اشعار

پخش سبک

ای حجت داور موسی بن جعفر؛ آه موسی بن جعفر

گل یاس پرپر  موسی بن جعفر؛ آه موسی بن جعفر

پخش سبک

هـمـه عـالـم ، شده درهم          بـه عـزای سـبـط خــاتـم

حـضـرت امــام کــاظــم          هـفـتـمـین صاحب پرچم

پخش سبک

ناله زنان اهل سما ، گریه کنان اهل زمین         جان داده موسای تو در، زندان هارون لعین

یا فاطمه یا فاطمه؛ یا فاطمه یا فاطمه؛ یا فاطمه یا فاطمه

پخش سبک

شده این دل بی قرارم ، ثناخوان موسی بن جعفر            چرا حال زارم نباشد ، پریشان موسی جعفر

همان که به زندان بغـداد، شده کشته از ظلم هــارون

زیر بار کینه پرپر شد ولی نفرین نکرد         در قفس ماند و کبوتر شد ولی نفرین نکرد

روزهای تیره هر یک شب‌تر از دیروز تار          در میان دخمه‌ای سر شد ولی نفرین نکرد

بـیـهـوده قـفـس را مگـشائید پری نیست           جز مُشتِ پری گوشۀ زندان اثری نیست

در دل اثـر از شـادی و امّـیـد مـجـویـید           از شاخـۀ  بشکـسته امـیـد ثـمری نیست

آن که عـالم هـمـه در دست توانایش بود           مــرکــز دایــرۀ غـــم دل دانــایـش بـود

هـفـتـمـین حجت معصوم ز ظلـم هارون           چـند سـالی شده زنـدان سـتم جـایش بود

آن که آهش در دل هفت آسمان تأثیر داشت           روزها در کنج زندان نالۀ شبگیر داشت

باب حاجات خلایق بود و پیش اهل فضل           باب جود و بخشش او یک جهان تفسیر داشت

کسی که بـوسه زند عـرش، آستانش را           قـضـا به گوشۀ زنـدان نهـد مکـانش را

کسی که روح الامین است طایر حرمش           هـجـوم حادثــه بر هـم زد آشـیـانـش را

هر كجا مرغ اسیرى است، ز خود شاد كنید          تا نـمـرده است، ز كـنـج قـفس آزاد كنید

مُـرد اگر كنج قفس، طایر بشكسته پـرى          یـاد از غـربـت زنــدانـى بــغــداد كـنـیـد

هـر قـدر پـیـر می شوی و مـو سـپـیـدتر          وا می شود به روی تو زخـمی جـدیـدتر

در سجده دید هر كه تو را، جز عبا ندید          هر روز می شوی ز چه رو نـاپـدیـدتر؟

از گـردش فـلـک، سـر و سالار سلسله           شد در کـمـنـد عـشـق، گـرفـتـار سلسله

نَـبـوَد هـزار یـوسف مـصـری بهای او           آن یـوسـفـی که بـود خـریــدار سـلـسـله

یا رب رضای من بود انـدر رضای تو          کـایـنـسان اسیـر بـنـدِ گـرانـم بـرای تـو

روز و شـبـم به ظلمت زندان یکی بُوَد          هر چند روشن است دلـم از ضیـای تو

احوالِ من از این تنِ تب دار روشن است          زندانِ من به چـشمِ گُهربار روشن است

از صبح تا غروب که حَبسم در این قفس          تا صبـح حالم از دمِ افـطار روشن است

چشم هایش همه را یاد خـدا می انداخت               لرزه بر جان و دل تک تک ما می انداخت

پا بـرهـنـه همه بر بُشر شدن محتاجـیم               نظری کاش که بر ما، گذرا می انداخت

چهار چوب نگاهت به چهـار دیـواری          اگرچـه روز نـداری، هـمیـشه بیـداری

مکـیـده است تـوان تو را لب زنـجـیـر           برای دادن جان،خسته جان! توان داری

حصار پشت حصار آفتاب در زنجـیر          و صبر سجـده کند در کـجـاوۀ تـقـدیر

و سقف ابری زندان چقـدر کوتاه است          برای آن که شود خواب کهنه ای تعبیر

پر بسته بود وقت پریدن توان نداشت           حتی به خانه نیز؛ ز دشمن امان نداشت

خو کرده بود با غـم زندان خـود ولی           دیگر توان صبر در آن آشیـان نداشت

ای به زندان کرده خلوت با خدا موسی‌ ابن ‌جعفر          ای همه آزادگان را مقتدا موسی‌ ابن ‌جعفر

ای که در حبس بلا بودی به فرمان الهی          هم قدر را هم قضا را رهنما موسی ابن جعفر

مشـکـل گـشـای کـارهـا باب الحـوائج           ذکــر تـوسّـل های ما بـاب الـحـوائـج

دارد هوای شـیـعـه را باب الـحـوایـج           پیوسته می گوییم «یا باب الـحـوائج»