اشعار

رزمنـدۀ عـشـقم مـرا همسنگرى نیست            مادر نه، فرزندى نه، یار و همسرى نیست

جز مرگِ غربت با دل صد پاره از غم            بهـر نجـات از غصه راه بهـترى نیست

ای بـاب حـاجـت همه ای قـبـلـۀ مراد           نـور الـهُـدی، ولیِّ خـدا، سـیـد العِـبـاد

خـیـرالامـم، محـیـط کـرم، آسمان جود           ابن الـرضـا امام نهـم، حضرت جـواد

بـاز شــبــیـه شـب بــارانـی ام          زادۀ دریــایـم و طــوفـانـی ام

مـثـل اویـس از قــرن آواره ام          در پـی یــاران خـراسـانـی ام

پخش سبک

بابا، بـابـا، بیـا به بـالیـن پـسر           بابا، بابا، مرا به پیش خود ببر(۲)

میان حجره بی کس وبی تابم            دیــده به راه رویت ای مـهـتـابــم

بـابـا بیـا جـان کـنـدن من را نـظـر کـن           بابا بـیـا فکــری به حال این پـسر کن

از درد، صورت میکشم بر خاک حجره           خاکی تـماشــای رخ قـرص قـمـر کن

ازمن گرفته همسر من خورد و خواب را           زهـر جـفـا ز جـان و دلـم برده تاب را

وای از عِناد دختر مأمـون که از جـفــا           مـسـمـوم کــرده زادۀ خــیــرالـمـآب را

ازدل حجرۀ تاریک که بسته است درش          می رسد ناله ای و دل شده خون از اثرش

چیست؟ این نالۀ سوزنده و از سینۀ کیست؟          صاحب ناله مگر سـوخته پا تا به سرش

میـان حُـجـره چنـان ناله از جـفا می زد          که سوز ناله اش، آتش به ما سِوا می زد

به لب ز کینۀ بیگانه هیچ شِکوه نداشت          و لـیــک داد، ز بـــیــداد آشــنــا می زد

از بس که پای تا سرم آتش گرفت وسوخت           شیرازه های پیکرم آتش گرفت و سوخت

آتش ز جـان سـوخـته ام شعـله می کـشد           از آن زمان که مادرم آتش گرفت و سوخت

ای که هنگام کرم مظهـر الطاف خدایی          باب حاجات و یم جود، جواد ابن رضایی

غیر تو کس گره از کار خـلایق نگشاید          که تو از عقده گشایان جهان، عقده‌ گشایی

اگرچه ديده در خون نشـسته اش تر بود          دو چشم بی رمقـش نيـمه باز بر در بود

ميان حجـره به گـريه نفـس نفـس می زد          عزيز فـاطـمه زخـمی ترين كـبوتر بود

غـربت هیچ کـسی مثل تو مـولا نشود         گــره بـی کـسـی تـو بـه خـدا وا نـشـود

نیست یک خواهر غمدیده پرستار شما         هـیـچ کس هـمـقـدم زینب کـبـری نشود

از پـشت درب بـستـه کـسی آه می کشد           یوسف دوباره ناله ز یک چاه می کشد

زرد است از چه گـنـدمِ رویِ دلِ رضا           بر بـاد رفـته است چـرا حـاصل رضا

لب می زند كه مـادر خود را صـدا كند          يـا حـــق واژۀ جـــگــرم را ادا كــنــد

او ناله می زند جگرم سوخت؛ هيچ كس          گويـا قـرار نـيـست به او اعــتـنا كـنـد

كویر چشم مرا رنگ و بوی بـارانی           تـو پـارۀ تن چـشـم و چـراغ ایـرانـی

مرا كه بـنـدۀ احسان دسـتـتـان هـستـم           ببر به عرش نگاهت شبی به مهمانی

خواهر نداشتی که به جای تو جان دهد          یا گرد و خاک پیرهنت را تکـان دهد

از روی خاک حجـره سر خـاکی تو را          بر دارد و به گـوشـه دامن مکـان کند

چـشـمان او طلوع هـزاران سپـیده بود          هرگز زمانه دست رد از او نـدیده بود

از این و آن سـراغ نشانـیش می گرفت          هر کس که از کـرامت آقا شـنـیـده بود

کسی خـبـر نشد از غـربت نهـانی من            نـیـامـده به سـرم بـهـر هـمـزبـانی من

فقـط غـریب مدیـنـه غــم مــرا فـهـمـد            که همسرم شده در خانه خصم جانی من

به زمین خوردی وآهت دل ما را سوزاند          جگرت سوخت و این؛ قلب رضا را سوزاند

پشت این حجره دربسته چه گفتی تو مگر          که صدای تو مناجات و دعا را سوزاند

بـاز هـم زهـر شـده مـرهـم بی یـاورهـا           بـاز هـم زخـم زدنـد بر جـگر مـادرهـا

این چه رسمی ست که یک عده پرستوی غریب            بنـشــیـنـنـد درون قــفــس هـمـسـرهـا؟