اشعار

شرار زهر قاتل سر زند از جسم و از جانم           کسی بر من نمی گرید به غیر از چشم گریانم

من از دوران طفلی تا جوانی خون دل خوردم           که از هر ناله می جوشد هزاران درد پنهانم

وقت دریا شدن و موسم باران شده است           روضه ات شکر دوباره به من احسان شده است

هر کسی گریه کند غربت بی مثل تو را           هم نفس با نفس شاه خراسان شده است

خـون شـد از غــم دلِ خـدا جـویم             درد بــسـیــار و نــیـسـت دارویــم

می فــشـانـم ســرشـك و می گـویـم             یــا جــــواد الائـــمـــه ادركـــنـــی

بـــنـــده ام بـــنـــدۀ ولای تـــوأم             عـاشـق صحـن با صفـای تـوأم

تو جــوادی و من گــدای تــوأم              یــا جـــواد الائــمــه ادركــنــی

شب نشینان فـلـک چشم تـرش را دیدند            همه شب راز و نـیاز سحـرش را دیدند

تا خدا سیر و سفر داشت همه شب وز اشک           غرق در لاله و گـل رهگذرش را دیدند

آیـاتِ تـشـنگی است سُـرود زبـان من            مـرثیـه های داغِ عـطش تـرجـمان من

جــز آیــه های درد، تَــرَنُّــم نـمی کـنـم            یعـنی که زهـر بُــرده تـمـامِ تـوان من

زهرش اثر کرد و گرفت از تو توان را            طوری که حتی تار دیـدی این و آن را

وقـت زمیـن افـتـادنت احسـاس کـردی            در باغ سـرسبـز تـنت رنـگ خـزان را

رزمنـدۀ عـشـقم مـرا همسنگرى نیست            مادر نه، فرزندى نه، یار و همسرى نیست

جز مرگِ غربت با دل صد پاره از غم            بهـر نجـات از غصه راه بهـترى نیست

ای بـاب حـاجـت همه ای قـبـلـۀ مراد           نـور الـهُـدی، ولیِّ خـدا، سـیـد العِـبـاد

خـیـرالامـم، محـیـط کـرم، آسمان جود           ابن الـرضـا امام نهـم، حضرت جـواد

بـاز شــبــیـه شـب بــارانـی ام          زادۀ دریــایـم و طــوفـانـی ام

مـثـل اویـس از قــرن آواره ام          در پـی یــاران خـراسـانـی ام

پخش سبک

بابا، بـابـا، بیـا به بـالیـن پـسر           بابا، بابا، مرا به پیش خود ببر(۲)

میان حجره بی کس وبی تابم            دیــده به راه رویت ای مـهـتـابــم

بـابـا بیـا جـان کـنـدن من را نـظـر کـن           بابا بـیـا فکــری به حال این پـسر کن

از درد، صورت میکشم بر خاک حجره           خاکی تـماشــای رخ قـرص قـمـر کن

ازمن گرفته همسر من خورد و خواب را           زهـر جـفـا ز جـان و دلـم برده تاب را

وای از عِناد دختر مأمـون که از جـفــا           مـسـمـوم کــرده زادۀ خــیــرالـمـآب را

ازدل حجرۀ تاریک که بسته است درش          می رسد ناله ای و دل شده خون از اثرش

چیست؟ این نالۀ سوزنده و از سینۀ کیست؟          صاحب ناله مگر سـوخته پا تا به سرش

میـان حُـجـره چنـان ناله از جـفا می زد          که سوز ناله اش، آتش به ما سِوا می زد

به لب ز کینۀ بیگانه هیچ شِکوه نداشت          و لـیــک داد، ز بـــیــداد آشــنــا می زد

از بس که پای تا سرم آتش گرفت وسوخت           شیرازه های پیکرم آتش گرفت و سوخت

آتش ز جـان سـوخـته ام شعـله می کـشد           از آن زمان که مادرم آتش گرفت و سوخت

ای که هنگام کرم مظهـر الطاف خدایی          باب حاجات و یم جود، جواد ابن رضایی

غیر تو کس گره از کار خـلایق نگشاید          که تو از عقده گشایان جهان، عقده‌ گشایی

اگرچه ديده در خون نشـسته اش تر بود          دو چشم بی رمقـش نيـمه باز بر در بود

ميان حجـره به گـريه نفـس نفـس می زد          عزيز فـاطـمه زخـمی ترين كـبوتر بود

غـربت هیچ کـسی مثل تو مـولا نشود         گــره بـی کـسـی تـو بـه خـدا وا نـشـود

نیست یک خواهر غمدیده پرستار شما         هـیـچ کس هـمـقـدم زینب کـبـری نشود

از پـشت درب بـستـه کـسی آه می کشد           یوسف دوباره ناله ز یک چاه می کشد

زرد است از چه گـنـدمِ رویِ دلِ رضا           بر بـاد رفـته است چـرا حـاصل رضا