغـا شده دورو بـر تو

من از تو شرمنده تویی شرمنده از من            چـشم تـر من مـانـده و چـشم تر تو

در سراپـای تو پـیدا می‌شود عـرفان من           می‌رسد تا عرش اعلا با تو یا سبحان من

از حـرایِ چـشم تو پیداست ایوانِ نجـف           مصطـفای خـیـمه‌هـایم، حـیدرِ میدان من

می‌روى پشت سرت راه می‌افتم پسرم            گـاه مـی‌آيـم و نـاگـاه مـی‌افـتـم پـسـرم

می‌روى دلهـره دارم كه زمينت بزنند            سنگ دارند مـبـادا به جـبـيـنت بـزنـند

آمـدم من ز حـرم لحـظۀ پـرپـر زدنت            شاخه‌ای نیست که نشکسته میان چمنت

گردنت را بکـشم تا نفـسی تـازه کـنی            صبر کن پاک کنم لختۀ خون از دهنت

زخـم‌هـای جـگرم بیـشتر از پیکـر تو            این بـلا بر سـر من آمده یا بر سـرِ تو

نا امیـد آمدم و هِـیْ به خـودم می‌گویم            نخوری غصه که این نیست علی اکبر تو

تـا به مـیـدان نـعـرۀ الله اکـبـر می‌کـشیـد           بر سرش خیل ملایک بی‌عدد پر می‌کشید

لرزه بر پیر و جوانان حرامی می‌نشست           تا که فریاد رجز با سبک حیدر می‌کشید

 پخش سبک ۱                                   

عـــلــیِّ اکــــبـــرِ مــــن            تــو مــاهِ انــورِ مـن (۲)

گل احمر، شدی پرپر، به من بنگر، دراین صحرایِ پر غـم

دلـم تنگ پیمبر بود، پیـغـمـبر شدی اکبر           هوای رزم مولا داشتم حـیدر شدی اکبر

تو را با خون دل اینسان بزرگت کرده‌ام بابا           قدم خم شد شکستم تا کمی اکبر شدی اکبر

ای مـصـحـف پـاره پـارۀ مـن            خـورشـیـد و مه و ستـارۀ من
داغـت بـه جـگـر شـرارۀ مـن            ثـــارالــلـه و ابـن ثـــارۀ مــن

ماهم به خون نشست و سرشکم ستاره شد            قــرآن آیــه آیـۀ مـن پــاره پــاره شــد

داغ رسـول بـود بـه قـلـبـم ز کـودکـی            تکـرار آن به داغ جـوانـم دوبـاره شـد

بنـشیـنم و از سوز جگـر ناله برآرم            بر صورت خونین تو صورت بگذارم

بردار خدا را سری از خاک و دعا کن            تا من به سر کشتۀ تو جـان بسپارم

ماهم فـتاده بر خاک با جسم پاره پاره            ای اشک ها بریزید از دیده چون ستاره

جزمن که همچو خورشید افروختم دراین دشت            کـی پـاره پـاره دیـده انـدام مــاه پــاره